ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 428

หนานหยวนหรัวเห็นว่าทุกคนกำลังมองมาที่นาง จึงเม้มปากทันทีเหมือนจะรู้ตัวว่าตนแสดงอาการกระตือรือร้นมากเกินไป

หลังจากหนานหยวนหรัวสงบนิ่งแล้ว ก็ถอนหายใจ “มันเป็นเช่นนี้ เมื่อครู่เสด็จพี่บอกว่า การเดินทางเที่ยวชมสวนชิวเยว่ยกเลิกแล้ว เสด็จพี่เป็นห่วงเรื่องภัยพิบัติในหนานเจียง จึงตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะกลับตั้งแต่เช้าตรู่ เช่นนั้นงานเลี้ยงคืนนี้ควรจะเป็นงานเลี้ยงเลี้ยงส่งจริงๆ ในเมื่อฆาตกรก็สร้างเรื่องวุ่นวายไปแล้ว ข้าหวังว่างานเลี้ยงนี้จะจัดต่อไป”

หนานหยวนชิงขมวดคิ้ว เขาไม่เคยบอกว่าจะเดินทางพรุ่งนี้

แต่ในเมื่อหนานหยวนหรัวพูดแบบนี้แล้ว เขาก็ไม่สามารถหักหน้าได้ ได้แต่ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ผิด ฆาตกรเหล่านี้พวกเราไม่รู้ว่ามุ่งเป้าไปที่ใคร เพื่อเลี่ยงอุปสรรคที่จะมากขึ้นเพราะเวลายาวนาน ข้าจึงตัดสินใจว่าจะเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้”

จวินมู่หลานขมวดคิ้ว ที่นี่เป็นที่ของเขา เมื่อครู่โชคดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ถ้ามีคนตาย เสด็จพ่อต้องโกรธเขามากแน่ๆ

การตัดสินใจที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือให้ทุกคนกลับไปที่ห้องของตน ให้องครักษ์เฝ้าอย่างเข้มงวด ถ้าเกิดจัดงานเลี้ยงต่อไป หากเกิดอะไรขึ้นจะทำอย่างไร?

จวินมู่หลานไม่ยอม

เห็นท่าทางใจแข็งของหนานหยวนหรัว อยากจะจัดงานเลี้ยงต่อให้ได้

หนานหยวนหรัวเดินไปทางจวินมู่เหนียน ทำความเคารพแล้วพูดว่า “ต้องขอบคุณท่านอ๋องที่ทรงช่วยเหลือ เมื่อครู่นี้หากไม่ใช่เพราะท่านอ๋องฉินและอ๋องแปดลงมือรวดเร็ว ข้าและเสด็จพี่คงตายไปแล้ว หยวนหรัวขอเต้นถวายให้พวกท่านชมเป็นการขอบคุณสักบทเพลง”

เต้นรำ? สถานการณ์นี้เนี่ยนะ หนานหยวนหรัวยังอยากจะเต้นอีกหรือ?

หนานหยวนชิงเห็นจวินมู่หลานประหลาดใจ จึงรีบพูดว่า “ท่านอ๋องรอง น้องสาวข้าอยากเต้น ไม่ใช่การเต้นรำสนุกธรรมดา แต่เป็นการเต้นรำที่เงียบสงบซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของพวกเราหนานเจียง ด้วยเสียงทำนองของกระดิ่ง จิตใจสงบ พาทุกคนเข้าสู่โลกแห่งความฝันที่สะดวกสบาย จะสามารถปลอบประโลมความตกใจจากเมื่อครู่ของทุกท่านได้”

โลกแห่งความฝัน?

ทุกคนก็อดรู้สึกสึกสนใจขึ้นมาไม่ได้ แต่ซูจื่ออวี๋ก็พูดอย่างระมัดระวัง นางยังจำได้ “ยิงธนูนัดเดียวได้ยกสามตัว” นั้นได้

ก็ไม่รู้ว่านักเต้นมือสังหารเหล่านี้มีความเกี่ยวข้องกับ “ยิงธนูนัดเดียวได้ยกสามตัว” หรือไม่

ในขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังกังวล อยู่ๆ มือเล็กๆ ของตนก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น นางก้มหน้ามองไป ก็เห็นจวินมู่เหนียนจับมือของนาง

จวินมู่เหนียนบีบมือของนางเบาๆ ไม่มากไม่น้อย เมื่อครู่ก็สามครั้งพอดี

หลังจากเสียงกลองดังชัดเจน หนานหยวนหรัวก็เริ่มเต้นเบาๆ เสียงกระดิ่งและเสียงจังหวะกลองก็ดังขึ้นพร้อมกัน จังหวะเต้นและจังหวะเพลงประสานกัน แม้ว่าจะไม่มีความเป็นดนตรี แต่ก็ยังทำให้คนรู้สึกว่าน่าตื่นตาตื่นใจ

และสิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจก็คือ ท่าเต้นรำของหนานหยวนหรัวที่เปิดกว้าง ทุกคนเหมือนเห็นผีเสื้อ

ตอนแรกก็หนึ่งหรือสองตัว จากนั้นฝูงผีเสื้อก็บินออกมารอบๆ กระโปรงของหนานหยวนเหรัว ผีเสื้อเหล่านั้นล้อมรอบหนานหยวนหรัวราวกับเต้นรำไปพร้อมกับนาง

จวินมู่เยว่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วพูดว่า “นี่เป็นการเต้นรำมายา”

ซูจื่ออวี๋คิดแล้วก็ใจเต้นรัว พวกเขาเข้ามาในภาพลวงตาง่ายขนาดนี้เลยหรือ?

ตามที่คาดไว้ หลังจากนั้นไม่นานซูจื่ออวี๋ก็พบว่าสภาพแวดล้อมโดยรอบเริ่มเปลี่ยนไป ทะเลสาบจิ้งเยว่กลายเป็นทุ่งหญ้าและอาหารที่อยู่ข้างหน้าก็กลายเป็นดอกไม้ที่มีสีสัน

ซูจื่ออวี๋อยากจะสัมผัส แต่กลับสัมผัสโดนแก้วเหล้าบนโต๊ะแทน แต่ทันใดนั้นแก้วเหล้านั้นก็กลายเป็นผีเสื้อบินหนีไปแล้ว