ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 405

ซูจื่ออวี๋ถึงได้วางใจ คิดอยู่สักครู่จึงหันไปถามเซิงเซิงต่อ

“เหตุใดหอพลาหกจึงย้ายจากเจียงหนานมาเมืองหลวงกะทันหัน?”

เซิงเซิงถอนหายใจบอกว่า

“เจียงหนานมีหอนางโลมมากมาย แต่ละที่ล้วนมีความสามารถ ตั้งแต่หอพลาหกไม่มีแม่นางชูโรงตู้ ชื่อเสียงก็ไม่ได้โด่งดังเช่นแต่ก่อน แม้เซิงเซิงจะรู้วิธีทำน้ำมันดอกท้อ แต่มันไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่แล้ว อีกอย่างเซิงเซิงไม่ได้งดงามเท่าแม่นางชูโรงตู้ เถ้าแก่ออกจากเจียงหนานก็เพื่ออยากทำการค้าต่อ”

คำตอบของเซิงเซิงไม่มีสิ่งใดน่าสงสัย แต่ก็ไม่มีประโยชน์ใด ซูจื่ออวี๋เบะปาก รู้สึกว่างานเลี้ยงเชียนจินไม่มีประโยชน์ใดมากนัก

ขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังจะจากไปนั้น เซิงเซิงพูดต่อว่า

“เหตุใดเถ้าแก่ถึงตั้งตัวอยู่ในเมืองหลวงได้ คงเพราะมอบของล้ำค่าให้ท่านอ๋องรอง หอพลาหกในเมืองหลวง ถือว่ามีท่านอ๋องรองเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปเล็กน้อย หากว่ากันตามนี้ เงินที่นางเสียไปในวันนี้ เท่ากับเข้ากระเป๋าจวินมู่หลานไปแล้วครึ่งหนึ่งนะสิ?

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วจนเป็นปมอย่างไม่สบอารมณ์

จวินมู่เหนียนคล้ายจะเดาความคิดของซูจื่ออวี๋ได้ จึงหัวเราะแล้วบอกว่า

“แค่เงินทองเล็กน้อย ไม่ต้องเสียดายหรอก”

ซูจื่ออวี๋กลอกตาแล้วบอกว่า

“หากให้หมาข้าคงไม่เสียดาย แต่ถ้าให้เขาข้ารู้สึกเสียดายอยู่บ้าง”

หันหรูเฟิงได้ยินดังนั้นตาลุกวาว บอกว่า

“คุณชายซู แล้วท่านมีวิธีใดหรือไม่ ที่จะให้เวินเซียงอวี้หยวนได้จัดงานเลี้ยงเชียนจินบ้าง? พวกเราจะได้ทำกำไรกลับมาอย่างไรเล่า!”

ซูจื่ออวี๋ตาลุกบ้าง นี่ถือเป็นวิธีที่ดี

ซูจื่ออวี๋บอกว่า

“ขอข้าคิดดูก่อน”

หันหรูเฟิงฉีกยิ้ม รู้สึกสนุกขึ้นมาไม่น้อย

ส่วนจวินมู่เหนียนไม่ได้สนใจเรื่องเงินทอง กลับถามว่า

“เจ้าบอกว่าเถ้าแก่หอพลาหกมอบของล้ำค่าให้เขา คือสิ่งใดหรือ?”

“บังเอิญเพียงนี้เชียว”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะบอกว่า

“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่ใต้เท้าหมิงโหลวที่ร้ายกาจโชคดีต่างหาก”

จวินมู่เหนียนหัวเราะ แล้วยื่นมือไปลูบหัวซูจื่ออวี๋

การกระทำใกล้ชิดของทั้งสอง ทำให้หันหรูเฟิงที่เห็นยักคิ้วและดีใจไม่น้อย

กลับเป็นเซิงเซิงที่อดกลุ้มใจไม่ได้ นางกังวลอนาคตที่มองไม่เห็นของตัวเอง

หันหรูเฟิงเห็นดังนั้นจึงบอกว่า

“แม่นางเซิงเซิง เจ้าอยู่ที่เวินเซียงอวี้หยวนของข้าต่อเถอะ เจ้าเติบโตมาในหอคณิกาแต่เด็ก หากจากที่นี่ไปเกรงว่าคงจะอยู่รอดลำบาก สู้ใช้ชีวิตอยู่ที่เวินเซียงอวี้หยวนดีกว่า เจ้าวางใจได้ พวกเราไม่บังคับให้เจ้าขายตัวหรอก หากเจ้ายอมขายความสามารถ เงินว่าจ้างครึ่งหนึ่งจะเป็นของเจ้า แล้วเมื่อใดที่เจ้าอยากจากไป ก็ไปได้ตลอดเวลา”

หัวใจเซิงเซิงชาวาบ หันมองซูจื่ออวี๋ ถามว่า

“คุณชายซูไม่ต้องการเซิงเซิงแล้วหรือ?”