หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1124

“ถึงเวลาตายแล้ว!”

เฉินผิงหายวับไปจากจุดที่ยืนอยู่ก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งตรงหน้ากั๋วเว่ย

“เวทย์คุ้มกัน!” กั๋วเว่ยตะโกน จากนั้นตราอัญเชิญบนหน้าอกของเขาก็ส่งแสงกะพริบขณะที่ร่างกายเขาแข็งแกร่งขึ้นมา

ปัง!

หมัดเฉินผิงปะทะเข้ากับอกของกั๋วเว่ย

กั๋วเว่ยลอยออกไปด้านหลังทันทีและมีรอยแตกก่อตัวอยู่ที่ร่างอันแข็งแกร่งของเขา อันที่จริง ตราอัญเชิญบนหน้าอกเขาก็เริ่มหมองคล้ำเช่นกัน

“มันเป็นไปได้ยังไง?”

กั๋วเว่ยหล่นกระแทกลงบนพื้น และมีเลือดไหลซึมออกมาจากมุมปาก

เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเฉินผิงจะเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย

เพราะถึงอย่างไร ในสายตาของกั๋วเว่ย เขามองว่าพลังของเฉินผิงเมื่อสองสามเดือนก่อนนั้นอ่อนแอราวกับมด กั๋วเว่ยไม่แม้แต่จะให้ความสำคัญกับเฉินผิงเลย

“มีเล่ห์กลอะไรจะเล่นอีกไหมล่ะ?”

นาทีนั้น เฉินผิงจ้องมองกั๋วเว่ยอย่างเย็นชา เจตจำนงสังหารส่องประกายอยู่ในแววตาเขา

กั๋วเว่ยรู้ว่าทางเลือกเดียวที่เขามีในตอนนี้คือการเผชิญหน้าสู้กับเฉินผิงเท่านั้น

“ไอ้หนุ่ม วันนี้ไม่ฉันก็แกต้องตายกันไปข้างนึง แต่ฉันก็ยอมรับนะว่าแกเป็นคนหนุ่มคนแรกที่สามารถสู้กับฉันจนสุดทางขนาดนี้ได้”

ขณะที่กั๋วเว่ยพูดอยู่นั้น เขาก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นก่อนจะพึมพำอะไรบางอย่างออกมา

วินาทีต่อมา ใบหน้าเขาก็บิดเบี้ยวไป ทุกส่วนบนใบหน้าที่บูดบึ้งนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย

ตราอัญเชิญบนอกเขาส่องแสงจ้าและจากนั้นแสงก็กระจายไปทุกส่วนในร่างกายของกั๋วเว่ย

เส้นเลือดทุกเส้นในร่างเขาปูดโปน โดยเฉพาะที่หน้าผากของเขา

ร่างกายของกั๋วเว่ยค่อยๆ โปร่งใส จนในไม่ช้าเฉินผิงก็เห็นเพียงเส้นเลือดของเขาและเห็นยันการไหลเวียนของเลือดเขาด้วย

จากนั้น เส้นเลือดเหล่านั้นก็หายไปจากสายตา เหลือไว้เพียงเค้าร่างที่คลุมเครือของกั๋วเว่ยเท่านั้น

“ล่องหนเหรอ?”

เฉินผิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นกั๋วเว่ยหายวับไปกับตา

เฉินผิงสัมผัสออร่าของกั๋วเว่ยได้จากด้านข้าง เขาจึงเหวี่ยงหมัดไปป้องกันมัน

ตูม!

พื้นดินสั่นไหวจากแรงกระแทก เค้าร่างของกั๋วเว่ยกลับมามองเห็นได้ชัดขึ้น แต่ไม่นานเขาก็กลับไปล่องหนได้อีกครั้ง

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

กั๋วเว่ยโจมตีใส่เฉินผิงไม่หยุด

แต่กระนั้น เฉินผิงก็ยังสามารถป้องกันการโจมตีทุกครั้งได้ทั้งหมด

“คุณพยายามทำแบบนี้เพื่อให้พลังลมปราณผมหมดไปใช่ไหม?” เฉินผิงเย้ย “ถ้าคิดจะทำอย่างนั้น ผมจะบอกให้ว่าคุณคิดผิดแล้ว ผมมีพลังลมปราณเหลือเฟือ แต่คุณเองนั่นแหละที่เกือบจะหมดพลังลมปราณแล้ว!”

เฉินผิงรู้สึกได้ว่าพลังของกั๋วเว่ยนั้นอ่อนแรงลงไปเรื่อยๆ

“ฮ่าๆๆ! ฉันมีพลังลมปราณอย่างมากมายไม่รู้จบ ฉันสามารถใช้ทุกสิ่งตามธรรมชาติมาสร้างเป็นพลังลมปราณได้อยู่แล้ว!” กั๋วเว่ยประกาศกร้าวขณะที่หัวเราะออกมาดังลั่น

วินาทีต่อมา ต้นไม้รอบๆ พวกเขาก็สั่นไหว

จากนั้นลำแสงคล้ายผลึกแก้วใสจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมาจากต้นไม้และรวมตัวกันที่ร่างของกั๋วเว่ย