หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1100

เมื่อรู้ว่าจ้าวอู๋ฉีและหลงอู่คงเป็นห่วงเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เฉินผิงและกู่หลิงเอ๋อร์จึงรีบไปที่สนามบิน

ในจังหวะนั้นเอง หนิงจื้อกำลังเดินออกจากสนามบินพอดี โดยมีคนของเขาเดินขนาบข้างเมื่อพวกเขามาถึงซีฉวนซื่อ

ทั้งสองฝ่ายอยู่ในที่เดียวกัน ในเวลาเดียวกันแต่พวกเขาไม่ทันได้สังเกตเห็นอีกฝ่าย

เฉินผิงขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นหนิงจื้อในฝูงชน แต่เขาก็รับรู้ถึงรัศมีของอีกฝ่ายได้เพราะเขาจำได้แม่น

“มีอะไรเหรอคะ เฉินผิง?” กู่หลิงเอ๋อร์ถามเมื่อเห็นเฉินผิงหยุดเดิน

"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก"

เฉินผิงมองไปรอบๆ ตัวเขาก่อนจะส่ายหัวและมุ่งตรงไปที่สนามบิน

ในขณะเดียวกัน หนิงจื้อและคนของเขาก็มาถึงที่นอกสนามบิน เขามองไปที่ถนนด้านนอกแล้วทำหน้าบึ้งเมื่อไม่เห็นมีคนมาต้อนรับตามที่เขาคาดไว้

“คหบดีแห่งแดนพายัพคนนี้ทำเกินไปแล้วครับ คุณหนิง” สมุนที่อยู่ข้างหนิงจื้อเอ่ย “เขากล้าดียังไงถึงไม่ส่งรถมารับทั้งที่รู้อยู่ว่าคุณจะมา?”

หนิงจื้อไม่พูดอะไร เขาดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

ในขณะนั้น มีชายชราคนหนึ่งก้าวออกมาจากที่นั่งฝั่งผู้โดยสารของรถแท็กซี่ที่หยุดรถจนล้อดังเอี๊ยดอยู่ตรงหน้าหนิงจื้อ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชายที่รอดพ้นจากเงื้อมมือของกู่หลิงเอ๋อร์ พ่อบ้านจง

เขามองอย่างระแวดระวังหลังลงจากรถก่อนจะพูดกับหนิงจื้อ “ขอโทษนะครับ คุณคือคุณหนิงหรือเปล่า?”

หนิงจื้อกวาดสายตามองพ่อบ้านจงจากหัวจรดเท้าก่อนจะพยักหน้า

อีกอย่างเฉินผิงเพิ่งชนะการประลองกับหลงเซียว นักสู้ผู้มีพรสวรรค์ที่สุดในยุคนี้ เขายังสามารถบีบให้กั๋วเว่ยเผาผลาญแก่นโลหิตของตัวเองได้อีกต่างหาก

หนิงจื้อยังไม่รู้ถึงขอบเขตพลังของเฉินผิง ดังนั้นเขาอาจจะเสียเปรียบหากบุ่มบ่ามเข้าไปขัดแย้งกับชายคนนี้

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง หนิงจื้อก็สั่งคนของเขา “เราจะกลับ”

พ่อบ้านจงตื่นตระหนกเมื่อเห็นหนิงจื้อหันขวับจึงรีบเข้าไปขวางทาง “เฉินผิงคงไม่อาจเอาชนะคุณกู่ได้หรอกครับคุณหนิง เพราะถึงยังไงคุณกู่ก็มีหอสะกดมารไว้ในครอบครอง มันเป็นสมบัติที่ตกทอดมาแต่สมัยโบราณ การฝึกฝนในหอคอยหนึ่งชั่วโมงนั้นเทียบเท่ากับเวลาทั้งวันที่ด้านนอก!”

เขาพูดต่อหลังจากตรึงความสนใจของหนิงจื้อไว้ได้ "คุณกู่ได้อาศัยพลังของหอคอยแห่งนี้เพื่อก้าวขึ้นเป็นคหบดีแห่งตะวันตกเฉียงเหนือ ตอนนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถเปิดใช้งานหอสะกดมารได้ ถ้าคุณยอมร่วมมือกับคุณกู่เพื่อฆ่าเฉินผิง ผมไม่คิดว่าคุณกู่จะเก็บความลับของหอคอยสะกดมารไว้ที่ตัวเองคนเดียว”

หนิงจื้อชะงักกับคำพูดเหล่านั้น ก่อนจะหันไปจ้องพ่อบ้านจงอย่างไม่ไว้ใจ “มีสมบัติแบบนั้นอยู่จริงงั้นเหรอ? นายไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?”