ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 430

จวินมู่เหนียนที่ไม่ได้สัมผัสใบหน้าของซูจื่ออวี๋ก็ไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วน แค่วางมือไว้บนไหล่ของนาง เอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “วิชามายาง่ายต่อการทำลาย วิชามนต์สะกดยากจะแก้”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยความประหลาด อ้าปากถามว่า “วิชามนต์สะกดหรือ? พวกเขาจะสาปแช่งท่านอ๋องหรือเพคะ?”

จวินมู่เหนียนไม่อยากให้ซูจื่ออวี๋กังวล จึงปลอบใจว่า “วางใจเถอะ ข้าจะไม่เป็นอะไร”

เมื่อเห็นใบหน้าของจวินมู่เหนียนเต็มไปด้วยความมั่นใจ ซูจื่ออวี๋ถึงได้สบายใจขึ้นมา แต่ไม่รู้ว่าจวินมู่เหนียนจะทำอะไร ซูจื่ออวี๋อดกังวลไม่ได้

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋มีสีหน้ากังวล จวินมู่เหนียนก็เอือมมือสองข้างไปจับข้อมือซ้ายของนาง เผยให้เห็นกระดิ่งพันเสียงด้านในและพูดว่า “ถ้าเจออันตรายอะไร อย่าลืมใช้เลือดปลุกกระดิ่งเสียง ข้าจะมาช่วยเจ้าทันที”

ซูจื่ออวี๋ชักมือกลับมาแล้วขมวดคิ้ว “ท่านอ๋อง ข้าเป็นห่วงท่าน ท่านจะทำอะไรกันแน่?”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วมองซูจื่ออวี๋ หลังจากนั้นไม่นานมุมปากก็ยกยิ้ม เผยให้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยน ที่แท้นางก็เป็นห่วงเขา เขานึกว่าซูจื่ออวี๋กลัวเสียอีก

ซูจื่ออวี๋เผชิญหน้ากับรอยยิ้มที่งดงามของจวินมู่เหนียนจนลายตา รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แล้วเบนหน้าไปทางอื่น “ท่านอ๋องไม่ต้องพูดกับข้าชัดเจนก็ได้ ใจข้ายากจะสงบ”

จวินมู่เหนียนครุ่นคิดแล้วพูดว่า “งั้นเจ้ามาที่หน่อย”

ซูจื่ออวี๋กะพริบตามองจวินมู่เหนียนอย่างสงสัย

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วกล่าว “ข้างกำแพงมีหู”

ซูจื่ออวี๋เข้าใจ เขาอยากจะกระซิบพูดกับนาง ซูจื่ออวี๋เม้มปากยืนอยู่ข้างรถเข็นของจวินมู่เหนียน แต่จวินมู่เหนียนกลับจับมือตนแล้วดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

ซูจื่ออวี๋ที่ไม่ทันได้ร้องอุทานออกมา ก็ได้ยินจวินมู่เหนียนกระซิบข้างหูของนางสองสามประโยค

หลังจากได้ยินสิ่งที่จวินมู่เหนียนพูดแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็ตกตะลึงงัน สีหน้าตกใจนั้น ทำให้จวินมู่เหนียนรู้สึกว่านางน่ารักมาก

จวินมู่เหนียนยิ้มบาง เอื้อมมือไปจิ้มระหว่างคิ้วของซูจื่ออวี๋เบาๆ เอ่ยเสียงอ่อนโยน “คืนนี้นอนกอดเจ้าไม่ได้ เจ้าต้องนอนอย่างเชื่อฟังนะ”

ซูจื่ออวี๋แก้มแดงเรื่อ เบี่ยงหน้าหนีด้วยความอึดอัด

หนานหยวนหรัวไม่อยากพูดไร้สาระกับหนานหยวนชิงอีก นางมีความสามารถ แม้ว่าต้องการสร้างสันติภาพกับหนานเจียง แต่นางก็ต้องเลือกสามีที่ตนชอบ นางหนานหยวนหรัวอยากจะเป็น ก็ต้องเป็นฮองเฮาของตงโจว

……

หนานหยวนหรัวออกจากลานบ้านที่พักของตน แล้วมาที่หอจิ้งเยว่ บนเวทีของหอจิ้งเยว่ นางเห็นซูจื่อหยวนรออยู่ที่นี่แล้ว

ซูจื่อหยวนทำความเคารพหนานหยวนหรัว แล้วเอ่ยว่า “องค์หญิงหยวนหรัว”

หนานหยวนหรัวเอ่ยถามว่า “เตรียมการพร้อมแล้วใช่หรือไม่?”

ซุจื่อหยวนก็เอ่ยว่า “องค์หญิงหยวนหรัววางใจเถอะ ข้าฝึกวิชาแพทย์และวิชาพิษมาตั้งแต่เด็ก เรื่องวางยาโดยที่ไม่มีใครสังเกตน่ะเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว”

หนานหยวนหรัวกล่าวด้วยรอยยิ้ม “มันช่างบังเอิญจริงๆ ข้าเองก็ฝึกวิชาแพทย์และวิชาพิษมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน ควบคุมหนึ่งหรือสองคน เป็นเรื่องง่ายนิดเดียวเช่นเดียวกัน”