หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 794

เมื่อมองดูใกล้ๆ ลูกบอลเพลิงก็เผยเขี้ยวเล็บออกมา สิ่งที่น่าประหลาดยิ่งไปกว่านั้นก็คือลูกบอลไฟเหล่านี้กลับเป็นหัวทารกที่กำลังร้องไห้อยู่จริงๆ

ทันใดนั้นเอง ลูกไฟนับสิบลูกที่พุ่งเข้ามาทางเฉินผิงก็ส่งเสียงร้องไห้อันหนาวเหน็บไปถึงกระดูก

“ตอนนี้พวกคุณก็น่าจะเชื่อผมแล้วใช่ไหม? ถ้าหากไม่ได้เป็นผู้ฝึกวิชามาร ไฉนถึงมีคาถาพรรค์นี้ได้? ยาเจิงโฉ่วตันที่พวกคุณกินเข้าไปล้วนแล้วแต่กลั่นขึ้นมาโดยใช้หัวใจของทารก พวกคุณต้องชดใช้บาปกรรมที่ก่อไปชั่วชีวิต...” เฉินผิงหันกลับไปเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ พลางเลื่อนสายตาไปมองซูฉางเซิงและคนอื่นๆ

พวกเขาต่างมีสีหน้าเหยเก เพราะไม่นึกว่ายาเจิงโฉ่วตันที่พวกเขากินเข้าไปจะกลั่นขึ้นมาจากหัวใจของทารก เมื่อนึกขึ้นมาได้ ผู้อาวุโสบางคนก็เริ่มจะคลื่นไส้อาเจียน

หากพวกเขารู้เรื่องนี้ พวกเขาก็คงจะไม่สนใจเรื่องมีอายุยืนยาวแล้วกินยาน่าขยะแขยงพรรค์นั้นเข้าไปหรอก

“ในฐานที่เป็นส่วนหนึ่งของหุบเขายา พวกเราฝึกฝนการรักษาโรคมาถึงสามสิบปีและทะนงตนเพราะคิดว่าพวกเราเป็นคนสัตย์ซื่อเที่ยงธรรม ตอนนี้พวกเราได้สร้างกรรมอันยากจะอภัยถึงเพียงนั้น ตอนนี้ชื่อเสียงอันใสสะอาดของหุบเขายาได้ป่นปี้หมดแล้ว! พวกเราต้องฆ่าไอ้สารเลวที่ทำให้ชื่อเสียงของหุบเขายาต้องมัวหมอง ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!” ซูฉางเซิงเอ่ยกับผู้อาวุโสคนอื่นๆ

จากนั้นซูฉางเซิงก็หายใจลึกๆ แล้วกระโจนตัวพลางเหวี่ยงหมัดที่พกพามาพร้อมกับพลังเข้าบดขยี้ลูกไฟหนึ่งในนั้นได้

ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ทำตามบ้าง แล้วพวกเขาก็เริ่มจู่โจมใส่ลูกไฟ

เฉินผิงชักกระบี่พิฆาตมังกรออกจากฝัก เพลิงอัคคีที่แผดเผาอยู่บนกระบี่ของเขาสว่างเจิดจ้ายิ่งกว่าลูกไฟเสียอีก

ลูกไฟไม่กี่ลูกก็ระเบิดด้วยการกวัดแกว่งเพียงไม่กี่ครั้ง

เจ้าหุบเขายาขมวดคิ้ว เมื่อเห็นการโจมตีของซูฉางเซิงและผู้อาวุโสคนอื่นๆ

“ผู้อาวุโสใหญ่ พวกเราทำงานมาด้วยกันถึงสามสิบปีเชียวนะ มิหนำซ้ำฉันยังกลั่นยาเม็ดให้พวกแกไปตั้งมากมาย พวกแกจะทำกับฉันอย่างนี้จริงๆ เหรอ?” เจ้าหุบเขายามองซูฉางเซิงแล้วถามอย่างโกรธเกรี้ยว

“หุบปากไปซะ!” ซูฉางเซิงตะคอกด้วยความโกรธจัด “แกยอมสยบให้กับวิชามาร มิหนำซ้ำแกยังทำให้ชื่อของหุบเขายาต้องแปดเปื้อน เพราะบาปกรรมที่เหลือจะพรรณนาซึ่งได้ก่อไว้ที่นี่ แกมันต่ำช้าจนถึงขั้นใช้หัวใจที่กำลังเต้นอยู่ของทารกมากลั่นยาเจิงโฉ่วตันได้ยังไงกัน? การเลือกให้แกเป็นเจ้าหุบเขายานับเป็นความผิดครั้งใหญ่ในชีวิตของฉันเลย วันนี้ฉันจะเอาเลือดของแกมาปลอบประโลมดวงวิญญาณที่ต้องสิ้นชีวิตไป!”

ในทำนองเดียวกัน ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ต่างมองมาที่เจ้าหุบเขายา พวกเขาไม่คิดว่าคนที่พวกเขาเคารพนับถือจะฝึกวิชามาร และถึงกับเลือกใช้วิธีอันต่ำช้าเพื่อให้บรรลุความปรารถนาอันบิดเบี้ยวของตนเอง พวกเขารู้สึกเจ็บปวดเมื่อนึกว่ามีทารกมากมายเท่าไหร่กันที่ต้องถูกสังเวยเพราะตนเอง

เจ้าหุบเขายาถึงกับกัดฟัน ทันใดนั้นเอง หมอกดำกลุ่มหนึ่งที่ปรากฎอยู่ระหว่างมือของเขาก็ก่อตัวเป็นลูกทรงกลมสีดำ

“ในเมื่อพวกแกอยากให้ฉันตายนักล่ะก็ ฉันก็จะลากพวกแกลงนรกไปด้วยกันเสียเลย!” คนผู้นั้นแผดเสียงร้องตะโกน ขณะที่ลูกทรงกลมในมือของเขากลับยิ่งยิ่งโตขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นลูกทรงกลมขนาดใหญ่ก็แผ่ลำแสงสีเขียวออกมา