ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 433

อะไรนะ?

ข้าจะให้เจ้าช่วยหมายความว่าอย่างไร?

ซูจื่ออวี๋อยู่ในหมอกเมฆของการจูบ ยังไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คิดว่าเข็มขัดที่เอวถูกปลดออก เมื่อนางได้สติ อากาศเย็นๆ ก็พุ่งเข้าไปในเสื้อ

ซูจื่ออวี๋ถูกลมหนาวพัดให้ได้สติกลับมาในทันที รีบจับคอเสื้อด้วยสองมือ สายตามองจวินมู่เหนียนอย่างขุ่นเคือง “ไม่ ไม่เอา อย่างทำแบบนี้”

จวินมู่เหนียนเอามือทั้งสองข้างแนบแก้มของซูจื่ออวี๋ มองดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำของนาง ก็อดกัดฟันไม่ได้

เขาเข้าใจว่าซูจื่ออวี๋อยากปฏิเสธจริงๆ แต่ท่าทางปฏิเสธที่น่าสงสารของนางไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำให้ไฟชั่วร้ายในใจของเขาสงบลง แต่กลับทำให้เขาอยากรังแกนางมากขึ้น

จวินมู่เหนียนสูดหายใจเข้าลึกๆ กดร่างกายและริมฝีปากไปที่หูและคอของซูจื่ออวี๋เบาๆ

เขาจูบไปและพูดไปพลาง “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าจะช่วยข้า โกหกข้าหรือ?”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกจั๊กจี้ที่คอและหูมาก และจั๊กจี้เข้าไปในใจของนางทันที แต่นางนังคงกำคอเสื้อของตนเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยเลยแม้แต่น้อย

จวินมู่เหนียนไม่มีสติแล้วในตอนนี้ แต่นางไม่อาจเสียสติไปกับเขาได้

พวกเขาตกลงกันไว้แล้ว ห้ามทำลายขอบเขต

ซูจื่ออวี๋กัดริมฝีปากและพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้าจะใช้ยาให้ท่านสลบ”

การจูบของจวินมู่เหนียนหยุดลงแล้ว มุมปากอดกระตุกไม่ได้ ในใจก็คิดว่าช่างสมกับเป็น “หญิงพิษ” จริงๆ

จวินมู่เหนียนเอ่ยอย่างจนใจ “ร่างกายของข้ามีพิษแล้ว เจ้าจะสามารถรับประกันได้หรือว่าพิษของเจ้าจะไม่เพิ่มให้พิษนั้นให้มากขึ้น?”

ซูจื่ออวี๋ตัวแข็งทื่อ จวินมู่เหนียนพูดถูก นางไม่สามารถใช้ยาพิษกับเขาได้ง่ายๆ

ซูจื่ออวี๋อยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา “แล้วจะทำอย่างไรล่ะ”

จวินมู่เหนียนยังจูบใบหูของซูจื่ออวี๋ต่อ เอ่ยปากด้วยความอดกลั้น “อย่าขยับ ให้ข้ากอดเจ้าไว้ อดทนจนถึงรุ่งเช้าก็พอแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ถามด้วยความเขินอาย “อดทนตลอดงั้นหรือ? ได้หรือ? จะหายใจออกหรือเปล่า?”

......

เช้าวันต่อมา

เมื่อคืนนี้ก็วุ่นวายจนถึงดึกเกินไป ซูจื่ออวี๋นอนหลับสนิท แต่กลับไม่รู้ว่าจวินมู่เหนียนไม่ได้หลับตาทั้งคืน ถ้าเขาไม่มีพลังจิตที่แข็งแรงละก็ เขาคงถูกมนต์สะกดและทำเรื่องที่ไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว

โดยเฉพาะซูจื่ออวี๋ในตอนนี้ ก็งดงามน่ากินเสียเหลือเกิน

จวินมู่เหนียนหรี่ตามองแม่นางน้อยที่นอนอยู่ข้างๆ ตอนนี้นางสวมชุดคลุม เวลานอนก็ไม่มีความละอายเลยแม้แต่น้อย เสื้อชั้นในสีแดงตัวนั้น เผยให้จวินมู่เหนียนเห็นเต็มตา แสงฤดูใบไม้ผลิอันไร้จุดสิ้นสุดส่องอยู่ด้านหลังเสื้อชั้นใน สายตาของจวินมู่เหนียนไหลลงมาตั้งแต่คอเสื้อตามสัญชาตญาณ

ไม่คิดว่าซูจื่ออวี๋ที่ผอมแห้ง จะมีรูปร่างดีเช่นนี้

จวินมู่เหนียนกลืนน้ำลายลงทันที เขาเคยสัมผัสส่วนนี้มาก่อน แต่ทุกครั้งล้วนผ่านชุด เขาไม่รู้ว่าถ้าสัมผัสโดยตรงจะเป็นอย่างไร?

จวินมู่เหนียนอดไม่ได้ ยื่นมือไปทางซูจื่ออวี๋...