หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1127

เฉินผิงหยิบโทรศัพท์ของกั๋วเว่ยขึ้นมาและเห็นว่าเป็นสายโทรเข้าจากจู้จื่อซาน

หลังจากเขากดรับสาย เสียงที่เป็นกังวลของจู้จื่อซานก็ดังก้อง “กั๋วเว่ย เป็นไงบ้าง? คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเฉินผิงมันจะกลายเป็นแอ่งน้ำเหนียวหนืดในอีกสามนาที?”

“เสียใจด้วยที่ทำให้คุณผิดหวังนะครับ ประธานจู้” เฉินผิงตอบอย่างเยาะเย้ย

จู้จื่อซ่านนิ่งเงียบไป ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะได้สติ “เฉินผิง กั๋วเว่ยอยู่ไหน? แกทำอะไรกับเขา?” เขาถามอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

“ไม่ต้องห่วง เขาสบายดี เดี๋ยวคุณก็ได้เจอเขาแล้วล่ะ”

พอพูดอย่างนั้นแล้ว เฉินผิงก็กำโทรศัพท์เอาไว้แน่นก่อนที่โทรศัพท์จะแหลกเป็นผงไป

จากนั้น เฉินผิงก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาถ่ายภาพที่กั๋วเว่ยคุกเข่าอยู่บนพื้นขณะที่เขาเองจิกผมกั๋วเว่ยเอาไว้แน่น

“ฆ่าฉัน! ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้เลย!” กั๋วเว่ยกรีดร้อง

เขารู้ว่าเฉินผิงอยากจะทำอะไรกับเขา

“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวผมฆ่าคุณแน่ๆ แต่ก่อนจะเอาชีวิตคุณไป ผมอยากให้ทุกคนได้เห็นก่อนว่าสภาพของผู้อำนวยการสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มันน่าสมเพชมากแค่ไหน”

เฉินผิงจิกผมของกั๋วเว่ยด้วยมือเพียงข้างเดียวและใช้มืออีกข้างถ่ายภาพนั้นเอาไว้

กั๋วเว่ยดิ้นรนด้วยพลังทั้งหมดที่มีด้วยความที่ไม่กล้าสู้กล้อง แต่อนิจจา ความพยายามของเขานั้นสูญเปล่า

“ซูอวี่ฉี ผมจะแก้แค้นให้คุณด้วยการทำให้คนที่มันทำร้ายคุณต้องชดใช้ ผมจะช่วยคุณเอง!” เฉินผิงประกาศกร้าว

เพียงแค่พลิกข้อมือ หัวของกั๋วเว่ยก็หลุดออกจากบ่า

แกร๊ก!

กั๋วเว่ยตายทั้งที่ยังเบิกตาโพลงอยู่อย่างนั้น

ย้อนกลับไปที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ จู้จื่อซานขว้างโทรศัพท์ของตัวเองลงพื้นด้วยความเดือดดาล

มันแตกสลายกลายเป็นผุยผงทั้นที

เขาไม่รู้ว่าแม้แต่กั๋วเว่ยเองก็ยังไม่คู่ควรเป็นคู่ต่อสู้ของเฉินผิง

เขารู้ว่ากั๋วเว่ยมีความสามารถมากแค่ไหน หลังจากฝึกฝนวิชามารมาแล้ว กั๋วเว่ยก็เอาชนะได้แม้แต่ปรมาจารย์ยุทธ์ระดับสูงสุด

เป็นไปได้ยังไงที่เฉินผิงสังหารเขาได้?

“ประธานจู้ เฉินผิงมาที่นี่ครับ!”

“นี่… นี่แกกล้าฆ่ากั๋วเว่ยเหรอ?” เขาคำรามและชี้นิ้วไปทางเฉินผิง

“อันนี้แค่น้ำจิ้มนะ เดี๋ยวต่อไปคนในสมาพันธ์จะได้เจอกับหายนะกันอย่างแน่นอน!” เฉินผิงประกาศกร้าว

เขายังคงมีสีหน้าเย็นชาทั้งที่จู้จื่อซานโกรธจัด

“แกกล้าดียังไง? แกฆ่ากั๋วเว่ยและยั่วยุสมาพันธ์ ฉันจะทำให้แกได้รู้ว่าเลือกทางผิดแล้วที่ทำให้สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ต้องขุ่นเคืองใจ!”

สิ้นคำนั้น จู้จื่อซานก็ปล่อยออร่าที่น่ากลัวออกมา โดยเป้าหมายคือเฉินผิง

โครม!

เก้าอี้ที่เฉินผิงนั่งอยู่แหลกสลายกลายเป็นผุยผงในทันที เฉินผิงรู้สึกราวกับว่าถูกภูเขาทั้งลูกกดทับอยู่บนตัว

เส้นเลือดบนหน้าผากของเฉินผิงสั่นไหวขณะที่เขาฝืนแรงกดทับโดยกัดฟันเอาไว้แน่น

จู้จื่อซานนั้นแข็งแกร่งกว่าเฉินผิงมาก ดังนั้นการโจมตีเพียงครั้งเดียวก็สามารถทำให้เฉินผิงรู้สึกเกือบจะพังทลายลงไปได้แล้ว

กระนั้น เฉินผิงก็ไม่แสดงความกลัวออกมาบนใบหน้าเขาเลย