หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 789

“คุณซู เจ้าหุบเขายาอาศัยอยู่ที่นี่มาโดยตลอดเลยไหมครับ?” เฉินผิงเอ่ยถามซูฉางเซิงพร้อมความคิดแล่นเร็วจี๋

“แน่นอนครับ เขาอยู่ที่นี่มาสามสิบปีแล้ว แต่เขาก็จะเดินทางไปที่อื่นเป็นบางครั้งบางคราว” ซูฉางเซิงตอบ

“สามสิบปีงั้นเหรอ?” เฉินผิงตะลึงงัน “คุณกำลังจะบอกว่าเจ้าหุบเขาผู้นี้ไม่ได้เติบโตขึ้นที่นี่งั้นรึ?”

ซูฉางเซิงส่ายหน้า “เขามาที่นี่เมื่อสามสิบปีก่อน ตอนนั้นเจ้าหุบเขาคนก่อนของพวกเราหายตัวไป ดังนั้นพวกเราจึงขาดผู้นำ หลังจากเจ้าหุบเขามาถึง เขาก็ใช้ทักษะฝีมืออันหลากหลายสร้างความประทับใจให้แก่ทุกคน โดยเฉพาะยาเจิงโฉ่วตันที่เขากลั่นขึ้นมา หลังจากกินยาเจิงโฉ่วตันเข้าไปเม็ดหนึ่ง ก็สามารถยืดอายุขัยของพวกเราไปได้อีกสามปีห้าปี แต่เพราะความหายากของส่วนผสมในการกลั่นยาเจิงโฉ่วตัน นานๆ ครั้งเจ้าหุบเขาจึงจะมอบยาให้พวกเราสักเม็ด นั่นคือสาเหตุที่ทำให้พวกเรายกย่องให้เขาเป็นเจ้าหุบเขายาคนใหม่”

หลังจากได้ยินคำอธิบายของซูฉางเซิง เฉินผิงถึงได้เข้าใจ เจ้าหุบเขายาผู้นี้สืบทอดตำแหน่งกลางคันนี้เอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันจะพบพลังที่แตกต่างออกไปจากตัวเขา

ถึงกระนั้นเฉินผิงก็ไม่อาจหยั่งรู้ถึงเจตจำนงอาฆาตที่โอบล้อมร่างของเจ้าหุบเขายาได้ เขาสงสัยว่าเจ้าหุบเขายาสังหารคนหรือไม่

ยิ่งไปกว่านั้น เฉินผิงก็รู้ว่าเจ้าหุบเขายาต้องสังหารคนมากกว่าหนึ่งชีวิตถึงจะมีเจตจำนงอาฆาตรุนแรงเช่นนั้นได้ เขาไม่เข้าใจสาเหตุที่ทำให้เจ้าหุบเขาอันสงบสุขอย่างหุบเขายาต้องลงมือกระทำเรื่องชั่วช้าพรรค์นั้นเอาเสียเลย

ในเมื่อเขาไม่เข้าใจภาพรวมทั้งหมด เฉินผิงจึงตัดสินใจว่าจะไม่สร้างปัญหาให้ตนเองด้วยความคิดดังกล่าว แต่ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาหยิบเตาหลอมเสินหนงออกมา เขาสังเกตเห็นท่าทีตอบสนองของเจ้าหุบเขายาเข้าพอดี เมื่อตัดสินจากความปรารถนาที่ลุกโชติช่วงอยู่ในสายตาอันเร่าร้อนเมื่อก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าหุบเขายาจดจำเตาหลอมได้

เฉินผิงสังหรณ์ใจว่าเจ้าหุบเขายามีบางอย่างผิดปกติ นอกเหนือไปจากนั้น เขาก็แน่ใจว่าอาหารมื้อเที่ยงน่าจะเป็นกับดักเสียมากกว่า

เขารู้ว่าตนไม่ควรเอาเตาหลอมเสินหนงอันล้ำค่ามาแสดงต่อหน้าผู้อื่น เพราะคนที่รู้คุณค่าของเตาหลอมย่อมปรารถนาที่จะได้ครอบครองวัตถุชิ้นนั้น

แม้ว่าเฉินผิงจะไม่สามารถออกจากสถานที่แห่งนั้นได้ทันที เพราะเสี่ยวหลานยังคงอยู่ในความดูแลของหุบเขายา ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะอยู่ต่อเพื่อประเมินเหตุการณ์ที่พลิกผัน

ตอนเที่ยงวัน ภายในห้องอาหารอันกว้างขวางในหุบเขายา เจ้าหุบเขายาและผู้อาวุโสคนอื่นๆ มารวมตัวกันอยู่ภายในโถง เฉินผิงเป็นคนนอกเพียงผู้เดียวที่อยู่ตรงนั้น

หลังจากเจ้าหุบเขายากล่าวจบ ผู้อาวุโสทั้งหลายก็กลืนยาเจิงโฉ่วตันอย่างอดรนทนไม่ไหว ซูฉางเซิงกลืนยาบนจานของตนเองลงไปเช่นเดียวกัน

ในทางกลับกัน เฉินผิงหยิบยาเจิงโฉ่วตันขึ้นมาโดยมิได้กินเข้าไป เขาแผ่พลังวิญญาณบางส่วนเข้าไปในยาเม็ดแล้วเห็นควันแดงฉานหนาทึบกลุ่มหนึ่งกำลังขยายออกมาจากยาเม็ดทันที

เฉินผิงขมวดคิ้วพลางสีหน้าคร่ำเครียด เพราะตอนนั้นเองส่วนผสมที่ใช้ในการกลั่นยาเจิงโฉ่วตันก็ผุดขึ้นในหัวของเขา

ยาเจิงโฉ่วตันมิได้กลั่นขึ้นมาโดยใช้สมุนไพรล้ำค่าหายากแต่อย่างใด ทว่าส่วนผสมคือหัวใจมนุษย์ ยาเม็ดนั้นกลั่นขึ้นมาโดยใช้หัวใจที่ยังเต้นอยู่ของคนเป็นๆ ที่น่าสยดสยองไปกว่านั้นคือ คนพวกนี้เป็นเพียงทารกที่อายุไม่ถึงหกเดือนอีกต่างหาก

เขากำลังเพิ่มอายุขัยของตนเองด้วยยาเม็ดที่กลั่นขึ้นมาโดยใช้หัวใจของทารกงั้นเหรอ?