หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 777

เซี่ยโหวตุนหน้าถอดสี เมื่อเขาเห็นเฉินผิงตัดมือของของหนิวอวี่ ขืนเป็นเช่นนี้ค่อไป พวกเราคงฆ่ามันไม่สำเร็จแน่ๆ

เมื่อความเป็นไปได้เช่นนั้นแล่นผ่านสมองไป จู่ๆ เซี่ยโหวตุนก็ดูเหมือนจะหายไปจากตำแหน่งที่ยืนอยู่แล้วมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเฉินผิง แล้วจับฝ่ายหลังเอาไว้โดยไม่ทันตั้งตัว เฉินผิงคิดจะหลุดพ้นจากเครื่องพันธนาการ แต่เซี่ยโหวตุนกลับจู่โจมเข้ากลางหน้าอกของเขา

พลังจู่โจมทำให้เฉินผิงลอยกระเด็นกลับไป ในที่สุดเขาก็หลุดพ้นจากโว่ตรวนที่อยู่กลางอากาศได้สำเร็จ ก่อนที่จะร่วงลงพื้นอย่างแรง

ตอนนั้นเขาไม่สามารถระงับตนเองมิให้กระอักเลือดออกมาคำหนึ่งได้เลย

เมื่อเหลือบมองลงมาที่หน้าอก เขาก็พบว่ามันยุบตัวเข้าไปเพราะพลังจู่โจม ทั้งยังมองเห็นรอยประทับฝ่ามือได้อย่างชัดเจนอีกด้วย

“แกมันดื้อด้าน...” เซี่ยโหวตุนบ่นพึมพำ เมื่อเขาเห็นว่าเฉินผิงยังไม่ตาย เขาจึงยกฝ่ามือขึ้นมาแล้วกระโจนเข้าใส่เฉินผิง โดยมุ่งเป้ามาที่ศีรษะของฝ่ายหลังทันที

ทันใดนั้นเอง ตาข่ายยักษ์ที่ปกคลุมพวกเขาไว้จู่ๆ ก็หายไป ในขณะเดียวกัน เซี่ยโหวตุนก็รู้สึกว่าตนเองถูกเหวี่ยงไปข้างหลัง ราวกับบมีบางอย่างกระแทกใส่ร่างของเขา

“นั่นใครกันน่ะ?” เขาถามด้วยความรู้สึกตื่นตกใจ

ไม่ว่าจะเป็นใครก็ช่าง คนผู้นั้นย่อมต้องมีฝีมือสูงส่งเพราะถึงกับบีบให้เซี่ยโหวตุนถอยร่น ทั้งๆ ที่ยังซ่อนตัวอยู่ได้

“คุณเซี่ย เห็นแก่หน้าตาเฒ่าคนนี้ช่วยปล่อยคนไปได้ไหม?”

ในยามนั้นเอง ก็มีชายชราค่อยๆ ก้าวเดินมาข้างหน้า โดยมีชายหนุ่มเดินตามหลังมาด้วย

ชายชราที่มีกลิ่นอายน่าเกรงขามคือ ซูฉางเซิงผู้อาวุโสใหญ่แห่งหุบเขายา และชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เขาก็คือ

เซี่ยโหวตุนจ้องตาเขม็ง “คุณเป็นใครกัน? ทำไมผมต้องเห็นแก่หน้าของคุณแล้วทำตามที่คุณบอกด้วยเล่า?”

เขาไม่รู้จักทั้งสองคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเลย

“ผมคือซูฉางเซิงเป็นผู้อาวุโสใหญ่จากหุบเขายา เพราะฉะนั้นผมจึงหวังว่าคุณจะไว้หน้าผม” ซูฉางเซิงตอบช้าๆ

เซี่ยโหวตุนหน้าเปลี่ยนสีทันที เมื่อได้ยินคำว่าหุบเขายา

เซี่ยโหวตุนกัดฟันพลางร้องตะโกนขึ้นมาว่า “ตั้งค่ายกล!”

คนที่เขาพามาด้วยเปลี่ยนกระบวนทัพให้เป็นค่ายกลรูปสามเหลี่ยมตามคำสั่งของเขา พลางกวัดแกว่งดาบไปด้วย

“คุณซู วันนี้ผมต้องฆ่าเฉินผิงให้ได้ ถ้าหากคุณขืนยังขวางทางอยู่อีกล่ะก็ เช่นนั้นผมก็คงไม่มีทางเลือก นอกเสียจากสู้จนตัวตาย!”

ดูเหมือนว่าเซี่ยโหวตุนมีความมุ่งมั่นที่จะสังหารเฉินผิงให้ได้

ซูฉางเซิงแค่นเสียงอย่างเย็นชา “คุณไม่รู้หรือไงว่าตัวเองใช้พลังลมปราณไปเกือบหมดเกลี้ยงแล้ว? ถึงจะเป็นช่วงที่คุณพร้อมที่สุด การฆ่าคุณก็ง่ายพอๆ กับบี้มดนั่นแหละ...”

ฝ่ามือที่เขาซัดออกไปอย่างรวดเร็ว ได้หอบซัดลมหอบหนึ่งใส่เซี่ยโหวตุนและคนของเขาอย่างแรงราวกับพายุหมุน

ถึงแม้ว่าเซี่ยโหวตุนจะพยุงตัวจนลุกขึ้นจากพื้นได้ แต่พายุรุนแรงกลับหอบพัดเอาคนของเขาไป

ทันทีที่พายุสงบลง เซี่ยโหวตุนก็สีหน้าซีดขาวราวกับศพ เขาอ้าปากแล้วกระอักเลือดออกมาทันที