หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5163

สายตาของเฉินผิงจับจ้องไปที่ดาบของยักษ์ศิลา คมของดาบส่องประกาย เขารู้สึกคับข้องใจ ทำไมก้อนหินไร้ชีวิตถึงทำให้คนที่ควรจะไร้เทียมทานในอาณาจักรแดนสรวงชั้นสามหมดสภาพแบบนี้ได้?

ถึงกระนั้น การที่อยู่ๆ มันนิ่งไปรู้สึกเหมือนเป็นการเชื้อเชิญมากกว่าความเมตตา

บางทีนี่อาจเป็นจุดเปลี่ยนก็ได้

หยุนหวู่กระซิบด้วยสีหน้ากังวล “เราถอยกลับไปคิดแผนใหม่ดีไหม”

เฉินผิงซับเลือดแห้งๆ ที่ริมฝีปาก แต่ไม่ได้ละสายตาจากรูปปั้นหิน “ไม่ มีบางอย่างซ่อนอยู่ในรูปปั้น ผมรู้สึกได้”

เขากลืนยาเม็ดสุดท้ายลงไป รู้สึกถึงพลังที่พุ่งพล่านตามชีพจร

ครู่ต่อมาก็เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และกำกระบี่พิฆาตมังกรแน่น เดินเข้าไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้โจมตีทันที เขาตั้งท่าอย่างระมัดระวังและเฝ้าสังเกตมัน

วิชาดาบของรูปปั้นหินยังคงดุดันเช่นเคย จังหวะการฟันแต่ละครั้งยากจะอ่านได้ ราวกับว่าทุกดาบสั่นพ้องไปกับกฎแห่งฟ้าดิน

เฉินผิงเริ่มตระหนักว่าสิ่งที่ดูเหมือนไร้รูปแบบ แท้จริงแล้วคือวิถีอันละเอียดอ่อน ทุกครั้งที่ดาบศิลาฟาดฟันจะแฝงด้วยเสี้ยวของกระบวนท่าทรงพลัง พร้อมกับจิตดาบอันลึกซึ้ง

ประกายแห่งความเข้าใจแวบเข้ามาในหัวของเขา หรือว่ารูปปั้นหินตั้งใจจะทดสอบเรา ช่วยนำทางไปสู่จิตดาบในระดับที่สูงกว่านี้?