หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 152

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็อ้าปากค้าง ในที่สุดสิ่งที่พวกเขากังวลก็มาถึง!

“ฉัน...ที่ตัวฉันมีเงินแค่พันหยวนเท่านั้น…”

“ฉันก็ไม่มีเงิน ตอนนี้ค่าสินเชื่อฉันยังไม่ได้คืนเลย!”

“ที่ฉันมีหนึ่งหมื่นหยวน แต่อย่างไรก็ไม่พออยู่ดี...”

เงินของทุกคนรวมกันยังได้ไม่มากเท่าไหร่เลย ยังห่างไกลกับเงินหนึ่งล้านยิ่งนัก!

ในเวลานี้ เฉินผิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในล็อบบี้ สักครู่ก็มีคนเตรียมจานผลไม้มาให้เขา หลังจากนั้นเขาจึงนั่งกินผลไม้ไปด้วย และนั่งดูท่าทางที่กระวนกระวายใจของทั้งเหลิ่งปิงและพวกเขาทุกคน!

“ถ้าพวกคุณไม่มีเงิน ก็ไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ค่ะ...”

พนักงานแคชเชียร์หญิงมีสีหน้าที่เย็นชา แล้วรีบหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมา “แผนกรักษาความปลอดภัยโปรดระวัง มีคนกินอาหารแล้วต้องการเบี้ยวไม่จ่ายเงินค่ะ...”

ประโยคนี้ทำเอาเหลิ่งปิงและพวกเขาทุกคนหวาดกลัว นี่คือโรงแรมฟู่เหา ถ้ากินแล้วไม่จ่ายเงิน นั่นมันก็เหมือนกับการรนหาที่ตาย!

ในไม่ช้า การ์ดรักษาความปลอดภัยมากกว่าสิบคนพร้อมอาวุธในมือก็กรูเข้ามาอย่างดุดันและล้อมพวกเขาไว้ทั้งหมด!

คนพวกนี้เคยเห็นการต่อสู้แบบนี้เสียที่ไหน พวกเขากลัวจนอกสั่นขวัญหาย!

ทุกคนมองไปที่เหลิ่งปิง เพราะตอนนี้พวกเขาตั้งความหวังได้แค่กับเหลิ่งปิงเท่านั้น

เหลิ่งปิงมองไปยังเหล่าการ์ดรักษาความปลอดภัยที่จ้องมาอย่างดุดัน เขาหวาดกลัวมากจนหน้าเปลี่ยนสี!

“พี่ปิง พี่ขับรถเมอร์เซเดส เบนซ์มาไม่ใช่เหรอ พี่เอารถไว้ที่นี่ก่อนสิ”

“ใช่ๆ พี่เอารถวางเป็นตัวค้ำประกันไว้ที่นี่ก่อน รอเขาโอนเงินค่าสินค้ามาให้ พี่ค่อยกลับมาจ่ายอีกที”

“พวกเราไม่มีเงินจริงๆ ไม่เหมือนพี่ปิงที่เป็นเจ้าของกิจการ แค่หนึ่งล้านหยวนไม่นับว่ามากหรอก!”

ทุกคนระมัดระวังและในขณะเดียวกันก็พูดเยินยอโน้มน้าวเหลิ่งปิงไปด้วย

เหลิ่งปิงที่ดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออกในเวลานี้ ในที่สุดก็พูดออกมาอย่างจนปัญญา “ฉัน...รถของฉันเช่ามา ทิ้งไว้ค้ำประกันที่นี่ไม่ได้”

“พวกคุณต้องจ่ายเงินทั้งหมดก่อนถึงจะออกไปได้ ถึงคุณจะจ่ายเงินแค่ส่วนของตัวเองก็ไม่สามารถออกไปได้!”

พนักงานปฏิเสธเหลิ่งปิง

เหลิ่งปิงที่ได้ยินเช่นนั้น ก็ชะงักไป ดูเหมือนว่าถ้าไม่จ่ายเงินหนึ่งล้านกว่านั่น พวกเขาทุกคนก็จะไม่มีใครได้ออกไปจากที่นี่!

“ไม่มีเงินแล้วจะเสแสร้งทำไม ที่แท้ก็เป็นไอ้คนรวยลวงโลก!”

“ทำกันได้ลงคอ ไม่มีเงินแล้วจะดื่มบรั่นดีทำบ้าอะไร!”

“เงินล้านกว่าเชียวนะ จะไปหามาจากที่ไหน!”

ทุกคนต่างพากับประณามเหลิ่งปิงและจังเหมี่ยวด้วยความโกรธแค้น ถ้าไม่ใช่เพราะทั้งสองคน เรื่องมันคงจะไม่เป็นแบบนี้!

“เฉินผิง ช่วยคุยให้ฉันหน่อยสิ ปล่อยฉันไปเถอะ แล้วฉันจะเก็บเงินคืนให้นายทีหลัง...”

ในเวลานี้ หลังจากที่หวังอวี่เถียนเห็นสีหน้าที่ดูพอใจของเฉินผิง นางจึงเดินไปหาและพูดด้วยท่าทางนอบน้อม