หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1101

“ผมไม่กล้าโกหกหรอกครับคุณหนิง!” พ่อบ้านจงอุทานพลางรีบส่ายหัว “ ถ้าคุณจับได้ว่าผมโกหกจริงก็ฆ่าผมได้เลย”

โอกาสที่จะได้พัฒนาฝีมืออย่างก้าวกระโดดล่อตาล่อใจหนิงจื้อ เนื่องจากกู่ไค่หยวนไม่เคยเล่าให้เขาฟัง เขาจึงไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

ดูเหมือนว่ากู่ไค่หยวนยังคงกังขาในตัวฉันและไม่ได้บอกความลับทั้งหมดของเขาให้ฉันฟัง

"ก็ได้ ฉันจะเชื่อใจนายแค่ครั้งนี้เท่านั้น”

หนิงจื้อพยักหน้าและพาคนของเขาตามพ่อบ้านจงไปยังคฤหาสน์ตระกูลกู่

ทั้งสี่คนต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นเมื่อพวกเขามาถึงคฤหาสน์หลังจากนั้นไม่นาน

พื้นที่หลายพันเอเคอร์ของคฤหาสน์ที่ตระกูลกู่เคยภาคภูมิ บัดนี้กลายเป็นดินแดนรกร้างที่เกลื่อนไปด้วยเศษหินและหลุมบ่อ ไม่มีอาคารหลังใดที่ยังตั้งอยู่เลย

แต่ที่จุดเหนือสุดของพื้นที่นั้นมีหอคอยสูงตั้งตระหง่านอยู่ โครงสร้างที่ทรุดโทรมปลดปล่อยรัศมีที่เก่าแก่พอๆ กับกาลเวลาออกมา

"คุณกู่!”

พ่อบ้านจงมองเห็นกองขี้เถ้ารูปร่างคล้ายมนุษย์บนพื้น และเขาจำได้ทันทีว่าเป็นซากศพของกู่ไค่หยวน

เพราะรับใช้กู่ไค่หยวนมานานหลายปี เขาจึงจำเจ้านายได้ไม่ว่าร่างของเขาจะอยู่ในสภาพไหนก็ตาม

“ดูเหมือนว่าเราจะมาช้าเกินไป เฉินผิงฆ่าคุณกู่แล้วหนีไปแล้ว”

ขณะที่หนิงจื้อพูด สายตาของเขาก็กวาดไปทั่วหอคอยสะกดมาร

รัศมีเก่าแก่ของมันดึงดูดสายตาเขาทันทีที่มองไปยังหอคอย

“คุณต้องล้างแค้นให้คุณกู่นะครับ คุณหนิง!”

น้ำตาไหลอาบหน้าของพ่อบ้านจง เขาไม่คาดคิดว่าเรื่องจะลงเอยแบบนี้ในตอนที่เขาละทิ้งกู่ไค่หยวนเพื่อหนีเอาตัวรอด

ไม่แปลกใจที่ฉันรู้สึกเปี่ยมไปด้วยพลัง กลายเป็นว่าว่าฉันฝึกฝนมาทั้งวันแทนที่จะเป็นแค่หนึ่งชั่วโมง เห็นได้ชัดว่าเวลาภายในหอคอยผ่านไปเร็วกว่ามาก

“ผมไม่ได้โกหกคุณนะ คุณหนิง!” พ่อบ้านจงโพล่งขึ้นทันที “ไม่จำเป็นต้องเปิดใช้งานหอคอยสะกดมาร เมื่อตอนนี้คุณกู่เสียชีวิตแล้ว เดี๋ยวมันก็เปิดขึ้นมาได้เอง”

หนิงจื้อเชิดหน้าขึ้นและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง สายตาของเขาคุกรุ่นด้วยความทะเยอทะยาน

"เยี่ยมมาก!" หนิงจื้อพูดกับพ่อบ้านจง “ที่แห่งนี้ต้องการเจ้านายคนใหม่เมื่อกู่ไค่หยวนตายแล้ว ฉันจะให้เงินนายเพื่อฟื้นฟูที่นี่ขึ้นมา และมันจะเป็นฐานที่มั่นแห่งใหม่ของตระกูลหนิง!”

พ่อบ้านจงคุกเข่าลงเมื่อได้ยินที่เขาพูดและโค้งคำนับอย่างลนลานด้วยความขอบคุณ “ผมจะรับใช้คุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่ คุณหนิง!”

“ตอนนี้ฉันต้องการให้นายคอยคุ้มกันที่นี่ในระหว่างที่ฉันเข้าสู่การจำศีลบำเพ็ญเพียร ฉันเชื่อว่าคงจะใช้เวลาไม่นานสำหรับฉันที่จะบรรลุถึงขั้นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงสุดได้ หรืออาจถึงครึ่งทางก่อนจะถึงขั้นเจ้ายุทธ์ด้วยซ้ำ! เมื่อฉันเพิ่มระดับฝีมือและกลายเป็นเจ้ายุทธ์ได้แล้ว ฉันจะกลายเป็นนักสู้ที่เก่งกาจที่สุดแห่งยุคของจิงตู! แม้แต่หลงเซียวก็ยังไม่อาจเทียบเท่าฉันได้”

ใบหน้าของหนิงจื้อฉายความตื่นเต้นและความละโมบ เขาหลงระเริงไปกับภาพอนาคตอันใกล้ ที่เขาวาดภาพว่าตัวเองอยู่จุดสูงสุดของนักสู้รุ่นเดียวกันในจิงตูและได้รับคำสรรเสริญจากคนรุ่นราวคราวเดียวกัน

จากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มจำศีลบำเพ็ญเพียร รัศมีลอยอ้อยอิ่งรอบกายหนิงจื้อ แสงสีแดงวูบวาบส่องกระทบหน้าผากของเขา