ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 465

ตอนที่ซูจื่ออวี๋มาถึงห้องหนังสือ จวินมู่เหนียนกำลังตรวจงานอยู่

เขาไม่ได้นำทัพออกรบแล้ว แต่ยังรับราชการในกระทรวงกลาโหมอยู่ จึงมีงานรัดตัว

ขณะที่ซูจื่ออวี๋เดินเข้าไปห้องหนังสือไม่มีคนรายงาน ดังนั้นนางจึงเห็นจวินมู่เหนียนขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนล้า

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก ไม่รู้จะเอ่ยปากถามอย่างไร

จวินมู่เหนียนได้ยินเสียงฝีเท้าของซูจื่ออวี๋ จึงเงยหน้ามองไปที่ประตู แววตาที่อ่อนล้าในทีแรก เมื่อเห็นว่าใครมาเยือน กลับกลายเป็นความอ่อนโยนทันที

จวินมู่เหนียนยิ้ม พร้อมเอ่ยถาม

“คุยเสร็จแล้วหรือ?”

ความเอ็นดูและอ่อนโยนในแววตาของเขาเผยออกมาจนหมด ทำให้ซูจื่ออวี๋เข้าใจว่า เขาชอบใจที่เห็นนาง

ในใจของซูจื่ออวี๋รู้สึกสับสน นางเดินเข้าไปหาจวินมู่เหนียนอย่างเชื่องช้า

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถามเสียงอ่อน

“ท่านอ๋องยุ่งอยู่หรือ? ข้า...” จะมาหาอีกทีตอนค่ำ ยังไม่ทันได้พูดออกมา จวินมู่เหนียนก็ยื่นมือไปหานาง พร้อมบอกว่า “มานี่”

คำนี้อีกแล้ว คำพูดแผ่วเบาง่ายๆ เพียงคำเดียว แต่กลับเต็มที่ด้วยอำนาจที่ซูจื่ออวี๋ไม่อาจปฏิเสธ และความอ่อนโยนที่นางไม่อาจต้านทานได้

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก วางมือน้อยของตัวเองลงบนมือของจวินมู่เหนียน แล้วปล่อยให้เขาดึงตัวเองเข้าไปใกล้

จวินมู่เหนียนเงยหน้ามองซูจื่ออวี๋ เอ่ยถามว่า

“ทำไม? คุยแล้วไม่ดีหรือ? นางไม่ยินยอมหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหน้า บอกว่า

“เปล่า ไม่ใช่ เพียงแต่ข้า...ข้าแค่อยากถามท่านอ๋อง เกี่ยวกับเรื่องของเฮ่อซิ่งจือ ว่ามีเบาะแสหรือไม่?”

ระหว่างที่ซูจื่ออวี๋เอ่ยถาม นางมองจวินมู่เหนียนไม่คลาดสายตา แต่จู่ๆ จวินมู่เหนียนกลับหัวเราะแล้วก้มมองมือน้อยของนาง

“นี่ผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วยามเท่านั้น อวี๋เอ๋อร์ เจ้าต้องให้เวลาข้าบ้าง”

จวินมู่เหนียนถอนหายใจ แอบคิดว่า

“อวี๋เอ๋อร์ เจ้าควรจะเชื่อใจข้าให้มากกว่านี้ ไม่ใช่ไปหวั่นไหวเพราะคนนอกเพียงคนเดียว”

……

ซูจื่ออวี๋โกรธเขาจริงๆ นอกจากโกรธแล้ว ยังกังวลกับคำว่าโจรแจ้งจับโจรของป๋ายหลี่เชียนซางด้วย ดูท่าเรื่องที่เกี่ยวกับตระกูลหรวน นางจะอาศัยคนอื่นทั้งหมดไม่ได้ จำเป็นต้องสืบด้วยตัวเอง

แต่นางเป็นพระชายาอ๋องฉิน ไม่ว่าจะลุกนั่งนอนเดิน ล้วนมีคนคอยปกป้อง ไม่ใช่เซวียนชางก็เป็นเทียนชิง ไม่เช่นนั้นก็จะเป็นองครักษ์เงาในจวนอ๋อง หากอยากหนีออกไปอย่างไร้ร่องรอย ช่างยากเย็นเหลือเกิน

ในจวนอ๋องมีแต่คนของจวินมู่เหนียน แม้นางจะไปมาอย่างอิสระ แต่กลับไม่อาจปิดบังข่าวใดๆได้เลย

คนเดียวที่พอจะช่วยนางได้ เกรงว่าคงมีแต่หมอเทวดาโม่ซุนเท่านั้น

เมื่อคิดได้แบบนั้น ซูจื่ออวี๋หยิบตำราแพทย์เล่มหนึ่ง แล้วไปที่เรือนของโม่ซุน

โม่ซุนที่สวมชุดสีพื้นแบบแพทย์ ขณะนี้กำลังขุดดินอยู่ภายในเรือน ดูท่าเหมือนกำลังคิดจะปลูกบางอย่าง เขาม้วนแขนเสื้อกับขากางเกงขึ้น แล้วยืนเท้าเปล่าอยู่บนดิน ท่าทางเหมือนชาวนาไม่ผิดเพี้ยน ใบหน้ายังเปรอะเปื้อน ดูแล้วช่างติดดินเหลือเกิน