ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 402

เวินเซียงอวี้หยวน

หันหรูเฟิงกับฮวาเชียนเจียวนั่งอยู่ด้วยกัน พร้อมจ้องซูจื่ออวี๋ด้วยความสงสัยและแม่นางชูโรงที่นางพามาด้วย

ฮวาเชียนเจียวใช้ไหล่กระแทกหันหรูเฟิง บอกว่า

“คุณชาย ท่านไม่รู้สึกสงสัยเลยหรือ”

หันหรูเฟิงพยักหน้า น่าสงสัยจริง

หันหรูเฟิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“คุณชายซู เหตุใดจึงพาแม่นางชูโรงกลับมาที่เวินเซียงอวี้หยวนของข้า?”

คุณชายซูหรือ? สรรพนามนี้น่าสนใจไม่น้อย ซูจื่ออวี๋กำลังจะเอ่ยปากอธิบายว่าจวินมู่เหนียนให้นางพามา พลันได้ยินฮวาเชียนเจียวขมวดคิ้วบอกว่า

“โอ๊ย คุณชาย ที่ข้าน้อยพูดไม่ใช่เรื่องนี้ ความหมายของข้าน้อยคือ เหตุใดเมื่อแม่นางชูโรงผู้นี้ ยืนอยู่หน้าซู...คุณชายซู ถึงได้ดูหม่นหมองเช่นนี้!”

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก ฮวาเชียนเจียวกลัวนางจะคิดบัญชีเก่าหรือ ถึงได้เปิดปากก็รีบเอ่ยชมทันที

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“หาห้องเงียบๆให้ข้าสักห้อง มีเรื่องต้องสอบถามนาง” ซูจื่ออวี๋โบ้ยปากไปทางหญิงคณิกา

หันหรูเฟิงรับรู้ทันที จึงรีบพาซูจื่ออวี๋ขึ้นไปบนห้องส่วนตัวของเวินเซียงอวี้หยวนทันที

หลังจากเข้ามาในห้อง หญิงคณิกาคนนั้นประหม่ากว่าเดิม อดไม่ได้จึงถามว่า

“คุณ...คุณชายซูจะขายเซิงเซิงให้เวินเซียงอวี้หยวนหรือ?”

ซูจื่ออวี๋หันมองหญิงคณิกา เอ่ยปากถามว่า

“เจ้าชื่อเซิงเซิงหรือ?”

เซิงเซิงพยักหน้า

“ชื่อในวงการของบ่าวคือเซิงเซิง”

“คุณชาย…เหตุใดคุณชายจึงแน่ใจนัก ว่าข้า...ข้ากับแม่นางชูโรงตู้มีความสัมพันธ์กัน?”

ซูจื่ออวี๋บอกว่า

“กลิ่นของเจ้า กลิ่นดอกท้อบนตัวเจ้า เหมือนกับตู้เสี่ยวโหลว”

เซิงเซิงไม่ค่อยเข้าใจ เอ่ยปากบอกว่า

“แม่นางชูโรงตู้ได้ฉายาเทพธิดาดอกท้อ เพราะนางเป็นตัวชูโรงรุ่นที่สาม ได้รับความชื่นชอบจากพี่น้องมากมาย ดังนั้นทุกคนจึงใช้น้ำมันดอกท้อหวีผม ใช้แป้งหอมดอกท้อทาหน้า หากจะพูดเรื่องกลิ่น ทุกคนคงไม่ต่างกันเท่าใด”

ซูจืออวี๋ส่ายหน้าบอกว่า

“แม้จะต่างเพียงน้อยนิดแต่ผลกลับไกลกันสิ้นเชิง ไม่ว่าจะเป็นน้ำมันดอกท้อ หรือแป้งหอมดอกท้อ ล้วนเกิดขึ้นเพราะกรรมวิธีผลิตในตอนหลัง เพื่อรักษาความหอมเอาไว้ให้นาน มีการผสมเครื่องหอมอย่างอื่นลงไปด้วย เมื่อเครื่องหอมอื่นถูกผสมลงไป ทำให้ความหอมคงทนไม่จางหายไป ทว่าเมื่อดมไปนานๆ กลับทำให้ฉุนจมูก แต่กลิ่นดอกท้อบนตัวเจ้ากลับต่างออกไป กลิ่นหอมเจือจาง โชยอ่อนต่อเนื่อง หากข้าทายไม่ผิด กลิ่นหอมชนิดนี้น่าจะติดตัวมาแต่เกิด เจ้าคือ...”

เซิงเซิงหันมองซูจื่ออวี๋อย่างตะลึง ผ่านไปสักครู่จึงได้ลุกจากที่นั่ง ถามขึ้นอย่างลุกลน

“ท่านคือคุณชายตระกูลหรวนหรือ? ท่านเป็นลูกชายของนายท่านหรวนหรือ? หรือว่า...หลานชาย?”