ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 411

จวินมู่หลานเห็นนางไม่ตอบ ก็ไม่รีบร้อน เขาหัวเราะบอกว่า

“ตามข้าเข้ามา ให้ข้าได้รู้ถึงความสามารถของหอพลาหกของพวกเจ้าทีสิ”

เมื่อสิ้นเสียงจวินมู่หลาน เขาได้หันหลังเดินเข้าไปที่ห้องด้านในแล้ว หยินซวงเห็นดังนั้นจึงเดินตามเข้าไปด้วย

นางโตมาในหอนางโลมอยู่แล้ว จึงรู้ดีว่ากำลังจะเผชิญหน้ากับสิ่งใด อายุขนาดนาง ยังสามารถเข้ามาเป็นเมียบ่าวของจวนอ๋อง ยังมีอะไรไม่พอใจอีก หนำซ้ำ ด้วยความสามารถของนาง เชื่อว่าตัวเองต้องได้รับความเอ็นดูแน่นอน

ท่าทางของหยินซวงว่านอนสอนง่าย หลังจากจัดการถอดเสื้อผ้าแล้ว หยินซวงไม่ได้ลงมือทันที แต่กลับนวดผ่อนคลายร่างกายให้จวินมู่หลานก่อน

จวินมู่หลานนับว่าสัมผัสถึงความวิเศษของหญิงนางโลมแล้ว แม้พวกลูกคุณหนูจะดีเพียงใด แต่ก็ต้องสำรวม จะเทียบกับหญิงคณิกาพวกนี้ได้อย่างไร ที่ปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่

หากไม่ใช่เพราะรู้กฏของหอพลาหก จวินมู่หลานยากที่จะเชื่อ ว่าหญิงสาวเปี่ยมเสน่ห์ตรงหน้าคนนี้ กลับยังเป็นหญิงพรหมจรรย์อยู่

จวินมู่หลานหันมองหยินซวงที่นั่งนวดให้เขาอยู่ข้างกาย แล้วยื่นมือไปจับเอวนุ่มของนาง ทำให้หยินซวงถึงกับสั่นสะท้าน

สายตาร้อนแรงของจวินมู่หลานมองสำรวจเรือนร่างของหยินซวง หัวเราะบอกว่า

“เจ้าดูแลรูปร่างได้ดีเหลือเกิน แม้แต่พระชายารองทั้งสองของข้า ยังสู้เจ้าไม่ได้ สองเต้าอวบอิ่มอ่อนนุ่ม ดูแล้วช่างอยากลิ้มลองนัก!”

เมื่อจวินมู่หลานพูดจบ เขายันกายลุกขึ้น แล้วใช้ปากงับยอดปทุมถันข้างหนึ่ง

หยินซวงรู้สึกว่าวิญญาณของนางแทบหลุดออกจากร่าง จึงร้องครางว่า

“ท่านอ๋อง...”

จวินมู่หลานคลายออก พร้อมหัวเราะเสียงเบา

“หากอายุของเจ้ามากกว่านี้อีกไม่กี่ปี ก็คงจะเป็นแม่นมของข้าได้แล้ว มิน่าล่ะ พอข้าเห็นเจ้าก็อยากจะดื่มนมทันทีเลย”

คำพูดหยาบคายเช่นนี้ จวินมู่หลานกลับพูดอย่างคล่องปาก ทำให้หยินซวงพอจะรู้แล้วว่าเขามีนิสัยเช่นไร

หยินซวงบอกว่า

“สามารถเป็นที่ชื่นชอบของท่านอ๋อง ถือเป็นวาสนาของบ่าว คาดว่าที่บ่าวยังถือครองพรหมจรรย์มาหลายปีเช่นนี้ คงจะรอผู้มีวาสนาอย่างท่านอ๋องอยู่”

จวินมู่หลานยิ้มมุมปาก จากนั้นพลิกตัวคร่อมหยินซวงไว้บนเตียง พร้อมยิ้มอย่างชั่วร้าย

“หลายปีมานี้ แม้จะอยู่ในโคลนตม แต่กลับยังผุดผ่อง ลำบากแม่นางแล้ว เจ้าไม่อยากหรือ?”

……

ภายในห้องมีเสียงเตียงโยกดังเอี๊ยดอ๊าด เสียงร้องครวญครางของหยินซวง ร้องดังจนทำให้เหล่าองครักษ์ที่อยู่ด้านนอกหน้าแดงไปตามๆ กัน

โดยเฉพาะลั่วไป๋ ที่รู้สึกทนฟังไม่ได้อีกต่อไป

จวินมู่หลานมีพระชายารองสองคน ทว่าทั้งสองล้วนมาจากจวนเสนาบดี ถึงอย่างไรก็เป็นลูกคุณหนู ต่อให้จะชื่นชอบเรื่องบนเตียง แต่ก็ต้องสำรวมเอาไว้ ไม่เหมือนกับหญิงคณิกา ที่ร้องลั่นจนหลังคาแทบจะถล่มเช่นนี้

ลั่วไป๋เอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิด บอกว่า

“พวกเจ้าคอยเฝ้าอยู่ที่นี่ ท่านอ๋องออกมาเมื่อใด ค่อยมาบอกข้า”

พวกลูกน้องตอบพร้อมกันว่า

“ขอรับ !”

แต่สิ่งที่ลั่วไป๋คาดไม่ถึงก็คือ จวินมู่หลานกับหยินซวงจะปฏิบัติกิจกันอย่างยาวนาน จนกระทั่งเลยเวลาอาหารเย็นไปแล้ว เสียงร้องในห้องถึงได้หยุดลง