ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 863

เมื่อเห็นหมาจรจัดกลุ่มนั้นถูกจวินมู่เยว่ล่อไปแล้ว ซูจื่ออวี๋จึงตะโกนอย่างร้อนใจ

“เร็ว รีบไปช่วยเขาก่อน ไม่ต้องสนใจข้า!”

ป๋ายหลี่เชียนซางขมวดคิ้ว

“แต่ข้าอยากสนใจแค่เจ้า คนอื่นจะเป็นหรือตาย เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย?”

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นยืน อยากจะเดินไปหาหันหรูเฟิงที่อยู่ในหอเวินเซียงอวี้หยวนซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก แต่เมื่อเท้าของนางย่ำลงไป ความเจ็บปวดได้ถูกส่งมาจากข้อเท้า ที่แท้เมื่อครู่ตอนที่ล้มลงข้อเท้าของนางพลิก

“ซี้ด...” ซูจื่ออวี๋ปวดจนต้องร้องออกมา แล้วเกือบจะหกล้มอีกครั้ง

ป๋ายหลี่เชียนซางเห็นดังนั้น จึงรีบเข้าไปประคองนาง

“เอาล่ะ เอาล่ะ ข้ายอมช่วยแล้วพอใจหรือยัง? เจ้าเข้าไปพักในร้านของข้าก่อน!”

ป๋ายหลี่เชียนซางพยุงซูจื่ออวี๋เข้าไปในร้านของตัวเอง เตรียมหันหลังพร้อมจากไป แต่ซูจื่ออวี๋รีบยื่นขวดยาให้เขา

“เอานี่ไปด้วย เมื่อหมาพวกนั้นได้กลิ่นนี้จะไปเอง บอกให้ท่านอ๋องแปดโยนผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นทิ้งเสีย!”

เมื่อครู่สถานการณ์ชุลมุนมาก ดังนั้นซูจื่ออวี๋จึงไม่ทันได้เอายาไล่หมาขวดนี้ออกมา ตอนนี้จึงต้องมอบให้ป๋ายหลี่เชียนซางนำไปด้วย

ป๋ายหลี่เชียนซางรับเอายาไป แล้วถอนหายใจ

“ข้าคงจะติดหนี้เจ้าสินะ!” เมื่อสิ้นเสียง เขาหันหลังตามออกไปทันที

——

ขณะเดียวกัน จวินมู่เยว่วิ่งไปยังจุดที่มีผู้คนสัญจรไปมาน้อย จนเผลอวิ่งออกนอกเมืองไปโดยไม่รู้ตัว

โชคดีที่วิชาตัวเบาเขาไม่เลว มนุษย์สองขาคนหนึ่ง จึงยังไม่ถูกหมาสี่ขาไล่กวดจนอยู่ในระยะประชิด

ทว่าขณะที่กำลังหนีอยู่นั้น กลับเห็นฉู่อวิ๋นฉิงวิ่งตามมาด้วย

จวินมู่เยว่มองนางด้วยความสงสัย อยากจะเอ่ยถามบางอย่างแต่กลับพูดไม่ออก

ฉู่อวิ๋นฉิงตำหนิอย่างโมโห

“เจ้าเป็นคนโง่หรือ? ไม่ได้ยินพระชายาอ๋องฉินบอกหรือว่าผ้าเช็ดหน้ามีปัญหา ยังไม่รีบโยนทิ้งอีก!”

จวินมู่เยว่วิ่งไปด้วย พลางเอ่ยถามเสียงหอบ

“เจ้ามาช่วยข้าหรือ? หรือว่ามาสมน้ำหน้ากันแน่?”

ฉู่อวิ๋นฉิงกัดฟันกรอด

“ข้ามาสมน้ำหน้าเจ้านะสิ ข้าแทบอยากจะให้หมาทั่วเมืองกัดกินเจ้าให้ได้!”