ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 457

จวินมู่เหนียนปิดประตูห้องหนังสือและยืนขึ้นเพื่อเดินไปที่โต๊ะ เขาหยิบหนังสือเล่มเล็กสีเหลืองแล้วส่งให้กับซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋รับมันด้วยความสงสัยนางเปิดออกเพื่อและพบว่าด้านในมีวันที่และรายชื่ออยู่ รวมถึงตัวตนและที่มาของชื่อ

ซูจื่ออวี๋เห็นคำว่า “ตู้เสี่ยวโหลว” ในแถวหนึ่ง มันถูกล้อมรอบด้วยวงกลมสีแดงและด้านหลังของตู้เสี่ยวโหลวมีบันทึกว่านางเกิดที่หอพลาหกและเคยเป็นคนสนิทของหรวนถิงจวิน

ซูจื่ออวี๋พอจะเดาได้ว่ามันคืออะไร นางเงยหน้าขึ้นมองจวินมู่เหนียนแล้วถามว่า “นี่คือบันทึกรายชื่อที่เผยหยวนเหลือไว้ใช่หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าและกล่าวว่า “แม่นางเผยเจอมันตอนจัดแจงข้าวของของพ่อนาง จากนั้นนางได้ส่งมายังจวนฉินอ๋อง เจ้าลองดูว่าใครอยู่ต่อจากหน้าของตู้เสี่ยวโหลว”

ซูจื่ออวี๋พลิกหน้า นางพบว่ามีชื่อเฮ่อซิ่งจือถูกเขียนไว้ที่ด้านหลัง

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นไม่เป็นจังหวะ นางไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองจวินมู่เหนียน

จวินมู่เหนียนเดินเข้าไปหาซูจื่ออวี๋และเชยคางของซูจื่ออวี๋ขึ้นมา เขามองสบตานางด้วยความสงบนิ่ง

แม้ว่าซูจื่ออวี๋จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อซ่อนความรู้สึกเอาไว้ แต่ยังคงมีร่องรอยของความตื่นตระหนกอยู่

จวินมู่เหนียนถามว่า “เขาเป็นใคร?”

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นระส่ำ นางเข้าใจว่า “เขา” ที่จวินมู่เหนียนถามถึงไม่ใช่เฮ่อซิงจือแต่เป็นป๋ายหลี่เชียนซาง

จวินมู่เหนียนเดาได้ว่าเหตุใดนางจึงไถ่ถามถึงสำนักฝูอี่ และยังเดาได้ว่านางต้องการตามหาเฮ่อซิ่งจือ แต่จวินมู่เหนียนไม่ทราบว่าใครเป็นคนนำข่าวนี้มาบอกกับนาง ดังนั้นเขาจึงได้ตั้งคำถาม

ซูจื่ออวี๋เม้มปากและตอบว่า “ข้า…”

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะพูดจบ จวินมู่เหนียนก็ปล่อยคางของนางหันหลังเดินไปที่หน้าต่าง ก่อนที่จะพูดว่า ”เจ้าคิดให้ดีแล้วค่อยพูด ข้าไม่ชอบการถูกโกหก ถ้าเจ้าพูดไม่ได้ งั้นก็เลือกที่จะปิดบังมันหลังจากเจ้าคิดทบทวนแล้ว ข้าไม่ชอบถูกหลอก ถ้าเจ้าบอกไม่ได้ เจ้าก็สามารถ เลือกที่จะซ่อนมัน”

ซูจื่ออวี๋ได้ยินความไม่พอใจในน้ำเสียงของจวินมู่เหนียน แต่นางไม่ต้องการพูดจริงๆ

จวินมู่เหนียนกล่าวว่า “ไม่มีใครรู้ว่าเฮ่อซิ่งจือหน้าตาเป็นอย่างไร หากเขาเปลี่ยนชื่อสกุล เจ้าจะหาเขาเจอได้อย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋มีสีหน้าผิดหวังทันที

จวินมู่เหนียนหันไปมองนาง เขาอดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น ไม่รู้ว่าเพราะเหตุอันใด เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธมากที่นางปิดบังเอาไว้ แต่เมื่อเห็นท่าทางผิดหวังของนาง เขาก็รู้สึกทุกข์ใจอย่างอธิบายไม่ได้

เหตุใดแม่นางผู้นี้จึงไม่เปิดใจให้เขา?

จวินมู่เหนียนถอนหายใจ เขาก้าวไปข้างหน้าและเอามือไพล่หลังไว้ เขาแสร้งทำเป็นพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ “ทำไม? ผิดหวังหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ผินหน้าเล็กๆไปมองจวินมู่เหนียน นางขมวดคิ้วและพูดว่า “ข้าไม่ควรผิดหวังงั้นหรือ?” คดีนี้เข้าสู่ทางตัน และทุกครั้งที่นางพบเงื่อนงำนางก็ถูกตัดออก นางไม่เพียงแต่ผิดหวังเท่านั้น นางยังรู้สึกเสียใจอีกด้วย

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วขึ้นและพูดว่า “ถ้าว่าข้ามีวิธีตามหาเฮ่อซิ่งจือล่ะ?”