หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1099

ขณะที่คลื่นแห่งความสิ้นหวังแล่นไปทั่วภายในตัวเขา กู่ไค่หยวนที่หน้าซีดเซียวจ้องมองอย่างหมดหนทางไปยังเหตุการณ์เบื้องหน้า

“อกตัญญูซะจริงที่ไปปลุกซากบรรพบุรุษของตัวเองขึ้นมา” เฉินผิงพูดเย้ยอย่างเย็นชา “แกยังมีอย่างอื่นอีกไหม? จัดมาเลย!”

“มันยังไม่จบแค่นี้!”

ดวงตาของกู่ไค่หยวนเบิกโพลง เขาเปล่งเสียงคำรามหนสุดท้าย พลังที่หลั่งไหลออกจากตัวเขาอย่างรวดเร็วหยุดลงทันที วินาทีต่อมาร่างกายของเขาเริ่มพองขึ้นด้วยอัตราเร็วที่น่าตกใจ

เฉินผิงรู้ได้ทันทีว่ากู่ไค่หยวนกำลังจะระเบิดตัวเอง

การทำลายตนเองของปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ที่ใกล้เคียงกับขั้นสูงสุดจะรุนแรงยิ่งกว่าการทิ้งระเบิด! แรงระเบิดจะกวาดล้างทุกชีวิตในรัศมีหนึ่งร้อยไมล์!

เฉินผิงรีบเข้าไปสกัดอีกฝ่าย เขาเสกสะเก็ดเพลิงวิญญาณขึ้นมาอีกลูกหนึ่งในฉับพลันและขว้างไปที่กู่ไค่หยวน

ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความเกลียดชัง กู่ไค่หยวนไม่ได้พยายามหลบลูกไฟ

ตูม!

เพลิงวิญญาณลุกท่วมตัวกู่ไค่หยวน ทันใดนั้นเขาและทุกสิ่งทุกอย่างในบริเวณใกล้เคียงก็ลุกเป็นไฟ

เพราะเป็นเพลิงวิญญาณ จึงไม่อาจดับลงได้แม้จะโดนน้ำ

“อ้าก!”

เปลวไฟอันร้อนแรงทำให้กู่ไค่หยวนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

อย่างไรก็ตาม รัศมีที่หมุนวนในตัวเขาไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย มันยังคงรวมตัวกันในขณะที่ร่างกายของเขาพองตัวมากยิ่งขึ้นไปอีก

เฉินผิงโบกสะบัดกำปั้นทั้งสองและส่งพลังมังกรออกไป ซึ่งทำให้เพลิงวิญญาณเผาไหม้รุนแรงยิ่งกว่าเดิม

เขาจะปล่อยให้กู่ไค่หยวนระเบิดพลังทำลายตัวเองออกมาไม่ได้ เพราะเฉินผิงรู้ว่าถึงเขาจะไม่ตาย แต่เขาก็คงบาดเจ็บสาหัสอยู่ดี

อากาศร้อนฉ่าพร้อมกับเสียงเนื้อที่ถูกเผาไหม้

เสียงกรีดร้องของกู่ไค่หยวนเบาลง ในไม่ช้ารัศมีของเขาก็เริ่มเลือนหาย

ในที่สุดเขาก็ล้มลงกับพื้นเหมือนลูกโป่งที่โดนปล่อยลม

ขณะที่เพลิงวิญญาณยังคงเผาผลาญกู่ไค่หยวน เขาเกลือกกลิ้งไปมาบนพื้นดินอย่างเจ็บปวด

ถ้าได้สิ่งปลูกสร้างสุดมหัศจรรย์ชิ้นนี้ไปใช้บำเพ็ญเพียร ฝีมือของฉันอาจยกระดับขึ้นด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ เหมือนที่พวกเขาพูดเอาไว้ “หนึ่งชั่วโมงในหอคอยนั้นเทียบเท่ากับทั้งวันที่โลกภายนอก”

ถ้ามีโอกาสฉันจะกลับมาที่นี่อีก จากนั้นฉันจะลองเปลี่ยนคฤหาสน์นี้ให้เป็นที่ดินของฉัน

เฉินผิงแผ่ปราณสัมผัสของเขาออกไป แล้วเขาก็พบกู่หลิงเอ๋อร์ทันทีและรีบบึ่งไปหาเธอ

เธอกำลังตามหาพ่อบ้านจงอย่างขะมักเขม้นในตอนนั้น

“เกิดอะไรขึ้นกับชายคนนั้น เฉินผิง?” กู่หลิงเอ๋อร์รีบถามทันทีที่เขาเข้ามาใกล้

“เขาตายแล้วล่ะ” เฉินผิงพูดเรียบๆ

กู่หลิงเอ๋อร์ไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินว่ากู่ไค่หยวนตาย เพราะเธอรู้ว่าพลังของเขาในขณะนั้นไม่อาจเทียบได้กับเฉินผิง

เธอส่งเสียงขัดใจ “ฮึ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะปล่อยให้ตาแก่นั่นหลุดมือไป! ฉันคงฆ่าเขาไปแล้วถ้าไม่ใช่เพราะเขาคุ้นเคยกับพื้นที่แถบนี้”

กู่หลิงเอ๋อร์โมโห

“เขาเป็นแค่คนรับใช้ ปล่อยเขาไปเถอะ” เฉินผิงพูดปลอบใจเสียงเบาแล้วพูดต่อ “เราควรกลับได้แล้ว ทุกคนที่บ้านคงเป็นห่วงแทบแย่ที่เรามาอยู่ที่นี่ตั้งหลายวัน”