คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 484

“แชริตี้ ฉันอยู่ที่สปาต่อไม่ได้แล้ว ฉันมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการด่วน ฉันกลับก่อนนะ”

แคทเธอรีนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงกลับบ้าน

เธอผลักประตูคฤหาสน์ของเธอให้เปิดออก ฌอนนั่งอยู่บนโซฟาข้างในแล้วกำลังทำงานอยู่

“เคธี่ คุณไม่ได้บอกว่าคุณจะไปสปาเหรอครับ? คุณกลับมาเร็วจังเลย” ฌอนวางแล็ปท็อปลงพลางลุกขึ้นยืน “ทานอะไรมาหรือยัง...”

“ฌอนคะ ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยสิคะ คุณเจอรีเบคก้าตอนที่ยังอยู่ที่เมลเบิร์นหลังจากเกิดปัญหาขึ้นทุกอย่างแล้วอีกไหมคะ?” แคทเธอรีนพูดแทรกเขาขึ้นมา

“ทำไมคุณถามถึงเธอขึ้นมา?” แววตาของฌอนเริ่มน่ากลัว

“หลังจากที่เจฟฟี่และแซลลี่เข้าคุกไปแล้ว จู่ ๆ รีเบคก้าก็หายตัวไปค่ะ คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไหมคะ?” แคทเธอรีนมองเขา

ฌอนขมวดคิ้วเข้าหากัน “นั่นก็ถูก ผมให้บทเรียนกับเธอ เธอ...”

จู่ ๆ อาการปวดหัวแปลบที่คุ้นเคยก็เกิดขึ้นในหัวของเขา “ผมทำอะไรกับเธอ? ทำไมผมถึงจำไม่ได้?”

แคทเธอรีนใจหาย เธอคิดว่าฌอนจำเรื่องนั้นได้เป็นอย่างดีมาตลอด “โทรหาเฮดลีย์แล้วถามเขานะคะ เขาต้องรู้แน่ ๆ ค่ะ”

ฌอนจึงโทรหาเฮดลีย์ “นายจำได้ไหมว่าฉันทำอะไรกับรีเบคก้า โจนส์ ไปบ้าง?”

“คุณชายฮิลล์คนโตครับ ไม่ใช่ว่าคุณชายส่งเธอไปยังพื้นที่ภูเขาที่ห่างไกลเพื่อให้เป็นภรรยาของใครสักคนเหรอครับ?” เฮดลีย์งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

แคทเธอรีนแย่งโทรศัพท์ไป “หมู่บ้านนั้นอยู่ที่ไหน?”

“ไม่ต้องกังวลไปครับคุณผู้หญิง ตอนนี้รีเบคก้าต้องถูกทรมานอย่างแสนสาหัส เธอไม่สามารถหนีออกมาจากที่นั่นได้ไปตลอดชีวิตของเธอครับ” เฮดลีย์พูดด้วยความมั่นใจ

“ตรวจสอบดูว่าเธอยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า”

“คุณผู้หญิง...”

ฌอนซุกหน้าลงบนลำคอของเธอ แล้วริมฝีปากของเขาก็รู้สึกแห้งผาก “เคธี่ คุณมีกลิ่นน้ำนมอยู่บนร่างกายของคุณ คุณหอมจังเลย...”

แคทเธอรีนแก้มแดงขึ้น ที่เธอตัวหอมเพราะเธอเพิ่งอาบน้ำนมมา

ถึงอย่างไรก็ตาม พวกเขายังคงไม่คืนดีกัน เขาจะมาเอาเปรียบเธอได้อย่างไร? เขาได้แต่ฝันเท่านั้นแหละ!

หญิงสาวผลักเขาออกพลางถอยหลังออกห่างหลายก้าว “เชลลีของคุณก็มีกลิ่นน้ำนมแบบนี้เหมือนกัน ฉันเจอเธอและเพื่อนของเธออาบน้ำอยู่ที่ห้องน้ำห้องถัดไปของสปาโดยบังเอิญ เธอพูดเองว่าคุณชายฮิลล์คนโตให้โกล์ดการ์ดกับเธอเพื่อให้ใช้จ่ายเท่าไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ”

ฌอนขมวดคิ้วเข้ากันอย่างไม่รู้ตัว “ผมไม่เคยให้โกล์ดการ์ดกับเธอ เชลลีจะไม่พูดเรื่องแบบนี้ด้วย”

“คุณหมายความว่ายังไง? คุณคิดว่าฉันใส่ร้ายเธอหรือไง?” แคทเธอรีนเกือบตายเพราะความโมโห

ฌอนนิ่งไป

โดยปกติแล้วด้วยสถานะของเขา เขาจะต้องพูดออกไปตามตรง แต่ทว่าเขามีประสบการณ์ที่พูดออกไปโดยไม่ทันระวังแล้วทำให้เกิดปัญหาขึ้น “เอาล่ะ คุณไม่ได้ใส่ร้ายเธอครับ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง”