ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 929

เมื่อได้ยินว่าป๋ายหลี่เชียนซางจะดื่มน้ำ ซูจื่ออวี๋ถึงได้ดึงตัวเองออกมาจากความตื่นเต้น นางรีบยัดของเอาไว้ตรงหน้าอก

“พอพอพอ พอแน่นอน”

ซูจื่ออวี๋รีบเดินไปรินน้ำอุ่นมาไว้ตรงหน้าป๋ายหลี่เชียนซางหนึ่งถ้วย นางวางน้ำไว้ด้านข้าง แล้วประคองให้เขาลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง จากนั้นให้เขาพิงหัวเตียง ต่อมาจึงยื่นน้ำไปให้เขา

หลังจากดื่มน้ำอุ่นลงไปหนึ่งถ้วย ป๋ายหลี่เชียนซางรู้สึกเหมือนมีชีวิตฟื้นคืนมา เขายื่นมือไปจับผ้าที่ผันหน้าอกเอาไว้แน่น แล้วเอ่ยถาม

“ข้าหมดสติไปนานเท่าใด?”

ซูจื่ออวี๋ยื่นมือไปจับข้อมือเขาเอาไว้ แล้วจับมือออกไปไว้ด้านข้าง ขมวดคิ้วบอกว่า

“อย่าจับแผล เจ้าบาดเจ็บสาหัสมาก เสียเลือดไปเยอะมาก หากเป็นคนทั่วไป คาดว่าคงตายนานแล้ว ไม่รู้ว่าร่างกายของเจ้าแข็งแรงเป็นพิเศษ หรือเพราะเจ้าเป็นคนฝึกวรยุทธ์ ถึงได้ไม่มีเค้าลางว่าจะตายเลย เพียงแค่สลบไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเท่านั้น”

ป๋ายหลี่เชียนซางเม้มปาก ไม่ได้ตอบคำถามของซูจื่ออวี๋ เพียงแค่เอ่ยถามนาง

“ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ ยื่นมือไปรับถ้วยเปล่ามาจากมือป๋ายหลี่เชียนซาง แล้วยกน้ำแกงร้อนมาหนึ่งถ้วย

“ข้าต้มยาบำรุงเลือดไว้ เจ้าดื่มก่อนสิ มีอะไรค่อยว่ากัน”

ป๋ายหลี่เชียนซางยื่นมือจะไปรับถ้วยยา แต่พอยกได้เพียงครึ่งเดียวก็วางลง แล้วเขาหันมองซูจื่ออวี่พร้อมทำหน้าตาน่าสงสาร

“ไม่รู้ว่าค่ารักษาของข้า จะเพียงพอให้แม่นางซูป้อนยาให้ข้าหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ไม่รู้ว่าป๋ายหลี่เชียนซางแกล้งอ่อนแอหรือไม่ แต่เมื่อคิดว่าเขาเสียเลือดไปมากขนาดนั้น ซูจื่ออวี๋จึงปฏิเสธเขาไม่ลง นางจึงจับถ้วยให้มั่นแล้วป้อนป๋ายหลี่เชียนซางกินยา

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“อาจจะขมนิดหน่อย แต่ข้าใส่ชะเอมเทศลงไปแล้ว เจ้าอดทนหน่อย ดื่มเข้าไปแล้วมีประโยชน์บำรุงร่างกาย”

ป๋ายหลี่เชียนซางหันมองซูจื่ออวี๋ แล้วอ้าปาก ปล่อยให้นางป้อนยาให้เขา ตอนยาเข้าปากขมมากจริงๆ แต่ใช่ว่าจะทนไม่ได้ กลับยิ่งทำให้ป๋ายหลี่เชียนซางรู้สึกว่าจากขมได้เปลี่ยนเป็นหวาน

หลังจากดื่มยาถ้วยนั้นหมด ป๋ายหลี่เชียนซางได้เอ่ยขึ้นอย่างเขินอาย

“ขอบ...ขอบคุณ” นานมาแล้วที่ไม่มีใครดูแลใส่ใจเขาขนาดนี้ ทำให้หัวใจที่ถูกห่อหุ้มด้วยเกราะแน่นหนาของเขา เริ่มมีรอยปริแตก