ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 894

ฮ่องเต้เจาเหวินหัวเราะเบาๆ “ถุงดอกจูอวี๋ช่วยปัดเป่าภัยร้อย เหล้าดอกเบญจมาศช่วยยืดอายุขัยได้ร้อยปี เหล้าดอกเบญจมาศนี้นับว่าเป็นเหล้าอายุยืน องค์รัชทายาทอวิ๋นหยางช่างตั้งใจดีจริงๆ วันนี้ข้าจะดื่มเพิ่มอีกสองสามจอก!”

ฉู่อวิ๋นหยางก็รีบพูดด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาทก็ชมกันเกินไป เหล้าชนบทของกระหม่อมไหนเลยจะดีเท่าเค้กดอกเบญจมาศที่ล้ำค่าของฮองเฮา เค้กนี้มีรสชาติหวานอร่อย มีหลากหลาย ละลายอยู่ในปาก คงจะตั้งใจทำอย่างมาก”

ฮองเฮาก็ยิ้มอย่างเขินอาย “องค์รัชทายาทชมกันเกินไป หากองค์รัชทายาทชอบ ข้าจะสั่งให้คนทำเพิ่มตอนที่เจ้าเดินทางกลับเมืองหลวง”

ฉู่อวิ๋นหยางก็รีบกล่าวขอบคุณ “เช่นนั้นก็ขอบพระทัยฮองเฮาแล้ว”

หลังจากฉู่อวิ๋นหยางพูดจบแล้ว ก็สั่งคนไปยกเหล้าดอกเบญจมาศของเป๋ยฉู่เข้ามา ก่อนจะเริ่มรินให้ทุกคน

เมื่อเห็นท่าทางแขกและเจ้าภาพตรงหน้าพากันดื่มอย่างมีความสุข จวินมู่เยว่ก็พึมพำออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาเอ่ยกระซิบว่า “พี่เจ็ด เหล้าของฉู่อวิ๋นหยางดื่มได้เลยหรือไม่? เขาหาโอกาสลงมือกับเสด็จพ่อหรือไม่ ถ้าเกิดว่าเขาใส่ยาพิษที่มันไม่ได้ออกฤทธิ์ทันที รอเขาออกจากเมืองหลวงแล้ว พิษของเสด็จพ่อค่อยกำเริบ เช่นนั้นจะไม่เกิดปัญหาใหญ่หรือ?”

จวินมู่เหนียนก็เอ่ยด้วยสีหน้านิ่งสงบ “ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีใครวางยาพิษต่อหน้าพี่สะใภ้เจ็ดของเจ้าได้โดยไม่ถูกค้นพบ”

ซูจื่ออวี๋กำลังกินเค้กดอกเบญจมาศ เมื่อได้ยินจวินมู่เหนียนกล่าวเช่นนี้นางก็ตะลึงงันไปทันที คนผู้นี้...เชื่อใจนางขนาดนี้เชียวหรือ?

จวินมู่เหนียนสัมผัสได้ถึงสายตาของซูจื่ออวี๋ ก่อนจะหันไปมองนางก็พบว่าที่มุมปากของนางมีเกล็ดน้ำตาลสีชมพูติดอยู่ นางเหมือนกับกระต่ายน้อยที่ตระกละ จึงรู้สึกตลกอย่างอดไม่ได้

จวินมู่เหนียนยื่นนิ้วโป้งออกไปเช็ดเกล็ดน้ำตาลที่มุมปากของซูจื่ออวี๋พลางเอ่ยถามว่า “ชอบหรือ?”

ซูจื่ออวี๋กลืนเค้กดอกเบญจมาศเข้าไปในปากแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มเขินอาย “ชอบ...ชอบเจ้าค่ะ” เค้กดอกเบญจมาศนี้อร่อยจริงๆ หวานแต่ไม่ได้หวานมาก เหนียวแต่ไม่เลี่ยน นางชอบมันยิ่งนัก

เดิมทีคิดว่าจวินมู่เหนียนจะเอาผ้าเช็ดมือมาเช็ดหลังเช็ดเกล็ดน้ำตาลที่มุมปากของนางแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากเช็ดเกล็ดน้ำตาลที่มุมปากของนางแล้วจวินมู่เหนียนจะเลียเกล็ดน้ำตาลที่นิ้วของตัวเอง