หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 854

ซวนหยวนไคและเฉิงคุนสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่างเมื่อพวกเขาเห็นสีหน้าของจ้าวลี่กั๋ว ซึ่งแสดงความปรารถนาที่จะเก็บเอาแก่นมังกรไว้กับตนเอง

เฉินผิงถอยหลังออกมาด้วยความกังวลจากการจ้องมองของจ้าวลี่กั๋ว

“เป็นเรื่องจริงรึ? นายกลืนมันลงไปอย่างนั้นหรือ?” จ้าวลี่กั๋วเอ่ยถาม

เฉินผิงพยักหน้าโดยไม่ได้พูดอะไร

“พวกเขาเป็นเพื่อนของผม พ่อ” จ้าวฉวางร้อง “เฉินผิงเพียงแค่-”

“เงียบนะ!” จ้าวลี่กั๋วตวาดใส่ลูกของเขาก่อนจะหันไปหาคนของเขา “เอาตัวเขาไป”

อาจารย์สองคนจากแดนไร้เงาเดินเข้ามาพาตัวเขาไปยืนอยู่ตรงกลางระหว่างเขาทั้งสอง

หลังจากที่จ้าวฉวางถูกพาตัวออกไป จ้าวลี่กั๋วยื่นมือของเขาออกมาทางเฉินผิง “ยอมมอบแก่นมังกรนั่นมาซะไอ้หนู แล้วฉันจะปล่อยนายไปอย่างปลอดภัย”

“แก่นมังกรถูกชายผู้นี้กลืนลงไปราวหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาครับ คุณจ้าว” ซวนหยวนไครายงาน “ป่านนี้มันคงย่อยสลายไปหมดแล้วล่ะครับ”

“ฉันไม่สน” จ้าวลี่กั๋วตะคอกอย่างเยือกเย็นโดยไม่แม้แต่จะมองซวนหยวนไค สายตาของเขาจับจ้องไปที่เฉินผิง ทันใดนั้นมีพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นเข้าห่อหุ้มร่างกายของเฉินผิง ก่อนที่มันจะดันสันหลังของเขาจนโค้งงอราวกับคันศร

เฉินผิงรู้สึกราวกับว่ามีภูเขาลูกใหญ่กดลงมาที่หลังของเขา ขาของเขาก็เริ่มค่อยๆ สั่นอย่างช้าๆ

จ้าวลี่กั๋วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นความแข็งแกร่งของเฉินผิง

ความแข็งแกร่งของเขาเพียงแค่ปรมาจารย์ระดับที่เจ็ดเท่านั้น เขาจะทนมันได้สักแค่ไหนกัน?

แรงพลังมหาศาลที่จ้าวลี่กั๋วปล่อยออกมานั่นไม่ใช่ธรรมดา แม้แต่ปรมาจารย์ยุทธ์ยังต้องคุกเข่าลง

เฉินผิงหันไปชำเลืองมองสาวทั้งสองด้วยสายตาอาวรณ์ก่อนที่เขาจะหันกลับมาที่จ้าวลี่กั๋ว “มาถึงจุดนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรแล้ว แม้ผมจะต้องตายผมก็จะปกป้องมัน คุณจะไม่มีวันได้แก่นมังกรไปเป็นอันขาด”

สีหน้าของจ้าวลี่กั๋วยิ่งบูดบึ้งกว่าเดิม

เฉินผิงตั้งมั่นพร้อมเข้าโจมตีในทันที รัศมีพลังอันน่ากลัวห่อหุ้มที่ร่างกายของเขาก่อนที่เขาจะชักกระบี่ แต่สายไปเสียแล้ว เขารู้สึกราวกับว่าทั้งร่างกายของเขาได้ถูกตรึงเอาไว้ แม้แต่จะดึงกระบี่พิฆาตมังกรออกมาก็ไม่สามารถทำได้

ด้วยความกังวลใจว่าเฉินผิงอาจจะวางแผนที่คิดฆ่าตัวตาย จ้าวลี่กั๋วจึงใช้พลังตรึงร่างของเฉินผิงเอาไว้ก่อนที่เข้าจะเข้าไปตบที่และตั้งใจที่จะแยกกระโหลกของเขาออก

ด้วยความโกรธและความตื่นตระหนกจากการโจมตีของจ้าวลี่กั๋วที่กำลังจะเกิดขึ้น เฉินผิงเบ่งพลังของเขา แสงสีทองอำไพปะทุออกมาจากร่างกายของเขา ก่อนจะสร้างสิ่งกีดขวางขึ้นเบื้องหน้าของเขา

น่าเสียดายที่มันหยุดจ้าวลี่กั๋วได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขายังคงปล่อยกระสุนพลังอุกกาบาตจากฝ่ามือเข้าใส่เฉินผิงอย่างต่อเนื่อง

เพียงไม่นาน จ้าวลี่กั๋วก็เข้ามาใกล้เขาจนเหลือราวหนึ่งฝ่ามือ เมื่อจ้าวลี่กั๋วหยุดลง เฉินผิงรับรู้ได้ถึงลมหายใจอันอาฆาตพ่นเข้าใส่ที่แก้มของเขา