ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 420

จวินมู่เหนียนมก้มหน้ามองซูจื่ออวี๋พลางขมวดคิ้วกล่าว “ไม่ได้หรือ?”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “ไม่ใช่ไม่ได้...แต่ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะขโมยของเป็นด้วย”

จวินมู่เหนียนพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เพื่อเจ้าแล้ว ข้าทำได้ทุกอย่าง”

ซูจื่ออวี๋ “!!!”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงัน คำพูดของจวินมู่เหนียน...นี่มัน...

เขากำลังสารภาพรักหรือ?

เมื่อเห็นใบหน้าของซูจื่ออวี๋แดงเรื่อราวสีดอกกุหลาบอย่างรวดเร็วจนเห็นด้วยตา จวินมู่เหนียนรู้สึกว่าอารมณ์ของเขาดีขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ความเบื่อหน่ายที่ต้องไปงานเลี้ยงก็หายไป

จวินมู่เหนียนเอื้อมมือไปแตะคิ้วของซูจื่ออวี๋ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “สวมไว้ให้ดีล่ะ อย่าทาย ห้ามถอดออกเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

ซูจื่ออวี๋หน้ามุ่ยพูดว่า “เผด็จการจริงๆ หรือว่าจะไม่ให้ถอดตอนอาบน้ำเหรอ?”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วกล่าวว่า “ไม่ผิด อาบน้ำเจ้าก็ถอดไม่ได้ ถ้าเจ้ารู้สึกว่าทาลำบาก ตอนเจ้าอาบน้ำก็เรียกข้าไปได้ ข้าจะยืนอยู่ข้างเจ้าดูแลแทนเจ้าเอง”

มุมปากของซูจื่ออวี๋กระตุก ก่อนจะพูดในใจ “ไม่จำเป็น!”

......

สวนชิวเยว่ทะเลสาบผิง

หลังเที่ยง ทุกคนก็มาถึงสวนชิวเยว่ทะเลสาบผิงแล้ว

เดิมทีคิดว่ามันเป็นเพียงลานขนาดใหญ่เล็กน้อย แต่ไม่คิดว่ามันจะครอบคลุมทั้งภูเขาและแม้แต่แม่น้ำฮ่วนหลิงก็ยังไหลผ่าน

จวินมู่เหนียนพาซูจื่ออวี๋ไปที่เรือนเจียนเจีย ที่นี่เป็นที่ที่ให้พวกเขาพักอยู่

ทันทีที่เจ้าไปในเรือนเจียนเจีย ซูจื่ออวี๋ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ซูจื่ออวี๋ยืนอยู่กลางลานเรือนเจียนเจีย มองไปที่ดอกไม้มีจุดสีฟ้าเล็กๆ บนพื้น ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “นี่คือดอกไม้ชนิดใดกัน?”

เทียนชิงเข็นรถเข็นของจวินมู่เหนียนเดินไปหาซูจื่ออวี๋ จวินมู่เหนียนมองลงไปที่ดอกไม้เล็กๆ แล้วพูดว่า “มันเป็นผีเสื้อสีฟ้า เป็นดอกไม้ป่าที่พบได้ทั่วไป ทำไมหรือ มีปัญหารึเปล่า?”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร แค่ดอกไม้นี้ดูเหมือนจะปล่อยแสงสว่างออกมาด้วย”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าแล้วพูดว่า “ถูกต้อง ดอกไม้จะปล่อยอากาศเป็นพิษออกมาจำนวนหนึ่ง แต่ที่นี่มีดอกไม้น้อยมาก อากาศเป็นพิษที่เข้าไปในร่างกายจะไม่บาดเจ็บมาก ไม่ต้องกังวล”

จวินมู่เหนียนเข้าใจเรื่องประสาทรับกลิ่นของซูจื่ออวี๋ได้แล้ว ผีเสื้อสีฟ้ามีน้อยมาก และอากาศเป็นพิษที่ปล่อยออกมานั้นแทบจะสัมผัสไม่ได้ซูจื่ออวี๋เลย ซูจื่ออวี๋ช่างมีจมูกดีจริงๆ