ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 609

เสวี่ยเฉิงอันยิ้มบิดเบี้ยว เดิมทีมันเป็นความลับของฉู่อวิ๋นหยาง เขาไม่ควรพูดแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาไม่สามารถซ่อนมันจากซูจื่ออวี๋ได้

เสวี่ยเฉิงอันกล่าวว่า “อำพันสนและหนอนไหมน้ำแข็งอายุร้อยปีอยู่ด้วยกัน และหากพกติดตัวพิษทุกชนิดจะเข้าไม่ถึง มันไม่ได้ใช้เพื่อช่วยชีวิตผู้คน แต่เพื่อการป้องกันตัวเอง”

ซูจื่ออวี๋เข้าใจได้ในทันที ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉู่อวิ๋นหยางบอกว่าเขาทนทานต่อพิษทุกชนิด ที่แท้มันเป็นเพราะเหตุนี้

ซูจื่ออวี๋ขบคิด ในตอนที่นางวางยางุนงงฉู่อวิ๋นหยางเมื่อคืน ฉู่อวิ๋นหยางพกอำพันสนนี้ติดตัว ที่แท้มันเป็นเพราะเหตุนี้ ยางุนงงอันทรงพลังของนางจึงออกฤทธิ์ได้สั้นมากแบบนี้

เมื่อนึกได้ว่าของสิ่งนี้มีผลอย่างมหัศจรรย์ ซูจื่ออวี๋ยิ่งไม่ต้องการคืนมันให้กับเสวี่ยเฉิงอัน

แต่เมื่อเห็นเสวี่ยเฉิงอันถูกทุบตีจนปางตาย ซูจื่ออวี๋ก็ทนไม่ไหว ยังไงเสวี่ยเฉิงอันก็เคยช่วยนางและยังช่วยชีวิตของนางไว้

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วถามว่า “หนอนไหมน้ำแข็งที่เจ้าพูดถึงต้องอยู่กับอำพันสนร้อยปีหรือ? อำพันธรรมดาใช้ไม่ได้งั้นหรือ?”

เสวี่ยเฉิงอันชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาจึงถามโดยไม่ตอบ “ชายาฉินอ๋องหยิบอำพันสนมาเพื่ออำพันสนร้อยปี? หรือว่า…เจ้ากำลังรวบรวมเจ็ดเครื่องหอม?”

ซูจื่ออวี๋เม้มริมฝีปาก เดิมทีนางต้องการโกหกเพื่อหลอกเขา แต่เมื่อเขาคิดดูดี ๆ แล้ว เขาเป็นนายน้อยของสำนักราชาโอสถ เมื่อเทียบกับฝีมือทางการรักษาของนางแล้ว เกรงว่านางจะแย่กว่ามาก

แทนที่จะโกหกและโดนเปิดโปง มันจะเป็นการดีกว่าที่จะพูดกันอย่างตรงไปตรงมา

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “พูดตามตรง ข้าเป็นปรมาจารย์ด้านพิษ ไม่นับว่าเป็นหมอ”

เสวี่ยเฉิงอันมองไปที่ซูจื่ออวี๋ด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ซูจื่ออวี๋เบะปากแล้วพูดว่า “ใครในโลกที่ศึกษาวิชาพิษแล้วไม่อยากกลั่นยาอายุวัฒนะฮวาอวี่? เจ็ดเครื่องหอมและสิบสองแก่นแท้แห่งโอสถ ทั้งหมอและคนปรุงพิษต่างแห่แหนยกย่อง แน่นอน ข้าไม่มีความมุ่งมั่นที่จะประสบความสำเร็จ แต่ข้าบังเอิญเจอมันพอดี และสิ่งนี้ก็อยู่ในมือของคนที่เกลียด ข้าจึงฉกฉวยมา”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน