คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 486

ฌอนไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด พลางมองลงมาที่เธอ “กัดไปเลย คุณไม่ได้เป็นคนบอกผมเรื่องที่คนคนหนึ่งจะกัดใครสักคนเพราะเธอรักเขามากหรอกเหรอ? กัดผมให้แรงเท่าที่คุณรักผมเลย”

“...”

แคทเธอรีนหุบปากแทบไม่ทัน เรื่องนั้นมันผ่านมาตั้งนานแล้ว ทว่าเขาก็ยังจำได้อยู่ เมื่อสักครู่นี้เธอคิดว่าเขาความจำไม่ดีไปเสียแล้ว

“ทำไมไม่กัดต่อล่ะครับ? คุณกลัวว่าผมจะเจ็บเหรอ?” ฌอนสัมผัสหูของเธอราวกับเธอเป็นลูกแมวตัวน้อย ๆ น้ำเสียงนุ่มนวลของเขาชวนดึงดูดและทำให้รู้สึกตื่นเต้น “ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่กลัวเจ็บ”

ตอนนี้แคทเธอรีนรู้สึกหดหู่ใจขึ้นมา

หากเธอกัดเขา ก็ถือว่าเป็นการแสดงความรัก แต่ถ้าเธอไม่กัดเขา นั่นก็แสดงว่าเธอทนไม่ได้ที่จะทำให้เขาต้องเจ็บปวด

ไม่มีทางที่เธอจะเอาชนะเขาได้เลย

“เข้านอนกันเถอะ” ฌอนกอดเธอเอาไว้ก่อนจะปิดไฟแล้วเอนกายลง

ในเวลาเพียงไม่นาน เขาก็ผล็อยหลับไปขณะที่ได้กลิ่นหอมจากกายของเธอ

ทว่าเป็นแคทเธอรีนที่นอนไม่หลับ

เธอรู้สึกหิวขึ้นมา

เธอรับประทานอาหารเย็นกับแชริตี้เยอะมาก แต่ก่อนเวลา 23:00 น. เธอก็เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาอีกแล้ว เธอมีความอยากอาหารมากขนาดนี้เมื่อไรกัน?

วันถัดไป

เมื่อแคทเธอรีนตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลา 09:00 น.เสียแล้ว

เป็นครั้งแรกที่เธอตื่นสายมากขนาดนี้ หญิงสาวรีบลงบันได แล้วฌอนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาก็รีบลุกขึ้นทันที “ผมทำอาหารไว้ให้คุณ งั้น...”

“ฌอน ฮิลล์ คุณได้ปิดนาฬิกาปลุกของฉันไหมคะ?” แคทเธอรีนพูดขัดเขาด้วยความโกรธ

“นาฬิกาปลุกของคุณดังอยู่นานสองนาน แต่คุณก็ยังหลับสนิทเหมือนหมูตัวเล็ก ๆ อยู่เลย ผมก็เลยปิดมัน”

“เป็นแบบนั้นไปไม่ได้ค่ะ ปกติเสียงดังนิดเดียวฉันก็ตื่นขึ้นมาแล้ว”

แคทเธอรีนรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมา เธอไม่ยอมรับว่าเธอนอนหลับลึกมากขนาดนั้น

ดวงตากลมของเธอเบิกกว้างขึ้น ทั้งผมของเธอก็ยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงเพราะเพิ่งตื่นนอน พวงแก้มของเธอระบายไปด้วยสีแดงระเรื่อ ทำให้เธอดูน่ารักน่าเอ็นดู

“คุณไม่ได้ใส่เกลือเหรอคะ?”

“เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้ครับ ผมจำได้ว่าผมใส่ลงไปแล้ว” ฌอนชิมแล้วพบว่าเขาไม่ได้ใส่เกลือลงไปจริง ๆ ด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ ไปหยิบเกลือมานะคะ” แคทเธอรีนถอนหายใจออกมา

ฌอนหลบสายตาด้วยความอับอาย และเดินก้มหน้าไป

แคทเธอรีนเฝ้ามองเขาเดินไปผิดทาง “เดี๋ยวก่อนค่ะ เกลืออยู่ในครัวนะคะ ทำไมคุณถึงเดินไปที่ห้องน้ำคะ?”

ฌอนชะงักนิ่งไปเมื่อถูกเธอเตือน และเดินไปที่ห้องครัวราวกับว่าเขาเพิ่งตื่นจากความฝัน

ลับหลังของเขา แคทเธอรีนขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น

ท่าทางของเขาเหมือนคุณยายของเธอที่ป่วยด้วยโรคสมองเสื่อม ทว่า ฌอนยังหนุ่ม...

จู่ ๆ เสียงกริ่งที่ประตูก็ตั้งขึ้นมา

เธอเปิดประตูออกและเฮดลีย์ก็รีบเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “คุณผู้หญิงครับ ผมให้คนไปสืบเรื่องรีเบคก้าเมื่อคืนนี้ รีเบคก้า โจนส์ หนีไปได้หลายเดือนแล้วครับ”