หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 840

หลังจากเขาถ่มเอาเลือดที่อยู่เต็มปากออกมา เมฆหมอกสีดำก็ปกคลุมที่ตุ๊กตาตัวนั้นทันที ความน่ากลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของตุ๊กตาก่อนที่มันจะกลายร่างเป็นเด็กที่มีเขี้ยวที่แหลมคม

สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้จ้าวฉวางและลูกน้องของเขาแทบฉี่รดกางเกง แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์แต่พวกเขาก็ไม่เคยเห็นสิ่งที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน พวกเขาจึงเริ่มถอยหนีห่างออกไป

“คุณกำลังถอยหนีอย่างนั้นหรือ?” เฉินผิงนิ่งไปชั่วขณะเมื่อเขาเห็นเด็กที่น่ากลัวคนนั้น เมื่อเขาตั้งสติได้ เขาจึงตะโกนบอกจ้าวฉวาง “เด็กปีศาจอาคมนั่นมีพิษ! ออกไปจากตรงนั้นซะ!”

เมื่อได้ยินดังนั้น จ้าวฉวางและคนอื่นๆ ต่างวิ่งหนีอย่างหัวซุกหัวซุน

อย่างไรก็ตาม หนึ่งในลูกน้องของจ้าวฉวางไม่สามารถวิ่งหนีออกมาได้ทัน หมอกควันสีดำได้พุ่งเข้าใส่ร่างของเขา ทันใดนั้นเด็กปีศาจอาคมก็ปรากฏตัวขึ้นบนไหล่ของเขาและฝังเขี้ยวของมันลงไปในร่างกายของชายผู้นั้น

ลูกน้องของจ้าวฉวางต่างกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

เขี้ยวแหลมคมนั่นปล่อยพลังงานลบเข้าไปในร่างกายของเขา แค่เพียงชั่วพริบตา ร่างกายของเขาก็กลายเป็นสีดำ ดวงตาเบิกกว้าง เผยให้เห็นความน่ากลัวและชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา

ชายคนนั้นค่อยๆ หมดลมหายใจและร่วงลงสู่พื้นอย่างช้าๆ จากนั้นเด็กปีศาจอาคมก็มองหาเป้าหมายต่อไป

เมื่อเห็นดังนั้นจ้าวฉวาง เฉิงคุนหรือแม้แต่ซวนหยวนไคเองก็ต่างตะลึงงัน

ฉินเสี่ยวเซียนที่กำลังซ่อนอยู่ใต้เงามืดก็รู้สึกหวาดกลัวเช่นกัน เขาไม่คิดมาก่อนว่าผู้ฝึกวิชามารจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บอย่างหนักก็ตาม เมื่อยิ่งคิดความรู้สึกกลัวก็ยิ่งเกาะกินหัวใจของเขา ก่อนหน้านี้ฉันคิดจะฆ่าเขาก่อนที่จะออกจากเกาะแห่งนี้ บางทีฉันอาจเป็นฝ่ายน็นถูกฆ่าตายก่อนที่จะทำร้ายเขาด้วยซ้ำ

ทันใดนั้น เฉินผิงกระโดดขึ้นไปบนฟ้าและพุ่งตรงเข้าใส่เด็กปีศาจอาคม

ตูม!

เฉินผิงถีบเข้าใส่เด็กปีศาจอาคมด้วยแรงมหาศาล

เฉินผิงทำหน้าเครียดก่อนจะอธิบาย “นั่นคือเด็กปีศาจอาคม ผู้ฝึกวิชามารทุกคนต่างมีมัน แต่อย่างไรก็ตาม มันเป็นสิ่งที่ปรมาจารย์ยุทธ์เท่านั้นที่จะสามารถใช้งานมันได้ เมื่อมองจากขนาดของเด็กปีศาจอาคมแล้ว ฉันเดาว่าอย่างน้อยเขาต้องอยู่ในระดับปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นที่สี่” ถ้าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บจากมังกรน้ำแข็งตั้งแต่แรกล่ะก็ พนันได้เลยว่าคงไม่มีใครสามารถโค่นเขาได้

“นี่คือสิ่งที่พวกแกหมายถึงเมื่อมาเป็นพันธมิตรกับฉันอย่างนั้นรึ? พวกแกจะแค่ยืนดูอยู่เฉยๆ อย่างนั้นเหรอ?” ชายในชุดสูทเดือดดาล

เมื่อเห็นดังนั้น เฉินผิงใช้ปราณสัมผัสของเขามองเห็นตำแหน่งที่ฉินเสี่ยวเซียนกำลังหลบซ่อนอยู่ ฉันมัวแต่สนใจชายในชุดสูทจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีคนหลบซ่อนอยู่ตรงนั้น

ฉินเสี่ยวเซียนรู้ดีว่าเขาไม่อาจหลบซ่อนได้อีกต่อไป เขาจึงก้าวออกมาพร้อมคนของเขา

ชายในชุดสูทจ้องมองไปที่ฉินเสี่ยวเซียน

“แกพูดเรื่องไร้สาระอะไรของแก? พวกเราตระกูลฉินเป็นที่นับหน้าถือตา! ทำไมฉันถึงต้องร่วมมือกับผู้ฝึกวิชามารอย่างแกด้วย? หยุดใส่ความฉันซะ!” ฉินเสี่ยวเซียนไม่สนใจจะร่วมมือกับขายในชุดสูทอีกต่อไปหลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

ชายในชุดสูทโกรธมากเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น "ดี! แกกล้าดียังไงถึงเรียกตัวเองว่าเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมื่อแกกลับคำพูดเช่นนี้? แกมันช่างน่าสมเพช!”