หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 932

เลือดสดๆ พรั่งพรูออกมาจากปากของชายทั้งสามคน ก่อนจะกระจายไปทั่วทั้งพื้นดินเป็นรูปวงกลม

ในขณะเดียวกัน แขนข้างหนึ่งของพวกเขาก็หักออกมา ความเจ็บปวดทรมานทำให้พวกเขาหน้าบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียดน่ากลัว

เลือดพุ่งกระฉูดออกมาจากแขนของพวกเขาที่หักออก มันไหลออกมาเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอ

ตูม! ตูม! ตูม!

ทันใดนั้น พื้นดินใต้เท้าของพวกเขาก็เริ่มสั่น และมีหมอกหนาค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมาทีละชั้นๆ จากนั้นมันก็จางหายไปในท้องฟ้า ก่อนที่จะเผยให้เห็นเงาร่างใหญ่มหึมาอันน่าอัศจรรย์ขึ้นตรงหน้าเฉินผิง

“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย?” เฉินผิงหายใจเข้าลึกและอ้าปากค้าง

สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ยักษ์สูงหลายเมตรปรากฏขึ้นตรงหน้า มันมีลักษณะที่แปลกประหลาดมาก โดยเขี้ยวที่ยื่นออกจากปากของมันนั้นแหลมคมราวกับใบมีดโกน ไม่มีใครรู้ว่ามันคือตัวอะไร

เมื่อมันสูดฟุดฟิดไปตามรอยเลือดบนพื้น มันก็อ้าปากก่อนจะกลืนกินชายในชุดคลุมสีดำคนหนึ่งเข้าไปโดยไม่ลังเล

ชายอีกสองคนที่เหลือยืนนิ่งราวกับเป็นอัมพาตขณะที่ฉากอันน่ากลัวจนแทบเสียสตินั้นเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา

เขาทำได้เพียงยืนมองพวกเดียวกันถูกกลืนกินเข้าไปในร่างกายของสัตว์ประหลาดตนนั้น

จากนั้น เฉินผิงก็เข้าใจแจ่มแจ้งถึงสิ่งที่อีจิโระต้องการจะสื่อโดยใช้คำพูดว่า ‘บูชายัญ’ อิจิโระต้องการให้ชายทั้งสามคนสละชีวิตตัวเองเพื่อล่อให้สัตว์ร้ายตัวนี้ออกมาจัดการกับเขา

“แกทำให้ฉันต้องเรียกสัตว์อสูรกลืนสวรรค์มาช่วยเองนะ วันนี้ฉันจะไม่เหลือความเมตตาอะไรใดๆ ให้แกอีกเลย…” อิจิโระกัดฟันด้วยความเดือดดาล

เขารู้ดีว่า ถึงแม้เขาจะจัดการสังหารเเฉินผิงและคนอื่นๆ ได้จนสำเร็จ แต่เขาก็ต้องได้รับโทษทันเมื่อกลับไปถึงบ้าน จากการที่เขาสละชีวิตของนักบวชทั้งสามในตระกูลวาตานาเบะ

แม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยของตระกูลก็ตาม ก็ไม่มีทางที่จะหนีการลงโทษที่รอเขาอยู่ไปได้

แต่กระนั้น ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุดของอิจิโระไม่ใช่เรื่องนี้ เพราะเรื่องเดียวที่อยู่ในหัวเขาก็คือ การส่งเฉินผิงไปลงนรกซะ

โฮก...

แม้ว่ามันจะกลืนชายในชุดคลุมทั้งสามคนไปเรียบร้อยแล้ว สัตว์อสูรกลืนสวรรค์ก็ยังคงส่งสายตาแดงก่ำมาหาเฉินผิง มันทำท่าเหมือนว่ายังไม่ได้กินอะไรเลย

มันดูเหมือนจะเป็นสัตว์อสูรกลืนสวรรค์ระดับที่ห้า ฉันเกรงว่าการจะจัดการกับมันนั้นจะต้องยากพอสมควร

หากเขาไม่ได้ปกป้องร่างจริงของตัวเองเอาไว้ เขาก็คงจะถูกจัดการง่ายๆ ราวกับการฉีกกระดาษจากการโจมตีเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่มีโอกาสต้านทานสัตว์อสูรกลืนสวรรค์ได้เลย อิจิโระก็ตื่นเต้นมากจนตะโกนออกไปว่า “กลืนมันเลย! กลืนมันให้หมดทั้งตัว!”

“โฮก!” สัตว์อสูรกลืนสวรรค์พุ่งเข้าใส่เฉินผิงอีกครั้ง

เมื่อรู้สถานการณ์ เขาก็ไม่กล้าพอจะอยู่เผชิญหน้า เขาหันไปพุ่งความสนใจให้กับพลังชี่ที่เท้าเขา ขณะพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะหนีให้ทันสัตว์ร้าย

แต่ด้วยความเร็วและการไม่ยอมแพ้แบบนี้ เฉินผิงก็รู้ว่าเขาจะต้องหมดแรงพลังชี่ถ้ายังฝืนทำต่อไป

จากนั้นเขาก็จะต้องกลายเป็นอาหารอันโอชะของสัตว์อสูรกลืนสวรรค์อย่างแน่นอน

ขณะที่ความกังวลก่อตัวขึ้นในจิตใจของเฉินผิง ก็บังเอิญมีร่างเงาสีขาวผ่านหน้าเขาไป จากนั้นเสียงร้องอันเจ็บปวดทรมานแสนสาหัสของสัตว์ร้ายก็ดังกึกก้องไปทั่ว

เฉินผิงรีบหยุดฝีเท้าและหันมามอง แต่แล้วเขาก็ต้องอึ้งไปในทันที