ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 432

จวินมู่เยว่ยักใหญ่พร้อมกับผายมือกล่าวว่า “น้องชายเองก็ไม่แน่ใจ เฮ้อ ใครจะสนใจล่ะ พอพี่เจ็ดกลับมาก็จะรู้เรื่องนี้อน่นอน”

แทบจะในทันทีที่จวินมู่เยว่เอ่ยถึงจวินมู่เหนียน เสียงรถเข็นของจวินมู่เหนียนก็ดังขึ้นที่ลานบ้าน

ดวงตาของจวินมู่เยว่เป็นประกายแล้วพูดว่า “พี่เจ็ดกลับมาแล้ว”

จวินมู่เยว่รีบออกไปเปิดประตู ก็เห็นจวินมู่เหนียนเข็นรถเข็นเข้ามาอย่างช้าๆ จวินมู่เยว่จึงถามด้วยความประหลาดใจ “สำเร็จแล้วหรือ?”

จวินมู่เหนียนพยักหน้ากล่าวว่า “เจ้ากลับไปเถอะ แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วนอนหลับให้สบาย”

จวินมู่เยว่กัดฟันแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ น้องชายอย่างข้าจะรอดูการแสดงสนุกๆ ในวันพรุ่งนี้”

หลังจากจวินมู่เยว่จากไปแล้ว จวินมู่เหนียนก็พาซูจื่ออวี๋กลับเข้าไปในเรือน ซูจื่ออวี๋ถามด้วยความกังวล “เกิดอะไรขึ้น? ท่านบาดเจ็บหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนลุกขึ้นแล้วกอดซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋ตกใจมาก ไม่เพียงเพราะความใกล้ชิดอย่างกะทันหันของจวินมู่เหนียน แต่ยังเป็นเพราะลมหายใจที่ร้อนผ่าวของเขาในตอนนี้ด้วย

ทั้งที่จวินมู่เหนียนไม่ได้ถูกพิษ

ซูจื่ออวี๋อยากจะถามอีกสองสามข้อ แต่จวินมู่เหนียนก็อุ้มนางขึ้นไปวางบนเตียงแล้ว

ซูจื่ออวี๋อยากจะอุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว จวินมู่เหนียนพูดเสียงแหบแห้ง “อย่ากลัวเลย ข้าจะไม่แตะต้องเจ้า”

ร่างกายของซูจื่ออวี๋เกร็งแน่น ทำให้จวินมู่เหนียนกอดนางเอาไว้แน่น อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ท่านอ๋อง...ท่านจะทำอะไร?”

จวินมู่เหนียนพูดอย่างจนปัญญา “ข้ารู้ว่าหนานหยวนหรัวร่ายมนต์สะกดใส่ข้า เดิมทีอยากจะควบคุมข้าให้ทำร้ายเจ้า หรือไม่ก็สังหารคนอื่น ไม่คิดว่านางจะร่ายมนต์ควบคุมข้าให้ร่วมรักกับซูจื่อหยวน”

“อะไรนะ?” ซูจื่ออวี๋ตกใจ

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถาม “ท่านอ๋อง ท่านหมายความว่าตอนนี้ท่านถูกมนต์สะกดงั้นหรือ?” ถูกมนต์สะกดแต่เหตุใดถึงยังมีสติ?

จวินมู่เหนียนหอบหายใจอย่างหนัก เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอดกลั้น “ไม่...ไม่ผิด มนต์สะกดนี้ไม่สามารถป้องกันได้ และข้าไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ แต่ข้าถูกมนต์สะกดควบคุมปฏิกิริยาของร่างกาย ไม่ใช่มนต์สะกดควบคุมสติ”

ความหวานเข้ามาในปาก มือสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่ม ทำให้เลือดในร่างหายของจวินมู่เหนียนเดือดพล่าน

“อื้อ...” ซูจื่ออวี๋ปฏิเสธการใกล้ชิดของจวินมู่เหนียน แต่จวินมู่เหนียนไม่ได้พิการจริงๆ จะยอมให้นางผลักเขาได้อย่างไร

ตอนที่ฟันของนางปิดแน่น จวินมู่เหนียนก็จูบเบาๆ ตอนที่นางเปิดปากเบาๆ จวินมู่เหนียนก็รุกล้ำเข้าไปทันที

นางอยู่ใต้ร่างของเขา แทบจะเคลื่อนไหมไม่ได้ ไร้หนทางต่อต้าน

ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าจวินมู่เหนียนกลืนเอาอากาศทั้งหมดที่อยู่รอบตัวนางไปหมด

นางหายใจไม่ออก นางร้อนผ่าว นางกลัวแต่กลับมีความปรารถนาที่เกินบรรยาย

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แขนของซูจื่ออวี๋ก็โอบรอบคอของจวินมู่เหนียนแล้ว การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ นี้ ทำให้จวินมู่เหนียนมีความสุขมาก

จวินมู่เหนียนปล่อยปากของซูจื่ออวี๋ เอ่ยด้วยเสียงหอบหายใจ “ได้ ข้าจะให้เจ้าช่วย”