หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1126

“ฉันไม่อยากได้ขยะอย่างวิชามารนี่หรอกนะ”

เฉินผิงหรี่ตาจนดูอันตราย

“บอก… บอกฉันมาสิ ว่าแกต้องการอะไร ฉันให้แกได้ทุกอย่าง” กั๋วเว่ยตะกุกตะกักพูดออกมาด้วยความหวาดกลัว

เฉินผิงเยาะเย้ยขณะที่สายตาเขามองไปที่หน้าอกกั๋วเว่ย “ฉันจะเอาจุดชีพจรตันเถียนของแก”

ทันทีที่เฉินผิงพูดออกมา ความกลัวก็ผุดขึ้นมาในแววตากั๋วเว่ย

จุดชีพจรตันเถียนเป็นขุมพลังเพื่อใช้ในการต่อสู้ หากไร้ซึ่งจุดชีพจรตันเถียนแล้ว นักสู้คนนั้นก็ไม่มีประโยชน์ ผู้บำเพ็ญเพียรสามารถฟื้นคืนจุดชีพจรตันเถียนที่แหลกสลายได้จากการฝึกฝน แต่นักสู้นั้นไม่สามารถทำเช่นนี้ได้เลย

ดังนั้น การที่เฉินผิงเรียกร้องเอาจุดชีพจรตันเถียนจากกั๋วเว่ยนั้นก็คือการบอกว่าเขาต้องการให้กั๋วเว่ยไม่สามารถกลับมาเป็นนักสู้ได้อีกตลอดชีวิตที่เหลืออยู่นั่นเอง

มันเป็นจุดจบที่แย่เสียยิ่งกว่าตายอีกสำหรับกั๋วเว่ย

เขาเป็นถึงผู้อำนวยการสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ เขาจะเผชิญหน้ากับตระกูลที่ทรงอิทธิพลในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ได้อย่างไรถ้าเขาไร้ซึ่งความสามารถ?

“ได้โปรด! โปรดอย่าทำอย่างนี้กับจุดชีพจรตันเถียนของฉัน ฉัน…” กั๋วเว่ยอ้อนวอน แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เฉินผิงก็ต่อยเขา

ตุบ!

หมัดของเฉินผิงปะทะเข้าที่หน้าอกของกั๋วเว่ย อันที่จริงกำปั้นของเขาทะลุทะลวงเข้าไปในร่างกั๋วเว่ย

พลังนั้นระเบิดผ่านเวทย์คุ้มกันของกั๋วเว่ยได้เลยทีเดียว

แกร๊ก! เสียงแตกลั่นขึ้นมาเบาๆ

กั๋วเว่ยนิ่งขึง จากนั้นเขาก็ร่วงลงไปกองกับพื้น

หมัดของเฉินผิงทำให้จุดชีพจรตันเถียนของกั๋วเว่ยแตกเป็นเสี่ยงๆ

ในวินาทีเดียว พลังลมปราณทั้งหมดของกั๋วเว่ยก็สลายหายไป และเขาก็กลับกลายเป็นคนไร้พลัง

“แก… แกทำจุดชีพจรตันเถียนของฉันแตกสลายจริงๆ…”

กั๋วเว่ยหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ

เฉินผิงปล่อยมือที่ชุ่มเลือดออกจากท้องของกั๋วเว่ย จากนั้นเฉินผิงก็โบกมือเบาๆ ทำให้กิ่งก้านไม้ที่จับล็อกกั๋วเว่ยไว้ให้อยู่กับที่เมื่อครู่นี้หายวับไป

“จะฆ่าตัวตายเหรอ?” เฉินผิงตบหน้ากั๋วเว่ยอย่างรุนแรง

ฟันของกั๋วเว่ยร่วงหมดปาก ไม่มีทางที่เขาจะกัดลิ้นตัวเองตายได้อีกต่อไปแล้ว

เมื่อกั๋วเว่ยรู้ว่าแม้แต่จะฆ่าตัวตายเขาก็ทำไม่ได้ เขาจึงกรีดร้องออกมาว่า “ฆ่าฉันซะ! ฆ่าฉัน!”

“ก็บอกแล้วไง ฉันไม่ปล่อยให้แกตายง่ายๆ หรอก” เฉินผิงเอื้อมมือออกไปจิกผมกั๋วเว่ย “คุกเข่า”

“ฝันไปเถอะ! ฉันไม่มีทางคุกเข่าให้แก!” กั๋วเว่ยคำราม

สิ้นคำนั้น เฉินผิงก็ยกตัวกั๋วเว่ยให้ลอยขึ้นมา “ในสายตาฉัน แกมันก็แค่มดตัวหนึ่ง ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรมาค้านฉันทั้งนั้น!”

เมื่อพูดจบ เฉินผิงเตะเข้าไปที่น่องของกั๋วเว่ย หลังจากเสียงเต๊ะดังออกมาสองครั้ง กั๋วเว่ยก็ทรุดลงคุกเข่า

เขาพยายามจะดิ้นให้หลุดจากเฉินผิง แต่ความพยายามของเขาไร้ความหมาย

กรี๊ง!

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของกั๋วเว่ยก็ดังขึ้นมา