หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 783

เฉินผิงไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะกลั่นยาชั้นยอดได้ ตอนที่ซูฉางเซิงเห็นยาล้างไขกระดูก เขาคิดว่าเฉินผิงหลอมมันเอง แต่อันที่จริงเป็นหลงอู่ที่มอบให้เขาต่างหาก

ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะได้เตาหลอมเสินหนงมา แต่เขาก็ยังไม่เคยใช้มันเลย ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าจะกลั่นยาล้างไขกระดูกอย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อตอนนี้เขาไม่มีพลังวิญญาณจึงทำให้เขาไม่สามารถกลั่นยาอะไรได้

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ผู้อาวุโสใหญ่ คุณเห็นไหมล่ะ? แม้แต่เจ้าเด็กคนนั้นก็ยังยอมรับเลย จะมีคนที่สามารถกลั่นยาชั้นยอดได้ตั้งแต่อายุเท่ากับเขาได้ยังไงกันเล่า? ส่วนอีกสองเรื่องที่คุณเอ่ยถึง ผมมั่นใจว่าคุณก็แค่พูดเกินความจริง เขาจะฆ่าปรมาจารย์ยุทธ์แล้วมองเห็นวงแหวนอาคมได้ยังไงกัน? คุณช่วยเขาใช่ไหมเล่า?” ผู้อาวุโสสามถามพลางหัวเราะลั่น

ซูฉางเซิงถึงกับพูดไม่ออกอยู่บ้าง เขาถลึงตามองผู้อาวุโสคนอื่นๆ แล้วถามว่า “พวกคุณไม่เชื่อผมงั้นเหรอ?”

ซูฉางเซิงสีหน้าเคร่งขรึม เผยให้เห็นถึงความเดือดดาลของเขา

เมื่อคนอื่นๆ เห็นว่าเขาโมโหจริงๆ พวกเขาก็หุบปากลงทันที อย่างไรเสีย ตอนที่เจ้าหุบเขาไม่อยู่ ซูฉางเซิงก็เป็นผู้อาวุโสใหญ่ที่คอยควบคุมสั่งการที่นี่

“ผู้อาวุโสใหญ่ อย่าโกรธไปเลย ถึงคุณจะพูดเรื่องจริง ทว่าตอนนี้ก็ไม่มีทางที่จะรักษาผู้หญิงคนนี้ได้หรอก เจ้าหุบเขาออกไปได้สองวันแล้ว คาดว่าน่าจะกลับมาในอีกสองวัน...” ผู้อาวุโสรองกล่าว

“คุณรู้ไหมว่าเจ้าหุบเขาไปที่ไหน?” ซูฉางเซิงตะลึงงัน ตอนที่เขาออกไป เจ้าหุบเขายังอยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้เขาออกไปซะแล้ว

“ใครจะไปรู้เรื่องนั้นเล่า? พวกเราไม่กล้าถามหรอก เจ้าหุบเขาเพียงแค่สั่งให้พวกเราตั้งใจกลั่นยาอยู่ที่นี่...”

ผู้อาวุโสรองส่ายหน้า

คราวนี้ซูฉางเซิงตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว เมื่อเจ้าหุบเขาไม่อยู่ ก็คงไม่มีใครสามารถรักษาเสี่ยวหลานได้ พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากรอให้เจ้าหุบเขากลับมาเท่านั้นแล้ว

“เฉินผิง ผมขอโทษจริงๆ เจ้าหุบเขาไม่อยู่ เช่นนั้นคุณคงต้องรออยู่ที่นี่สักสองวันแล้ว ทิ้งผู้หญิงคนนี้ไว้กับเราก่อนก็ได้ ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะรักษาเธอไม่ได้ แต่ผมสัญญาว่าจะรักษาเธอให้ได้ภายในสองสามวันนี้แหละ” ซูฉางเซิงยื่นข้อเสนอพลางมองเฉินผิงอย่างขอโทษขอโพย

เฉินผิงคำนวณเวลาดูแล้ว ยังเหลือเวลาอีกสองสามวันกก่อนจะถึงวันที่สิบห้าเดือนเจ็ด ดังนั้นอยู่ที่หุบเขายาอีกสักสองวันก็คงไม่ต่างอะไรมากนัก ดังนั้นเขาจึงผงกศีรษะ

ท้องฟ้าเพิ่งจะสว่าง ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างพร่างพรายฉายส่องอยู่บนหุบเขายา หลังจากนั้นไม่นาน แสงสว่างก็ริบหรี่แล้วหายไป

ทุกคนในหุบเขายารู้สึกฉงนว่าแสงสว่างเจิดจ้าเมื่อสักครู่นี้คืออะไรกันแน่ ในขณะเดียวกัน เฉินผิงกำลังมองดูร่างของตนเองอยู่ในห้อง เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณที่เพิ่มขึ้นอย่างฉับพลันในจุดชีพจรตันเถียนของเขา เฉินผิงก็แทบกระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้น

“ฉันเลื่อนขึ้นสู่อีกระดับขั้นหนึ่งแล้ว!”

เฉินผิงกำหมัด เขาเหวี่ยงเปิดหน้าต่างแล้วชกไปทางหินก้อนใหญ่ตรงเนินเขาที่อยู่ไม่ไกล

ตู้ม!

หินก้อนใหญ่ที่มีน้ำหนักนับร้อยกิโลกรัมก็ระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แม้แต่หุบเขาทั้งลูกก็สั่นสะเทือนราวกับเกิดแผ่นดินไหว เศษหินปลิวว่อนไปทั่วทุกสารทิศกระจายไปทั่วทุกบริเวณ