หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1096

กู่ไค่หยวนโต้กลับด้วยการระดมหมัดใส่เฉินผิง

ตูม!

แรงปะทะที่ตามมานั้นนั้นรุนแรงมากจนเสียงของมันแทบจะได้ยินไปทั่วทั้งซีฉวนซื่อ

ราวกับวันสิ้นโลกมาเยือน ท้องฟ้าเบื้องบนมืดลงในชั่วพริบตา สายลมกรรโชกแรงพัดกระหน่ำรอบตัวพวกเขา

คฤหาสน์ที่แต่เดิมเหลือเพียงกองเศษหินกลายเป็นฝุ่นผงแล้วในตอนนี้

สิ่งปลูกสร้างแห่งเดียวที่ไม่ได้รับความเสียหายบนพื้นที่อันกว้างใหญ่คือหอคอยสะกดมาร

ครั้งนี้พวกเขาเสมอกันและทั้งคู่ต่างเซไปข้างหลังเมื่อการปะทะสิ้นสุดลง

“มีฝีมือแค่นี้เองเหรอ?”

จากนั้นกู่ไค่หยวนก็หลับตาลง เขากางแขนออกเหมือนกำลังโอบกอดบางสิ่ง แล้วพูดว่า “บรรพชนเอ๋ย โปรดมอบพลังให้แก่ข้า!”

วินาทีต่อมา ก็มีลำแสงพุ่งออกมาจากอกของกู่ไค่หยวน ราวกับว่ามันกำลังฉีกร่างของเขาออกจากกัน

สีหน้าของเฉินผิงดูขึงขังจริงจัง ในขณะที่เขารู้สึกได้ถึงรัศมีภายในร่างของกู่ไค่หยวนที่แรงกล้าขึ้นเรื่อยๆ

อันที่จริงมันทรงพลังมากจนทำให้กู่ไค่หยวนมีพลังเทียบเท่ากับปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงสุดอย่างกั๋วเว่ย

จากนั้นลำแสงก็อัดกันเป็นดวงไฟที่ตรงหน้าอกของกู่ไค่หยวน ก่อนที่จะลอยไปหาเฉินผิงด้วยความเร็วอันบ้าคลั่ง

มันเร็วมากจนเฉินผิงไม่อาจหลบได้ทัน

ตูม!

แรงกระแทกทำเอาเฉินผิงลอยละลิ่ว มีเลือดไหลออกจากปากเมื่อเขาล้มลงกับพื้น

แสงสีทองรอบตัวของเขาเริ่มจางลง จนสามารถมองเห็นรอยแตกบนเกล็ดที่ห่อหุ้มร่างของเขาเอาไว้

“วันนี้แกจะต้องตายที่นี่ เฉินผิง! ฉันจะทุ่มจนสุดตัวเพื่อฆ่าแกให้ได้!” กู่ไค่หยวนตะโกนพลางยื่นแขนออกไป

แขนขนาดมหึมาที่ก่อตัวขึ้นจากแสงปรากฏขึ้นและคว้าคอเฉินผิงไว้

เฉินผิงขมวดคิ้ว อืม... พลังของหมอนี่เหนือกว่ากั๋วเว่ยเพียงเล็กน้อย ถ้าต้องเผชิญกับกั๋วเว่ยฉันก็คงรับการโจมตีได้แค่ไม่กี่ครั้ง ดูเหมือนว่าฉันไม่ควรจะประเมินพลังของบรรพชนที่แลกมาด้วยชีวิตของผู้ใช้นี่ต่ำเกินไป

“กระบี่นั่นช่วยอะไรแกไม่ได้หรอก!” กู่ไค่หยวนพูดพร้อมยกมือขึ้น

จากนั้นพื้นใต้เท้าของพวกเขาก็สั่นสะเทือนเมื่อฝ่ามือแสงขนาดมหึมาฟาดลงมาที่เฉินผิง

แน่นอนว่าเฉินผิงไม่ได้คิดจะยืนอยู่ตรงนั้นเฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเลย เขาเหวี่ยงกระบี่พิฆาตมังกร ไปทางมือขนาดยักษ์และปลดปล่อยคลื่นดาบเข้าฟาดฟันติดต่อกันหลายครั้ง

กระนั้นก็ไม่มีการโจมตีครั้งไหนที่สามารถหยุดยั้งมือขนาดมหึมาได้

เฉินผิงพบว่าตัวเองถูกบีบจนล้มลงกับพื้นจากแรงกดดันมหาศาล

แม้จะใช้ทั้งพลังวิญญาณและพลังมังกร เขาก็ไม่สามารถหยุดมือขนาดมหึมาได้เลย

ในช่วงเวลาคับขันนั้นเอง เฉินผิงนึกถึงภาพของหมัดเซิ่งกวงที่เขาเคยเห็นในหอสะกดมาร และนึกขึ้นได้ว่าแต่ละภาพแสดงเคล็ดวิชาที่แยกจากกัน

เมื่อภาพเหล่านั้นผสานรวมกันเป็นกระบวนท่าเดียว เฉินผิงก็ได้ยินเสียงของชายชราในหัว “ไม่มีกระบวนท่าใดตายตัว ทุกชีวิตจะคงอยู่และดับสูญเช่นเดียวกับข้า ทุกสิ่งในโลกล้วนก่อเกิดจากใจ”