หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5244

เฉินผิงและหูหม่าซือกลืนไปกับฝูงชนสู่เมืองเจี่ยนเชิง สิ่งที่พวกเขาเห็นทำเอาเกือบหยุดหายใจ

ถนนที่กว้างพอจนขบวนรถม้าวิ่งผ่านได้ปูด้วยหินสีเข้ม อาคารสองข้างทางสูงตระหง่าน หน้าร้านแต่ละแห่งมีป้ายชื่อที่สื่อถึงเหล็ก ทั้ง ”หอตีเหล็ก” “คลังดาบเหล็ก” และอีกมากมาย

แปดในสิบคนที่เดินผ่านไปมาจะพกอาวุธไว้ที่สะโพกหรือพาดหลัง แม้แต่คนที่สวมชุดผ้าธรรมดายังปลดปล่อยรัศมีคมกริบราวมีดโกน

“แม่เจ้า” หูหม่าซือพึมพำ ไหล่ห่อขณะที่ลูบกระเป๋าเครื่องรางที่เข็มขัด “แค่เดินไปตามถนนสายนี้ก็มากพอที่จะทำให้เหงื่อแตกแล้ว”

เฉินผิงกวาดสายตามองไปตามถนนไร้ที่สิ้นสุด ดวงตาคมกริบและแน่วแน่ “เราต้องหาที่พักก่อน” เขาพูด “แล้วค่อยเริ่มขุดคุ้ยหาคำตอบ”

พวกเขาเดินเตร็ดเตร่ไปตามถนนใหญ่ที่พลุกพล่านของเมืองเจี่ยนเชิง ก่อนจะหยุดที่อาคารหลังหนึ่ง ที่นี่คือจวนพักพิง ไม่ใช่แค่โรงเตี๊ยมธรรมดา แต่มันใหญ่โตเท่าปราการ ด้านหน้าประดับด้วยดาบใหญ่สองเล่มดูเก่าแก่ แต่ละเล่มเปล่งประกายท่ามกลางแสงแดดยามบ่าย

ดาบขนาดมหึมาคู่นั้นทั้งงดงามและเปี่ยมด้วยพลัง สะท้อนถึงความมั่นใจเปี่ยมล้น ราวกับจะถามนักเดินทางทุกคนที่เดินผ่านไปมาเบื้องล่างว่า เหล็กกล้าและเจตจำนงของนักดาบยังอยู่ในหัวใจของพวกเขาหรือไม่

ทันทีที่ก้าวเข้าไป บริกรหน้าตาสดใสก็รีบเข้ามา “ยินดีต้อนรับ ท่านผู้มีเกียรติ ชั่วครามหรือค้างคืน?”

“ค้างคืน” เฉินผิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ “ขอห้องที่ดีที่สุดสองห้อง”

“ได้เลย!” ปากกาขนนกของเด็กชายขีดเขียนสมุด และจากนั้นก็พาพวกเขาขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง

ห้องของพวกเขาสะอาดหมดจด ปูด้วยผ้าลินินและมีกลิ่นไม้จันทน์หอมอ่อนๆ จากเตาผิง จากหน้าต่างจะเห็นถนนที่เปี่ยมด้วยชีวิตชีวา เหล่านักเดินทางถือดาบสัญจรไปมาไม่หยุด

หูหม่าซือทรุดตัวลงบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด เทน้ำชาใส่ปากก่อนจะถอนหายใจ “เฉินผิง เมืองที่เต็มไปด้วยนักดาบแบบนี้ ต้องมีสายของตำหนักวิถีมารเต็มไปหมดแน่ จริงไหม”

เฉินผิงเดินไปที่หน้าต่าง สายตาจับจ้องไปที่เบื้องล่าง “ก็อาจจะ” เขาตอบ “พวกมันซ่อนตัวในเงามืด ดังนั้นต่อให้ลงหลักปักฐานอยู่ที่นี่ พวกมันก็ไม่แสดงตัวออกมาเอง ก่อนอื่นเราต้องตามหาเบาะแสจากคนในพื้นที่”

แรงกดดันที่มองไม่เห็นแผ่ไปทั่วผิวของเฉินผิง เขาตัวเกร็ง การเคลื่อนไหวนั้นแผ่วเบายิ่งกว่าลมหายใจ

“มีอะไรเหรอ” หูหม่าซือถามเสียงเบาลง