ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 406

ซูจื่ออวี๋หันมองเซิงเซิง บอกว่า

“ตอนนี้เจ้าเป็นอิสระแล้ว หากอยากจากไป ข้าจะให้ทุนกับเจ้า หากไม่มีที่ไป สามารถอยู่ที่เวินเซียงอวี้หยวนได้ เถ้าแก่หันกับเถ้าแก่ฮวาจะดูแลเจ้าเอง”

เซิงเซิงเข้าใจแล้ว ที่แท้ซูจื่ออวี๋ไถ่ตัวนาง ก็เพื่อสืบเรื่องของตระกูลหรวน

เซิงเซิงพยักหน้าอย่างว่าง่าย เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋กับจวินมู่เหนียนจะจากไป จู่ๆ เซิงเซิงเหมือนนึกบางอย่างได้ จึงบอกว่า

“คุณชายซู ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง...”

ซูจื่ออวี๋หยุดแล้วหันไปมองเซิงเซิง นางบอกว่า

“ก่อนที่แม่นางชูโรงตู้จะเสียเมื่อสองปีก่อน จวนรกร้างของตระกูลหรวนมีเรื่องผีดุตลอด รบกวนจนทำให้เพื่อนบ้านต้องย้ายออกจากซอยนั้นกันหมด มีเพียงแม่นางชูโรงตู้เท่านั้นที่ยังไปเซ่นไหว้ที่จวนตระกูลหรวนทุกวันขึ้นหนึ่งค่ำและขึ้นสิบห้าค่ำ นางไปด้วยตัวเองทุกครั้ง ข้าเคยถามนาง ว่าเหตุใดจึงไม่กลัว นางบอกว่าคนดีผีคุ้มครอง เรื่องของตระกูลหรวน ข้างเองก็รู้เพียงเท่านี้”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าให้เซิงเซิง บอกว่า

“ขอบคุณมาก”

——

จวนอ๋องฉิน

ซูจื่ออวี๋กับจวินมู่เหนียนกลับมาที่จวนอ๋องฉิน คนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเปิดเผย ส่วนอีกคนต้องแอบเข้ามา

ดังนั้นเมื่อซูจื่ออวี๋เดินลัดเลาะจนมาถึงเรือนไป๋ลู่นั้น จวินมู่เหนียนได้เข้าไปรอในห้องนอนของนางแล้ว

ซูจื่ออวี๋อดประหม่าไม่ได้ วิ่งวุ่นมาทั้งคืนจนฟ้าใกล้จะสางแล้ว ทำไมเขายังไม่กลับไปนอน จะมาที่ห้องของนางทำไม?

เหมือนจะเห็นความไม่สงบของซูจื่ออวี่ จวินมู่เหนียนจึงถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“เจ้าจะบอกเองหรือต้องให้ข้าถาม?”

หัวใจของซูจื่ออวี๋ชาวาบ เข้าใจความหมายของจวินมู่เหนียนทันที เขาอยากรู้ว่าเหตุใดนางจึงมีป้ายดอกท้อ แล้วเหตุใดจึงต้องไปที่งานเลี้ยงเชียนจิน

ซูจื่ออวี๋สูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมพูดอย่างเปิดเผย

“ท่านอ๋อง ทุกคนล้วนมีความลับของตัวเอง ทุกคนล้วนมีสิ่งที่ลำบากใจ ทุกคนล้วนมีขอบเขตของตัวเอง ข้ากับท่านอ๋องร่วมงานกัน คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เงื่อนไขแรกคือพวกเราต่างอยู่ในขอบเขตของตัวเอง ไม่ข้ามเขต ไม่ก้าวก่ายเรื่องของอีกฝ่าย แค่ทำดีกับอีกฝ่ายเงียบๆ เช่นนี้ไม่ดีหรือ?”

เมื่อได้ฟังช่วงต้น จวินมู่เหนียนรู้สึกโมโหเล็กน้อย อยากจะล่ามโซ่ห้อยนางไว้แล้วเค้นสอบ

เมื่อได้ฟังช่วงท้าย จวินมู่เหนียนดีใจไม่น้อย อยากจะกดหญิงสาวคนนี้ไว้บนเตียงแล้วค่อยๆสอบถาม

จวินมู่เหนียนยืนขึ้นช้าๆ แล้วเดินอย่างทรงพลังเข้าไปหาซูจื่ออวี๋ทีละก้าว

ซูจื่ออวี๋ก้าวถอยหลังตามสัณชาตญาณ จนไปชนกับบานประตูเสียงดัง

จวินมู่เหนียนกางแขนวางมือไว้บนประตู แล้วกักซูจื่ออวี๋ไว้ตรงกลาง จากนั้นโน้มตัวเข้าไปใกล้ พร้อมถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เจ้าบอกว่า...อยากจะทำดีกับข้าหรือ?”