หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 787

เฉินผิงจ้องมองมาที่ผู้เฒ่าตามสัญชาตญาณ ศพของเขาค่อยๆ เปลี่ยนไป ศพที่แต่เดิมราวกับมีชีวิตเริ่มดำคล้ำขึ้นเรื่อยๆ ไม่นาน ทั่วทั้งร่างก็แห้งเหี่ยวแล้วถล่มกลายเป็นกระดูกกองหนึ่ง

ในขณะนั้นถ้ำก็เริ่มสั่นสะเทือน หินที่ตกลงมาจากเพดานบ่งบอกว่าถ้ำกำลังจะถล่มลงมาแล้ว

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้น เขาก็รีบวิ่งออกไป ทันทีที่เขาออกมาได้ ปากทางเข้าของถ้ำก็ถูกปิดตาย

พอเห็นถ้ำถล่มลงมาแล้ว เฉินผิงก็ถึงกับพูดไม่ออก

ฉันแค่อยากจะดูว่ามันเป็นตำราอะไรก็เท่านั้นเอง! ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาสืบทอดหุบเขายา

มิหนำซ้ำฉันยังต้องทำให้ชื่อเสียงของหุบเขายาขจรขจายกว้างไกลออกไปด้วยงั้นเหรอ? ฉันจะมีเวลามาจัดการกับหุบเขายาได้ยังไงกันเล่า? ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการอีกเป็นกองพะเนินเชียวนะ!

แต่ในเมื่อตำรากลั่นยาได้จารึกอยู่ในหัวของเฉินผิงแล้ว ถึงจะพูดอะไรไปก็เปล่าประโยชน์ สิ่งที่เขาสามารถทำได้ก็คือดำเนินการไปที่ละขั้นทีละตอน

หลังจากกระโดดลงจากเขามาแล้ว เฉินผิงก็เริ่มมุ่งหน้ากลับไป

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ชนเข้ากับอวี๋ตงที่รีบวิ่งเข้ามาหา

“คุณเฉินครับ!” อวี๋ตงร้องตะโกน เมื่อเขามองเห็นเฉินผิง

“อวี๋ตง คุณเข้ามาได้ยังไงกัน?”

เฉินผิงรู้สึกสับสนอยู่บ้าง มีแนวกั้นขวางทางอยู่ แล้วอวี๋ตงเข้ามาได้ยังไงกันเล่า?

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมแค่เดินมาข้างหน้าก็เจอคุณแล้ว”

อวี๋ตงรู้สึกสับสนพอๆ กัน

เฉินผิงใช้ปราณสัมผัสของตนเองเพื่อสำรวจสภาพแวดล้อมจนรู้ว่าแนวกั้นสลายไปแล้ว เขาคิดว่าเป็นเพราะตนได้เข้าไปในถ้ำแห่งนั้น

แต่เฉินผิงไม่ได้พูดอะไรแล้วกลับไปพร้อมอวี๋ตง

เฉินผิงผงกศีรษะโดยไม่พูดอะไร เขาไม่ทราบว่าจะบอกอย่างไรดีว่า มีคนทำให้เขากลายเป็นผู้สืบทอดของหุบเขายาไปเสียแล้ว

ไม่นาน ซูฉางเซิงก็พาเฉินผิงเข้ามาในห้องโถง ในตอนนั้นเอง ผู้อาวุโสคนอื่นๆ กำลังคุกเข่าลงกับพื้น เมื่อซูฉางเซิงเข้ามา เขาก็คุกเข่าลงทันที

“เจ้าหุบเขา ผมพาตัวเฉินผิงมาแล้ว...”

เห็นได้ชัดว่าเหล่าผู้อาวุโสต่างรู้สึกหวาดกลัวเจ้าหุบเขายา

เฉินผิงมองเจ้าหุบเขายาที่กำลังนั่งอยู่ในห้องโถง เขามีเส้นผมขาวโพลน ทว่ากลับมีใบหน้าแดงก่ำ ผิวพรรณอ่อนนุ่มราวกับทารกของเขาช่างตรงข้ามกับเส้นผมของเขาโดยสิ้นเชิง ภายใต้ชุดนักพรตเต๋า ก็ทำให้เขาดูเหมือนเป็นเทพเซียนอย่างไรอย่างนั้น

ทันทีที่เฉินผิงเห็นเจ้าหุบเขายา เขาก็ขมวดคิ้ว เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดรุนแรงจากตัวเจ้าหุบเขา แม้เจ้าหุบเขาจะพยายามปกปิดกลิ่นคาวเลือดที่แผ่ออกมาจากร่างของตนเอาไว้อย่างสุดความสามารถแล้วก็ตาม ทว่าเฉินผิงก็ยังสังเกตพบมันจนได้

นอกเหนือไปจากกลิ่นคาวเลือดแล้ว พลังของเจ้าหุบเขายาก็แตกต่างไปจากซูฉางเซิงและผู้อาวุโสคนอื่นๆ โดยสิ้นเชิง ราวกับว่าเขามิใช่คนในหุบเขายา