หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1118

ภาพที่น่าสยดสยองทำให้ทุกคนสั่นสะท้านไปถึงสันหลัง ขณะที่เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของฮิโรจิก็ดังก้องไปทั่วหุบเขายา

เมื่อได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เหล่าซามูไรก็หน้าซีดเผือด ไม่มีใครกล้าขยับเลยแม้จะอยากเข้าไปช่วยเหลือเขาก็ตาม

แคว่ก!

ท่ามกลางเสียงดังก้อง ขาอีกข้างของฮิโรจิก็ถูกเฉินผิงฉีกออกไป

ขณะนั้นเอง ฮิโรจิก็ไม่เหลือพลังใดจะใช้เพื่อกรีดร้องออกมา

ด้วยร่างกายที่เปื้อนเลือดและเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหาร เฉินผิงดูเหมือนเขาจะกลายเป็นมัจจุราชเสียเองในตอนนี้

แม้แต่กู่หลิงเอ๋อร์และซูฉางเซิงก็ยังหวาดกลัวเฉินผิงที่ดูราวกับว่าเขาบ้าคลั่งไปแล้ว

ขณะที่ทุกคนจ้องมองด้วยความขนพองสยองเกล้า เฉินผิงก็ฉีกทั้งแขนและขาทุกข้างของฮิโรจิออกมา เหลือไว้แต่เพียงร่ายกายของฮิโรจิเท่านั้น

แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น ฮิโรจิก็ยังคงหายใจอยู่ด้วยความเจ็บปวดที่เหลือแสน

เฉินผิงโยนร่างส่วนที่เหลือของฮิโรจิไปกองแทบเท้าของซูฉางเซิง

“คุณซู หาหม้อมาแล้วเติมยาเข้าไป จากนั้นก็เอาผู้ชายคนนี้ใส่เอาไว้ ห้ามให้เขาตายเด็ดขาด” เฉินผิงสั่งซูฉางเซิง

“นายท่าน นี่มัน…”

ซูฉางเซิงนิ่งงัน เพราะการทำเช่นนี้มันโหดร้ายมากไปสำหรับเขา

เมื่อเขาเห็นว่าซูฉางเซิงตัวแข็งทื่อด้วยความตื่นตระหนก เฉินผิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “จงดูเด็กสองคนที่ตายอยู่ตรงหน้าคุณซะ แล้วคุณจะยังคิดอยู่ไหมว่าผมโหดร้ายทารุณ?”

ซูฉางเซิงหันไปมองเด็กๆ และแม่พวกเขาที่ตายไปแล้ว แม้เขาจะขุ่นเคืองใจ แต่เขาก็ยังไม่ยอมทำตาม

“ทำตามที่ผมบอก นี่คือคำสั่ง”

เฉินผิงขึ้นเสียงทันทีขณะที่ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด

ซูฉางเซิงสั่นเทิ้มอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโบกมือให้ลูกน้องเขาทำตามที่เฉินผิงบัญชา

เฉินผิงก้าวเข้าไปก่อนจะปล่อยหมัดที่แสนทรงพลัง

แม้ว่าซามูไรอีกสี่คนที่เหลือจะต้านทานเฉินผิงด้วยทุกสิ่งที่พวกเขามี แต่ก็ยังไม่คู่ควรจะสู้กับเฉินผิงอยู่ดี การฟาดฟันเขาด้วยกระบี่ที่ถืออยู่นั้นไม่ได้ทำอันตรายใดให้เฉินผิงเลย

เมื่อมือเฉินผิงยื่นออกมา กระบี่พิฆาตมังกรก็ปรากฏขึ้นโดยปกคลุมไปด้วยไฟนรกที่โหมกระหน่ำ จากนั้นก็ตามด้วยการเงื้อฟาดที่รวดเร็วจนไม่มองไม่ทัน

เฉินผิงไม่ได้ฆ่าพวกเขาทิ้งเสีย แต่กลับตัดแขนตัดขาพวกเขาด้วยกระบี่พิฆาตมังกร

ผ่านไปกว่าสิบนาที แขนขาจำนวนหนึ่งขาดกระจายไปทั่วพื้น ขณะที่ซามูไรทั้งสี่ก็ร้องโหยหวนกันด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส

ในตอนนั้น ร่างของเฉินผิงชุ่มโชกไปด้วยเลือดสดๆ ในขณะที่กู่หลิงเอ๋อร์และซูฉางเซิงนั้นยืนนิ่งตัวชาเพราะอาการตื่นตระหนก

“เฉินผิง…” กู่หลิงเอ๋อร์เรียกเขาอย่างแผ่วเบา ด้วยความกังวลว่าเฉินผิงจะคลั่งจนเป็นบ้า เธอกลัวว่าเขาจะฆ่าคนอย่างสนุกสนานจนกระทั่งจำใครไม่ได้อีกแล้ว

ขณะที่เฉินผิงมองกู่หลิงเอ๋อร์ รอยยิ้มกว้างก็ค่อยๆ คลี่อยู่บนใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยเลือด เผยให้เห็นฟันขาวราวไข่มุกที่อยู่ท่ามกลางทะเลเลือด