ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2170

พ่อของชิงกวนก็มาถึง เขาจะเข้าไปเอาชีวิตอีกฝ่ายทันที แต่ถูกอู๋เป่ยดึงไว้ เขากล่าวอย่างเรียบเฉยว่า : “ดูแลชิงกวนให้ดี ข้าจะจัดการเอง”

เขาเดินไปยังอีกฝ่าย ชายผู้นั้นเบิกตากว้างถามว่า: “เจ้าเป็นใคร?”

อู๋เป่ยพูดเรียบๆว่า : “ข้าเป็นแค่คนผ่านทาง มาขอพักที่นี่”

ชายผู้นั้นฮึดฮัดเสียงหนึ่ง : “อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน ไปให้พ้นซะ!”

อู๋เป่ยกล่าวอย่างเยือกเย็น : “ตอนนี้พวกเจ้าฆ่าตัวตายซะ จะได้เหลือศพครบชิ้น”

อีกฝ่ายโกรธจัด : “เจ้าว่าอะไรนะ? คิดว่าแกเป็นใคร ฆ่ามันซะ!”

คนตระกูลเย่ชอบใช้อำนาจรังแกคนอยู่แล้ว จึงชักดาบแทงทันที เงาร่างหนึ่งสั่นไหว กลุ่มนั้นก็โดนโจมตีล้และมลงไปทีละคนได้บาดเจ็บสาหัส พวกเขายังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็สิ้นใจไปแล้ว มีเพียงหัวหน้ากลุ่มที่ยังไม่ตาย แต่ก็เลือดพุ่งออกจากเจ็ดทวาร สีหน้าเจ็บปวด

อู๋เป่ยจับผมของเขายกขึ้น พูดว่า : “คนตระกูลเย่นี่มันโอหังเกินไปจริงๆ คนตระกูลจี้จะตายเปล่าไม่ได้ พาข้าไป ข้าจะไปถามผู้นำตระกูลเย่ว่าเขาสั่งสอนคนของเขายังไง”

เมื่อออกจากประตู อู๋เป่ยก็บินขึ้นฟ้า มุ่งหน้าไปยังตระกูลเย่

เดิมทีเขาแค่ผ่านมา ไม่ต้องการมีเรื่องกับตระกูลเย่ผู้มีอิทธิพลในพื้นที่ แม้แต่ตอนขายยาอายุวัฒนะ เขายังเลือกส่งไปขายที่เมืองต้าหยู่

แต่เขาไม่คิดเลยว่า คนตระกูลเย่จะฆ่าจี๋เหล่าฮั่นเพียงเพื่อแย่งเตายา จี๋เหล่าฮั่นต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ทั้งสองได้กลายเป็นสหายกันแล้ว ตอนนี้เพื่อนถูกฆ่า เขาจะอยู่นิ่งดูดายไม่ได้!

ชายผู้นั้นถูกจับผมลากบินกลางอากาศ ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด อู๋เป่ยบินมาถึงเหนือคฤหาสน์ตระกูลเย่ คนในตระกูลต่างตกใจเสียงกรีดร้อง พากันออกมาดู

คฤหาสน์ของตระกูลเย่ทอดยาวเป็นบริเวณกว้าง ด้านในมีคนอาศัยอยู่ไม่น้อยกว่าพันคน อู๋เป่ยมองลงมาจากกลางอากาศ แล้วร่อนลงยังลานบ้านที่มีแสงไฟสว่างที่สุดและกว้างที่สุด

ทันทีที่เขาลงถึงพื้น ก็มีเหล่าผู้คุ้มกันปรากฏตัวเป็นจำนวนมาก หัวหน้าผู้คุ้มกันตะโกนเสียงดุ : “เจ้าเป็นใคร กล้าดีอย่างไรถึงบุกรุกคฤหาสน์ตระกูลเย่!”

อู๋เป่ยเหวี่ยงชายคนนั้นลงพื้น แล้วตะโกนเสียงดัง : “ผู้นำตระกูลเย่ ออกมานี่เดี๋ยวนี้!”

ทันทีที่พูดจบ คนตระกูลเย่ต่างตกใจในใจคิดว่า ใครกันช่างบังอาจนัก กล้ามาก่อเรื่องถึงคฤหาสน์ แล้วยังกล้าสั่งให้ผู้นำตระกูลออกมาอีก เขาคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วมั้ง?

“ผู้ใดบังอาจเช่นนี้!” เสียงตวาดดังมาจากที่ไกล ก่อนที่ร่างหนึ่งจะพุ่งร่อนลงมายืนไม่ไกลจากหน้าอู๋เป่ย

เขาเป็นชายวัยกลางคน ลมปราณแข็งแกร่ง เป็นยอดฝีมือระดับลับขั้นที่เก้า! รูปร่างสูงใหญ่ ดวงตาเย็นชาจับจ้องอู๋เป่ย พลางพูดว่า : “เจ้าหนู แกเป็นใคร ใครให้ความกล้ากับแกจึงมาป่วนในตระกูลเย่ของข้า!”

อู๋เป่ยเตะชายที่อยู่บนพื้นหนึ่งที พูดเรียบๆว่า : “ตระกูลเย่พวกเจ้าทำตัวไร้กฎหมาย ฆ่าคนแย่งทรัพย์สินตามใจ ข้าเพื่อนของจี๋เหล่าฮั่น เขาถูกสวะผู้นี้ฆ่าตาย แถมยังจะยึดเตายาที่ตกทอดจากบรรพบุรุษของเขา ข้าจึงมาถามดูว่าพวกเจ้าสั่งสอนคนในตระกูลกันยังไง!”

ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วเล็กน้อย : “เรื่องของตระกูลเย่ ไม่ต้องให้คนนอกมายุ่ง ฆ่าคนไม่กี่คนเอง จะไปสำคัญอะไรนัก?”

อู๋เป่ย : “เจ้าหมายความว่าเพราะพวกเจ้ามีอิทธิพลใหญ่ ก็เลยจะรังแกใครตามใจได้งั้นหรือ?”

ชายวัยกลางคนหัวเราะเย็นชา : “โลกนี้มันเป็นแบบนี้แหละ ใครหมัดแข็งกว่าคนนั้นมีสิทธิ์พูด!”

อู๋เป่ยกล่าวเรียบๆว่า : “ถ้าเช่นนั้น วันนี้ข้าก็จะรังแกพวกเจ้าสักหน่อย”

อีกฝ่ายชะงัก ก่อนหัวเราะเยาะ : “เจ้าจะรังแกตระกูลเย่ของพวกเรา? ด้วยพลังฝีมือแค่นี้ของเจ้าน่ะหรือ?”

“โครม!”

อู๋เป่ยกระโดดขึ้นกลางอากาศ ในมือมีกระจกบานหนึ่งปรากฏ กระจกบานนี้เป็นอาวุธเวทย์มนตร์ที่เขาชิงมาจากศัตรู ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้ใช้ก็ถูกเขาฆ่าตายเสียก่อน

เมื่อพลังเวทย์ไหลเข้าสู่กระจก กระจกก็ยิงลำแสงสังหารออกมาในทันที พุ่งใส่ร่างชายวัยกลางคน ชายวัยกลางคนไม่คาดคิดว่าอู๋เป่ยจะมีอาวุธเวทย์มนตร์อยู่ในมือ เขาหลบไม่ทัน ทำได้เพียงเร่งพลังทั่วร่าง ก่อรูปเป็นโล่วงกลมขึ้นตรงหน้า