หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1008

“ใครก็ได้ สกัดมันไว้ที!” ซวนหยวนเหยียนร้องตะโกน ทว่าตัวเองกลับคิดจะฉวยโอกาสหลบหนีไป

แต่คนส่วนใหญ่ของตระกูลซวนไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนกันแล้ว เว้นเสียแต่ผู้ที่ตายหรือไม่ก็ได้รับบาดเจ็บ ทีแรกมีปรมาจารย์ยุทธ์ไม่กี่คนคอยอารักขาซวนหยวนเหยียนอยู่ ทว่าไพ่ตายใบสุดท้ายอย่างวงแหวนอาคมก็ไม่สามารถเอาชนะเฉินผิงได้ ดังนั้นพวกเขาส่วนใหญ่จึงหลบหนีจากบริเวณดังกล่าวไปแล้ว

“พยายามหนีเข้าสิ!”

สายฟ้าที่ผ่าฟาดลงมาทางซวนหยวนเหยียนทำให้เขาต้องหลบหลีก ราวกับกระบี่พิฆาตมังกรของเฉินผิงซึมซับเอาสายฟ้าไว้เสียเอง

“ไม่มีตระกูลซวนอีกต่อไปแล้ว นับแต่บัดนี้ไปตระกูลของแกจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับยุทธภพในจิงตูอีกต่อไป” เฉินผิงกล่าวอย่างเย็นชาพลางส่งสายตาพิฆาตไปที่ซวนหยวนเหยียน

ซวนหยวนเหยียนรู้ว่าเขาไม่มีทางหนีไปจากบริเวณดังกล่าวได้แล้ว เมื่อเห็นศพเกลื่อนกลาดไปทั่วพื้น และเหลือไม่กี่คนที่ยืนคุ้มกันเขาอยู่ คนผู้นั้นก็รู้แล้วว่าตระกูลซวนถึงคราวเคราะห์ร้ายจริงๆ เสียแล้ว

แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจเฉินผิง เจ้าคนที่เขาไม่เคยให้ความสนใจมาก่อน กลับสามารถทำลายสองตระกูลที่มีชื่อเสียงในวันเดียวได้อย่างไร

“เฉินผิง ผมขอโทษ ได้โปรดเถอะ ผมรู้ว่าตัวเองทำผิดไปแล้ว นับแต่บัดนี้ไปตระกูลซวนจะคอยรับใช้คุณ พวกเราจะเชื่อฟังคำสั่งของคุณทุกคำ!”

ในที่สุดซวนหยวนเหยียนก็ยอมรับความพ่ายแพ้ให้แก่ชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่าปี

ตอนนี้ไม่ว่าชื่อเสียงหรือเกียรติยศก็ไม่สำคัญกับซวนหยวนเหยียนอีกต่อไปแล้ว ชีวิตของเขาเป็นสิ่งที่สำคัญเพียงอย่างเดียว เขามีโอกาสเดียวที่จะมีชีวิตอยู่ และซวนหยวนเหยียนรู้ว่าตราบขุนเขาขจียังดำรง ไยต้องกลัวไร้ฟืนเผา

แต่ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับว่าเฉินผิงจะตัดสินให้ซวนหยวนเหยียนอยู่หรือตาย

“หลังจากฆ่าแกแล้ว อำนาจการควบคุมทั้งตระกูลซวนก็จะตกอยู่ในเงื้อมมือของฉัน”

เฉินผิงจ้องมองซวนหยวนเหยียนอย่างเย็นชา เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ฝ่ายหลังหลุดมือไปเป็นอันขาด

ด้วยเหตุนั้น เฉินผิงจึงยกกระบี่พิฆาตมังกรในมือขึ้นมา

ซวนหยวนเหยียนดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว เมื่อได้เห็นกระบี่พิฆาตมังกร ร่างของเขาก็นิ่งงันไป เขาสูญสิ้นความหวังทั้งหมดไปแล้ว ซวนหยวนเหยียนรู้ว่าถึงเขาจะถอยหนีและพยายามหลบเลี่ยงการโจมตีของเฉินผิงสักแค่ไหน ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงชะตากรรมได้

“หยุดนะ!”

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะตวัดกระบี่ ก็มีน้ำเสียงอันน่าเกรงขามดังขึ้น

จากนั้นก็ซัดพลังลมปราณระลอกหนึ่งมาทางเฉินผิง

กั๋วเว่ยจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาเย็นชา พร้อมเจตจำนงสังหารที่ผุดขึ้นในดวงตาวูบหนึ่ง

“ผู้อำนวยการกั๋ว ได้โปรดช่วยผมด้วย... ช่วยผมที!” ซวนหยวนเหยียนร้องเรียกขึ้นมาทันทีที่มองเห็นกั๋วเว่ย

การที่กั๋วเว่ยเผยตัวออกมา ย่อมหมายความว่าซวนหยวนเหยียนอาจจะพอมีหนทางรอดแล้ว

ซวนหยวนหรงที่รู้สึกตื่นเต้นพอๆ กัน รีบเข้าไปพยุงซวนหยวนเหยียนให้ยืนขึ้น แล้วเดินไปทางกั๋วเว่ย

“ไม่มีใครสามารถช่วยพวกแกได้หรอก แม้แต่เทวดาก็ช่วยไม่ได้”

เมื่อเฉินผิงสังเกตเห็นว่าซวนหยวนหรงกับซวนหยวนเหยียนคิดจะหลบไปอยู่ข้างหลังกั๋วเว่ย เขาก็ตวัดดาบอย่างแรงไปทางพวกเขา

พลังกระบี่ก่อตัวเป็นระลอกแล้วกระเพื่อมไหวเข้าหาซวนหยวนเหยียน

ซวนหยวนเหยียนที่หลบอยู่ข้างหลังและใช้ซวนหยวนหรงเป็นตัวค้ำยัน เพื่อจะได้กระโจนตัวไปหลบอยู่ข้างหลังกั๋วเว่ย

ซวนหยวนหรงตะลึงงัน เขาไม่นึกว่าพี่ชายของตนจะทอดทิ้งเขาในช่วงเวลาแห่งความเป็นและความตาย