ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 917

หลังจากนั้นไม่นาน โม่ซุนที่มายังสวนหลวงก็เห็นโครงกระดูกที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น และทันใดนั้นคิ้วของโม่ซุนก็ขมวดเข้าหากัน เห็นได้ชัดว่าโม่ซุนรังเกียจมาก สีหน้าของเขาเขียนคำปฏิเสธเอาไว้

จวินมู่เหนียนรู้ว่าโม่ซุนไม่อยากยุ่งเรื่องของคนอื่น จึงรีบอธิบายว่า “หมอเทวดาโม่ รบกวนท่านดูยาในกล่องนี้ให้ที”

จวินมู่เหนียนไม่ได้บอกว่าเป็นกล่องของใคร ไม่ได้บอกประโยชน์ของกล่องนั่น พูดแค่ว่าให้โม่ซุนช่วยแยกแยะยาเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร โม่ซุนก็ไม่มีทางล่วงเกินใครได้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โม่ซุนก็โล่งใจมาก ที่แท้ก็แค่แยกแยะยาเท่านั้น แบบนั้นก็ง่ายมาก

โม่ซุนก้าวไปข้างหน้า อธิบายวัสดุยาในขวดทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย ในนี้จริงๆ แล้วมีทั้งยาพิษและยาแก้พิษ และมียาปลุกกำหนัด แทบจะเหมือนกับที่หมอหลวงมู่พูดก่อนหน้านี้

แต่เมื่อโม่ซุนหยิบกล่องเคลือบสีแดงขึ้นมา สุดท้ายอยู่ๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

โม่ซุนเปิดฝากล่อง ภายในนั้นมีขี้ผึ้งโปร่งแสงสีชมพู โม่ซุนหยิบเพียงหยิบออกมาดมเล็กน้อย อาจเป็นเพราะว่าขี้ผึ้งนี้มีกลิ่นหอมมาก หรือไม่ก็มีส่วนผสมที่ซับซ้อน ทำให้โม่ซุนไม่สามารถแยกแยะมันออกได้ชั่วคราว

โม่ซุนมองไปที่ซูจื่ออวี๋โดยไม่รู้ตัว เขายังคงจำทักษะการวางยาพิษของซูจื่ออวี๋ได้

และอย่างที่คิดเอาไว้ ซูจื่ออวี๋ก้าวไปข้างหน้า และพยักหน้าให้โม่ซุนด้วยความมั่นใจ

และโม่ซุนก็เข้าใจทันทีว่าพิษของฝ่าบาทมาจากขี้ผึ้งในมือของเขา

โม่ซุนเอ่ยว่า “ทูลฝ่าบาท ขี้ผึ้งกล่องนี้มีส่วนผสมของเสวี่ยเหม่ยถังจำนวนมาก เสวี่ยเหม่ยถังเป็นพืชพิษชนิดหนึ่ง หากรับปริมาณมากในช่วงเวลาสั้นๆ อาจจะตายทันที ถ้าใช้ปริมาณน้อยในระยะเวลายาวจะรู้สึกเหนื่อยล้าและง่วง จนกระทั่งนอนแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีก ถ้าเกิดตายอย่างกะทันหัน ผิวของศพจะเป็นสีแดงและสามารถสืบหาสาเหตุการตายได้ หากใช้ในปริมาณน้อย เมื่อเวลาผ่านไปจะไม่พบสาเหตุการตายพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เจาเหวินมองด้วยความตะลึงงัน ในสมองก็มีคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้ “คนรู้สึกเหนื่อย และง่วง จนกระทั่งหลับไปไม่ตื่น” นี่เป็นโรคของเขาก่อนหน้านี้มิใช่หรือ?