หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 855

เพียงชั่วพริบตา รัศมีพลังอันน่ากลัวที่ห่อหุ้มร่างกายของเฉินผิงก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ความประหลาดใจก่อตัวขึ้นในใจของเฉินผิง เขาจึงกวาดสายตามองไปที่จ้าวลี่กั๋ว

ในขณะนั้น สายตาของจ้าวลี่กั๋วจับจ้องไปที่แหวนที่อยู่บนนิ้วของเฉินผิงอย่างใจจดใจจ่อ เหตุผลที่ทำให้เขาหยุดลงก็คือแหวนวงนี้

เมื่อเห็นสีหน้าของจ้าวลี่กั๋ว เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ ไม่ต่างกับตอนที่หลินเทียนหู่และชื่อเฟิ่งเห็นแหวนวงนี้ พวกเขาก็มีสีหน้าแบบเดียวกันกับจ้าวลี่กั๋วตอนนี้

ไม่นาน จ้าวลี่กั๋วรวบรวมสติของเขา หลังจากสีหน้าที่เปลี่ยนไปชั่วครู่ท่าทีของเขาก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งก่อนจะพูดกับเฉินผิงว่า “ในเมื่อนายเป็นเพื่อนกับจ้าวฉวาง ฉันจะไม่เอาความ ตามฉันมา”

ท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขาทำให้ซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์รู้สึกประหลาดใจ พวกเธอคิดว่าเฉินผิงคงต้องจบชีวิตลงในวันนี้อย่างแน่นอน แต่จ้าวลี่กั๋วกลับหยุดเอาเสียดื้อๆ

ทางด้านเฉิงคุนและซวนหยวนไคก็แปลกใจไม่ต่างกัน พวกเขาไม่เข้าใจว่าจ้าวลี่กั๋วคิดจะทำอะไรกันแน่

อย่างไรเสีย เฉินผิงถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อจ้าวลี่กั๋วเปลี่ยนใจ อืม บางทีฉันอาจจะเดาถูก

“ไปกันเถอะ ซูอวี่ฉี กู่หลิงเอ๋อร์” เขาพูดกับซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์

ทั้งสองสาวเดินตามเขาไป ขณะที่เฉินผิงเดินตามจ้าวลี่กั๋ว พวกเขาทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังชายฝั่ง

ทั้งสามหันหลังกลับไปมองเสี่ยวหรูที่กลายเป็นน้ำแข็งบ่อยครั้ง ความปวดร้าวสุดพรรณนาทำให้พวกเขาต่างเศร้าหมอง

“คุณจ้าว!”

ซวนหยวนไคร้องเรียกอย่างวิตกกังวลเมื่อเห็นจ้าวลี่กั๋วพาตัวเฉินผิงไป

“มีอะไรรึ?” จ้าวลี่กั๋วเอ่ยถามอย่างเย็นชา

“คุณจ้าว เฉินผิงกลืนแก่นมังกรที่ควรจะเป็นของพวกเราลงไป พวกเราทุ่มเทพลังทั้งหมดปราบเจ้ามังกรน้ำแข็ง ตอนนี้คุณจะพาตัวเขาไปไม่เท่ากับว่าพวกเราที่เหลือพยายามไปอย่างเสียเปล่าหรอกหรือครับ?” ซวนหยวนไคเอ่ยถาม

“นายจะคัดค้านไม่ให้ฉันพาตัวเขาไปอย่างนั้นใช่มั้ย?”

ไม่เพียงแต่เขาจะไม่มีคำคัดค้านใดๆ เขาไม่กล้าแม้แต่จะพูดสักคำหลังได้เห็นผลจากการกระทำของซวนหยวนไคเป็นตัวอย่าง เขาเองก็ไม่อยากได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

จ้าวลี่กั๋วกวาดตามองไปยังฉินเสี่ยวเซียนที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

“ตามสบาย คุณจ้าว พวกเรามิกล้าคัดค้านใดครับ!” ฉินเสี่ยวเซียนอุทานออกมาขณะที่เขาโบกมืออย่างแรงด้วยความตกใจเมื่อเห็นชายคนนั้นมองมาทางเขา

เพียงเท่านั้นจ้าวลี่กั๋วรู้สึกพอใจและพาตัวเฉินผิงไป

“ฉินเสี่ยวเซียน จะปล่อยเฉินผิงไปแบบนี้เหรอ? พวกเราไม่คิดที่จะล้างแค้นอีกแล้วเหรอ?” ฉินเสี่ยวเทียนกลัดกลุ้มเมื่อเห็นเฉินผิงเดินจากไปอย่างไร้รอยขีดข่วน

“ไม่ต้องห่วง มันมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานหรอก พวกแดนไร้เงาไม่มีทางปล่อยให้มันรอดไปได้หรอก”

เมื่อพูดจบ ฉินเสี่ยวเซียนก็เดินออกไปพร้อมกับผู้ติดตามของเขา