หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 784

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ฝนจะตกงั้นรึ? หรือเกิดฟ้าแลบฟ้าร้อง ...”

“เกิดแผ่นดินไหวงั้นเหรอ? หรือว่าบ้านจะถล่ม!”

“เป็นหินที่หล่นลงมาราวกับห่าฝน! แล้วมันก็กระแทกหัวฉันด้วย”

ทุกคนในหุบเขายาลุกขึ้นแล้วมารวมตัวกันเพื่อปรึกษาหารือเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้น

“นี่มัน...” เฉินผิงจ้องมองกำปั้นของตนเองด้วยความตื่นตะลึง “ฉันเพิ่งจะเลื่อนขึ้นสู่อีกระดับขั้นหนึ่ง แต่พลังกับเพิ่มขึ้นมากถึงขนาดนี้! ช่างเหลือเชื่อ!”

เฉินผิงไม่คาดคิดว่าหลังจากเลื่อนขึ้นมาเพียงระดับเดียว พลังของเขาจะเพิ่มขึ้นมากถึงเพียงนั้น

ถ้าหากเฉินผิงพบเจอกับเซี่ยโหวตุนอีกครั้ง เขาก็น่าจะสามารถสังหารเซี่ยโหวตุนได้ในครั้งเดียว

กระบี่พิฆาตมังกรปรากฏขึ้นในมือของเฉินผิงพร้อมคลื่นพลังระลอกหนึ่ง มันส่งเสียงแผ่วเบาราวกับว่ากำลังแสดงความยินดีกับเฉินผิง

ก็อก! ก็อก! ก็อก!

ในขณะนั้นเอง ก็มีคนมาเคาะประตู เฉินผิงจึงรีบเก็บกระบี่พิฆาตมังกรและเตาหลอมเสินหนงลงไป

เมื่อเขาเปิดประตู ก็เห็นอวี๋ตงยืนอยู่ข้างนอก

“คุณเฉิน คุณอยู่ที่นี่มาสองวันแล้ว รู้สึกเบื่อไหมครับ? ผมจะพาคุณออกไปเดินเล่น” อวี๋ตงบอกกับเฉินผิง

“แต่คุณซูบอกว่าผมเป็นคนนอกจึงไม่สามารถเที่ยวเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วหุบเขายาได้ไม่ใช่เหรอ? นั่นก็เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาโดยใช่เหตุ...”

ในเมื่อเฉินผิงเป็นแขก ก็คงไม่ดีนักที่เขาจะมาแหกกฎ

อย่างไรเสีย ซูฉางเซิงก็ดูแลเฉินผิงเป็นอย่างดี

“ไม่ต้องห่วงครับ ไม่มีใครจำคุณได้หรอก”

ขณะที่พูดอยู่นั้น อวี๋ตงก็ควักเอาหมวกกับแว่นกันแดดออกมา “คุณเฉินสวมเอาไว้นะครับ เท่านี้ก็จะไม่มีใครจำคุณได้แล้ว ผมจะได้พาคุณไปดูความน่าอัศจรรย์ของหุบเขายา”

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้น เขาก็ระดมกำลังของตนเองแล้วไล่ตามอวี๋ตงไป

ในตอนนั้นเอง พวกเขาทั้งสองคนก็เดินทางกันอย่างว่องไวยิ่ง ถ้าหากพวกเขาอยู่บนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนและมีคนทั่วไปพบเห็นพวกเขา ก็คงจะเป็นที่ตกอกตกใจน่าดู

พวกเขาวิ่งไปวิ่งมาเช่นนั้นมาเป็นชั่วโมง อวี๋ตงก็ก้มหน้าลง หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ แล้วเริ่มหายใจหอบ

ในทางกลับกัน เฉินผิงดูจะไม่เหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด ทว่าเขากลับจ้องมองไปทางถนนด้วยสายตาฉงนสงสัย

หากว่ากันตามหลักเหตุผล ด้วยความเร็วของพวกเขาก็น่าจะเดินทางกันมาได้ร้อยกิโลเมตรแล้ว แต่เฉินผิงตระหนักดีว่าทัศนียภาพตรงหน้ากลับไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด

แม้ความจริงแล้วเขาจะรู้สึกว่าตนเองกำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ทว่าก็เพียงแค่วิ่งอยู่ที่เดิมเท่านั้น

“คุณเฉิน ผมไม่ได้โกหกคุณใช่ไหมล่ะ? ดูสิ! พวกเรายังไม่ถึงปลายสุดของถนนเลย” อวี๋ตงกล่าวพลางหายใจหอบ

เฉินผิงไม่พูดอะไรอีก แต่เขากลับขมวดคิ้วแล้วค่อยๆ หลับตาลง