หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1125

ไม่มีสิ่งใด ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้หรือสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในรัศมีร้อยเมตรที่สามารถหลบหนีไปได้

สัตว์ต่างๆ ตายและกลายเป็นศพแห้งเหมือนมัมมี่

หากมนุษย์อยู่ในรัศมีนั้นด้วย พวกเขาก็จะประสบชะตากรรมเดียวกันกับสัตว์เหล่านั้น

นั่นคือความโหดเหี้ยมของการฝึกวิชามาร

ขณะที่แสงนั้นซึมซาบเข้าไปในร่างกายของกั๋วเว่ย ร่างของเขาก็ค่อยๆ ล่องหนได้อีกครั้ง พลังลมปราณในตัวของเขาฟื้นคืนมา อันที่จริง เขามีพลังลมปราณมากกว่าที่เคยมีมาก่อนเสียอีก

“นึกแล้วเชียว ว่าพวกฝึกวิชามารไม่มีอะไรดีเลย” เฉินผิงกล่าวขณะหรี่ตามองพืชพันธุ์และสัตว์ต่างๆ ที่ตายอยู่รอบๆ ตัวเขา

“สำหรับแกน่ะไม่ แต่สำหรับฉันน่ะเหรอ? มันเป็นศิลปะของเทพเจ้าเชียวแหละ!”

สิ้นคำนั้น กั๋วเว่ยก็ฟาดฝ่ามือใส่เฉินผิง

คลื่นพลังที่ทรงอานุภาพพุ่งเข้าหาเฉินผิงและเข้าปกคลุมเขาไว้

ดูเหมือนว่าพลังลมปราณของกั๋วเว่ยจะมีอยู่อย่างไม่มีวันหมด และมันก็กระแทกเข้ากับร่างของเฉินผิงราวกับเป็นใบมีดอันคมกริบ

ลำแสงสีทองรอบๆ กายเฉินผิงเริ่มหมองลงขณะที่ร่างเกราะทองคำของเขาก็ใช้ไปจนใกล้ขีดสุดแล้ว หากร่างเกราะทองคำถูกใช้จนถึงขีดสุด เฉินผิงก็จะไม่เหลือทางเลือกใดนอกจากยืนหยัดต่อสู้กับกั๋วเว่ยด้วยร่างกายเนื้อของเขา

เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้ว กั๋วเว่ยก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความตื่นเต้น

“ฮ่าๆๆ! เฉินผิง ฉันรู้ว่าร่างกายของแกมันแข็งแกร่งมาก แต่ฉันก็มีวิธีที่จะจัดการกับแกอยู่แล้ว!”

สิ้นคำนั้น เขาก็วาดมือขึ้นมาเป็นวงกลมตรงหน้า อากาศรอบๆ ตัวเขาก็กระเพื่อมขึ้นด้วย

ทันใดนั้น ก็มีบางอย่างที่คล้ายหนวดปลาหมึกสองเส้นโผล่ขึ้นมาจากพื้นดินและล็อกขาของเฉินผิงเอาไว้ให้อยู่กับที่

ระลอกคลื่นที่อยู่ตรงหน้ากั๋วเว่ยเริ่มตรงเข้ามาหาเฉินผิงและหมุนวนเป็นวงกลมรอบๆ เขา

“ถ้าฉันจัดการกับแกด้วยพละกำลังไม่ได้ งั้นฉันก็จะทำด้วยวิธีการที่อ่อนโยนก็แล้วกัน! นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันได้เป็นผู้อำนวยการสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้! ฉันจะบอกอะไรให้นะ มีคนอยู่ไม่กี่คนหรอกที่สู้กับฉันได้ มันเป็นเรื่องของนักเวทย์ในโลกของปรมาจารย์ยุทธ์!”

จากนั้นกั๋วเว่ยก็เย้ยหยันเฉินผิง

หากเขาไม่ใช่คนมีความสามารถ เขาก็คงไม่ได้เป็นถึงผู้อำนวยการของสมาพันธ์อย่างแน่นอน

เฉินผิงพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่เขาก็ไม่สามารถหลุดออกจากพันธนาการของหนวดเหล่านั้นได้ ยิ่งไปกว่านั้น พลังประหลาดก็กำลังกัดเซาะร่างกายของเขาด้วย

“ผมลืมไปว่าผมก็เป็นนักเวทย์อยู่เหมือนกัน” เฉินผิงบอกกั๋วเว่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง

จากนั้นกั๋วเว่ยก็ตื่นตระหนกขณะที่ดวงตาเบิกกว้าง

“เฉินผิง นี่… นี่แกจะทำอะไร? ถ้าแกฆ่าฉัน สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะเห็นแกเป็นศัตรูตัวฉกาจไปตลอดกาล!”

กั๋วเว่ยแตกตื่นตกใจ และเขาก็เริ่มอ้อนวอน “ตราบใดที่แกไม่ฆ่าฉัน ฉันก็สามารถโน้มน้าวให้สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ปล่อยตัวแฟนแกออกมาได้ จากนี้ไปสมาพันธ์จะไม่หาเรื่องกับแกอีก!”

“แกควรทำอย่างนั้นมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ? แกก็แค่อ้อนวอนขอความเมตตาเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะตายเท่านั้นเอง”

ขณะที่เฉินผิงพูดอยู่ เขาก็ยกมือขึ้นช้าๆ และมันก็ส่องลำแสงสีทองออกมา

“แกจะทำอะไร? ฉันจะให้พลังของฉันทั้งหมดเลยถ้าแกปล่อยฉันไป!”

กั๋วเว่ยใจหายวาบเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหารที่แผ่ออกมาจากเฉินผิง

เขายิ่งพรั่นพรึงมากขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเฉินผิงทำอะไรไว้กับซามูไรต่าวกั๋วทั้งห้า

ความตายนั้นอาจจะไม่น่ากลัวนัก แต่มันมีสิ่งที่น่ากลัวกว่ารอเขาอยู่