หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 795

“นี่มันอะไรกัน?” ซูฉางเซิงเอ่ยถามด้วยความรู้สึกสับสนกับภาพที่เห็น

เฉินผิงยื่นมือมาคว้าจับลูกทรงกลมสีดำที่อยู่กลางฝ่ามือของเจ้าหุบเขายา

ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกับลูกทรงกลม เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันมหาศาลที่ลูกทรงกลมเก็บเอาไว้ ลูกทรงกลมเป็นผลมาจากการบีบอัดเจตจำนงสังหารของเจ้าหุบเขายา ทันทีที่มาถึงจุดแตกหัก ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงสั่นคลอนพิภพ

ไม่เพียงเหล่าผู้อาวุโสกับเฉินผิงต้องเผชิญกับโทสะของลูกทรงกลมอันชั่วช้าสามานย์ แต่ทั่วทั้งหุบเขายาก็ด้วย

เฉินผิงใช้จิตตวิสุทธิ แล้วฝ่ามือของเขาก็กลายเป็นเครื่องดูดที่ดูดเจตจำนงสังหารเข้าไปในร่างของตนเองไม่หยุดหย่อน

เจ้าหุบเขายานิ่งงันพลางเบิกตากว้างมองเฉินผิงด้วยความไม่อยากเชื่อ

“กะ แกรู้จักทักษะซีซิงได้ยังไงกัน?” เจ้าหุบเขายาพูดตะกุกตะกัก

ขณะที่ดูดเจตจำนงสังหารของเจ้าหุบเขายา เฉินผิงก็ไม่กล่าวอะไรสักคำ ลูกทรงกลมสีดำในมือของฝ่ายหลังหดตัวลงอย่างเห็นได้ชัด

เหล่าผู้อาวุโสรู้สึกตกใจกับภาพที่เห็น ถึงซูฉางเซิงจะสงสัยเรื่องที่เฉินผิงรู้จักทักษะซีซิง แต่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเขาใช้มัน

ทักษะซีซิงเป็นเคล็ดวิชาจำพวกหนึ่งที่มีต้นกำเนิดมาจากวิชามาร ในเมื่อเขารู้จักเคล็ดวิชานี้ พวกเขาจึงอดมิได้ที่จะสงสัยว่าเขาเองก็เป็นผู้ฝึกวิชามารเป็นเดียวกัน

ขณะที่เหล่าผู้อาวุโสตะลึงงันอยู่นั้น เจ้าหุบเขายาก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังที่กำลังลดลงภายในร่างกายของตนเอง เขาก้าวถอยหลังไปไม่กี่ก้าวด้วยความตกตะลึง ขณะที่เขาพยายามทำให้ตนเองหลุดจากการควบคุมของเฉินผิง

“รีบเข้าไปจับตัวมันเอาไว้เร็วเข้า!” เฉินผิงร้องตะโกน

ซูฉางเซิงและเหล่าผู้อาวุโสอดไม่ได้ที่จะแสดงความตกตะลึงและไม่ทันได้ตั้งตัว ยามที่พวกเขาเริ่มสงสัยตัวตนที่แท้จริงของเฉินผิง

“เร็วเข้า อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้!” เฉินผิงขึ้นเสียงสูง

ซูฉางเซิงกัดฟันแล้วงับลงบนหัวไหล่ของเจ้าหุบเขายาเพื่อหยุดมิให้ฝ่ายหลังหนีไปได้

“นะ... นี่คือยาหุยเทียนตัน” ซูฉางเซิงกล่าว “เฉินผิง หลังจากเพื่อนของคุณกินยาเม็ดนี้เข้าไป ย่อมต้องหายดีแน่ๆ”

เฉินผิงมองดูใกล้ๆ แล้วเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่แผ่ออกมาจากยาเม็ด ช่างน่าอัศจรรย์นัก

“ยาเม็ดนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ มันแผ่พลังชีวิตออกมาราวกับว่ามันกำลังให้กำเนิดชีวิตใหม่อยู่ข้างใน...”

เฉินผิงถ่ายปราณสัมผัสเสี้ยวหนึ่งเข้าไปในยาหุยเทียนตัน พลางสงสัยว่ายาเม็ดนี้กลั่นขึ้นมาได้อย่างไร

แต่เขาก็ต้องผิดหวัง เพราะปราณสัมผัสของเขาสัมผัสได้แต่เพียงว่าตนได้เข้ามาในทุ่งหญ้าเขียวขจีอันแสนอุดมสมบูรณ์และกว้างใหญ่ไพศาล พลังชีวิตแรงกล้ามากเสียจนเฉินผิงตรวจไม่พบสิ่งใดเลย เป็นผลทำให้เขาไม่รู้ว่ายาเม็ดนี้กลั่นขึ้นมาอย่างไร

เขาหลับตาลง แล้วตำรากลั่นยาก็ผุดขึ้นในหัว แต่เขาก็ไม่พบสิ่งใดที่เกี่ยวข้องกับยาหุยเทียนตันอีกนั่นแหละ

จากนั้นเฉินผิงก็นึกขึ้นได้ว่าตำรากลั่นยาเป็นผลงานตลอดชั่วชีวิตของเจ้าหุบเขาคนก่อน ย่อมไม่น่าเป็นไปได้ที่จะครอบคลุมยาทุกชนิดที่เคยมี ถ้าหากว่าเป็นเช่นนั้น เจ้าหุบเขายาคนก่อนก็คงจะเป็นปรมาจารย์แห่งยา