ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 526

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก พบว่าตอนที่ฮวาเชียนเจียวเอ่ยถึงอดีตของตัวเอง ไม่กระอักกระอ่วนแม้แต่น้อย ดูท่านางคงไม่ได้สนใจอดีตของตัวเองจริงๆสินะ และไม่สนใจสายตาของคนอื่นด้วย คนที่เด็ดเดี่ยวเช่นนี้ ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก

นี่ถือเป็นความมุมานะอย่างหนึ่งหรือไม่?

เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ซูจื่ออวี๋อดหัวเราะไม่ได้ รถม้าเดินทางอย่างราบรื่น ซูจื่ออวี๋ไม่มีอะไรทำจึงชวนฮวาเชียนเจียวพูดคุยสองสามคำ

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถาม

“เช่นนั้นความสัมพันธ์ของเจ้ากับหันหรูเฟิง...”

ฮวาเชียนเจียวยิ้มให้ซูจื่ออวี๋อย่างมีเลศนัย แล้วพูดเสียงอ่อน

“โอ๊ย คุณชายหลัน ท่านสอดรู้สอดเห็นไม่เบาเลยนะ”

ซูจื่ออวี๋ก็รู้สึกว่าตัวเองสอดรู้สอดเห็น แต่ใครบ้างที่ไม่อยากรู้?

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างเขินอาย

“ไม่บอกก็ไม่เป็นไร ข้าแค่ถามดูเท่านั้น”

ฮวาเชียนเจียวยักคิ้ว

“ไม่มีสิ่งใดพูดไม่ได้ ข้ากับคุณชายหันเข้ากันเป็นอย่างดี ครั้งแรกของเขาได้ข้าเป็นคนสอน แต่บุรุษเนี่ยนะ สอนเรื่องชั่วให้ไม่ได้ พอเขาเรียนรู้เรื่องไม่ดีไปแล้ว พออยู่บนเตียง ก็เปลี่ยนจากรับเป็นรุกทันที มีหลายครั้งที่ทำเอาข้าลุกจากเตียงไม่ไหว”

ซูจื่ออวี๋อยากจะปิดหน้าอย่างอดไม่ได้ รายละเอียดด้านหลังนางไม่อยากฟังแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นฮวาเชียนเจียวกำลังจะสาธยายความร้ายกาจของหันหรูเฟิงต่อ ซูจื่ออวี๋รีบขัดนาง

“ข้าเรียกเจ้าว่าเสี่ยวฮวาฮวาไม่ได้ เจ้าเป็นเด็กรับใช้ ข้าเรียกเจ้าว่าเสี่ยวเชียนได้หรือไม่?”

ฮวาเชียนเจียวยิ้มจนตาหยี

“ขอบคุณคุณชายที่ตั้งชื่อให้ข้า”

……

นายบ่าวทั้งสองคุยเล่นหัวเราะกันตลอดทาง จนผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ก็มาถึงสำนักฝูอี่ที่ตั้งอยู่นอกเมือง

ซูจื่ออวี๋คิดไม่ถึงว่า ที่แท้สำนักฝูอี่กว้างใหญ่ขนาดนี้ เรียกได้ว่าขนาดพอๆกับสวนชิวเยว่ทะเลสาบผิงของจวนอ๋องรอง

ลู่หมิงพูดเสียงต่ำ

“หมอหลัน ช่วงเช้าพวกนักเรียนจะทยอยเข้าไปในสำนัก หลังอาหารกลางวันจะมาจัดพิธีเปิดการศึกษาที่สวนจื่อจิน ถึงตอนนั้นอาจารย์ทุกคนจะออกมาพบปะนักเรียน...”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน