หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1097

เฉินผิงเริ่มท่องประโยคนั้นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าพลางขมวดคิ้ว แม้เขาจะไม่เข้าใจความหมายเลยก็ตาม

กู่ไค่หยวนนึกว่าเฉินผิงกำลังอ้อนวอนขอความเมตตา เขาหัวเราะออกมาและพูดขึ้น “ฮ่าๆๆ! อ้อนวอนไปก็ไม่ช่วยอะไรแกหรอก เฉินผิง!”

จากนั้นมือขนาดใหญ่ก็ฟาดลงมาที่เฉินผิงด้วยพลังทำลายล้างเหนือจินตนาการ

ตูม!

คลื่นกระแทกจากการปะทะนั้นทรงพลังมากจนเกิดเป็นหลุมลึกราวห้าสิบฟุตบนพื้น

เกิดฝุ่นควันและทรายฟุ้งกระจายไปทั่ว กู่ไค่หยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อไม่เห็นวี่แววของเฉินผิง

จบแล้วสินะ... ในที่สุดเฉินผิงก็ตายซะที! น่าเสียดายที่ฉันต้องตายไปพร้อมกับมัน แต่ฉันคิดว่าฉันคงไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

“ที่นี่เป็นบ้านเกิดของฉัน เพราะแบบนั้นฉันถึงคิดว่ามันถูกต้องแล้วล่ะที่ฉันจะตายที่นี่ด้วย...”

กู่ไค่หยวนพึมพำกับตัวเองขณะหลับตาลงช้าๆ รอคอยให้พลังของเขาจางหายไป

ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงดังมาจากหลุมลึกและเหลือบมองไปทางนั้น

ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็เห็นเฉินผิงปีนออกมาจากปากหลุม

หลังใช้เวลาทรงตัวอยู่สักพัก เฉินผิงก็ปัดฝุ่นตัวเองออกอย่างไม่ร้อนใจราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

โลหิตของเขากำลังเดือดพล่านอยู่ในเส้นเลือด รัศมีอาฆาตที่น่าสะพรึงกลัวฟุ้งไปทั่วอากาศรอบตัวเขา

“ปะ-เป็นไปได้ยังไง? หรือว่าเฉินผิงจะข้ามขีดจำกัดของตัวเองไปแล้ว”

ดวงตาของกู่ไค่หยวนเบิกกว้างด้วยความกลัว เมื่อเขาสังเกตเห็นรัศมีของเฉินผิงที่เปลี่ยนไป

ในทางกลับกัน เฉินผิงยังคงนึกถึงประโยคที่เขาท่องก่อนหน้านี้

“ฮึ่ม! งั้นเอานี่ไป!”

กู่ไค่หยวนยกแขนทั้งสองข้างและเสกวังวนขึ้นด้านบนจนกลายเป็นพายุทอร์นาโดลูกใหญ่

จากนั้นลำแสงก็ส่องเข้าไปในพายุทอร์นาโดจนเกิดเป็นพายุเพลิงที่ลุกไหม้ราวกับดวงอาทิตย์

เขาแกว่งแขนเบาๆ กู่ไค่หยวนส่งพายุทอร์นาโดที่ลุกเป็นไฟให้ลอยเข้าหาเฉินผิง

เปลวไฟภายในพายุกลายเป็นรูปหัวกะโหลกน่ากลัวที่จ้องไปยังเฉินผิงระหว่างที่มันกำลังพุ่งไปทางเขา

แม้ว่าเขาเพิ่งจะได้พลังใหม่มา แต่เฉินผิงก็ไม่กล้ารับการโจมตีที่ทรงพลังขนาดนี้

เขารีบใช้พลังมังกรอย่างรวดเร็วและซัดกำปั้นใส่พายุทอร์นาโดที่กำลังโหมกระหน่ำเข้ามา