ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน นิยาย บท 11

ภายในเรือนโยวหลาน

เฟ่ยชุ่ยที่กำลังเก็บเศษซากแจกันที่แตกหักอยู่ด้วยหยาดน้ำตาคลอเบ้า พร้อมทั้งไหล่ทั้งสองข้างที่กำลังสั่นเทาเบา ๆ

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่นอนบนเตียงนั้น ได้แต่มองท่าทีผิดหวังของเฟ่ยชุ่ย ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“เฟ่ยชุ่ย ข้ามิเป็นอันใด เจ้าหยุดร้องไห้ได้แล้ว”

เฟ่ยชุ่ยพลันซืดน้ำมูกเข้าไป “เดิมทีท่านอ๋องก็เป็นปรปักษ์กับพระชายาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ท่านยังต้องมาทะเลาะกับท่านอ๋องเพียงเพราะเรื่องของบ่าวอีก บ่าวเกรงว่าในอนาคตข้างหน้าจะ...”

“ข้าหาได้ทะเลาะกับเขาไม่ หากเอ่ยออกมาเกรงว่าเจ้าคงจักทำใจเชื่อได้ยาก แจกันใบนั้นมันแตกเอง ทั้งข้าและตงฟางหลีหาได้มีผู้ใดไปแตะต้องมันไม่” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าว

“พระชายาเพคะ ท่านอย่าได้โกหกหม่อมฉันเลยเพคะ แจกันที่อยู่ดี ๆ มันจักแตกเองได้อย่างไรกันเพคะ? ต้องเป็นเพราะพวกท่านทั้งสองคนทะเลาะกันเป็นแน่”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่รู้จักอธิบายถึงกลิ่นอายสังหารออกมาเช่นไรดี ทั้งยังคร้านที่จะอธิบายออกมาอีกด้วย "เจ้าเลิกคิดอันใดไร้สาระได้แล้ว เจ้าเก็บกวาดเศษซากแจกันเสร็จเมื่อใดเจ้าเข้ามาหาข้าด้วยเล่า ข้าจักตรวจร่างกายเจ้าอีกครั้ง ในระยะนี้ข้าได้แต่ภาวนาว่าขอให้มันมิกลายเปลี่ยนเป็นวัณโรคไปเสียก่อน”

มือของเฟ่ยชุ่ยพลันชะงักไปในทันที เศษซากแจกันพลันหล่นลงบนพื้นอีกครั้ง พร้อมด้วยเสียงที่ดังลั่น

ร่างกายของเฟ่ยชุ่ยเกิดอาการสั่นเทาขึ้นมา พร้อมทั้งสีหน้าที่ซีดเผือดไปในทันใด “พระชายาเพคะ…”

เฟ่ยชุ่ยถึงกับก้มหัวกระแทกกับพื้นเสียงดัง พลางส่งเสียงกระสะอีกสะอื้นออกมาว่า “พระชายาเพคะ บ่าวมิเป็นอันใดเพคะ ที่บ่าวไอเพียงเพราะบ่าวได้รับไอเย็นเท่านั้น หาใช่วัณโรคไม่ มิใช่วัณโรคเพคะ พระชายาอย่าได้ไล่บ่าวไปเลยนะเพคะ”

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ชะงักไปครู่หนึ่ง

นางพลันฉุกคิดขึ้นมาได้ในทันทีว่า ณ สถานที่แห่งนี้ วัณโรคถือเป็นโรคที่อัปมงคลยิ่งนัก หากมีผู้ใดถูกพบเจอเข้า จักถูกส่งตัวไปยังที่ไร้ผู้คนเพื่อรั้งรอความตายของตนเองในทันที

เฟ่ยชุ่ยพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะซ่อนอาการป่วยของตนเองเอาไว้เช่นนี้ เกรงว่าคงจะกลัวตนเองโดนไล่ออกไปกระมัง

“ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น” น้ำเสียงของฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา “อาการของเจ้าในยามนี้ คล้ายกับวัณโรคมากนัก ทว่า โรคปอดนั้นมีหลายประเภท การติดเชื้อจากแบคทีเรียยังแตกต่างกัน ข้าต้องตรวจวินิจฉัยให้แน่ใจเสียก่อน จึงจะสามารถจ่ายยาให้กับเจ้าได้"

“วางใจเถอะ ข้ามิไล่เจ้าออกไปอย่างแน่นอน อาการป่วยของเจ้านั้น ข้าจักเป็นผู้รักษาให้เอง”

เฟ่ยชุ่ยลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปาดหยาดน้ำตาลง พลางเดินมายืนอยู่ข้างกายฉินเหยี่ยนเย่ว์ด้วยท่าทีหวาดกลัว

ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงหยิบแก้วใบหนึ่งขึ้นมา ก่อนจะกดมันลงไปที่แผ่นหลังของเฟ่ยชุ่ย

“เจ้าร้องตะโกน...ตะโกนออกมาให้ดังกว่านี้”

เฟ่ยชุ่ยทำตามที่นางบอกในทันที

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่ตั้งใจฟังอยู่นั้น จึงสามารถได้ยินภายในปอดได้ในทันที ช่วงทรวงอกและปอดของนางมีของเหลวอยู่ด้านใน

ทว่า ด้วยวิธีการนี้ไม่อาจวินิจฉัยอันใดได้มากนัก

เนื่องจากโรคปอดอักแสบและวัณโรคนั้น ในทางการแพทย์และมีอาการที่คล้ายคลึงกันมาก หากต้องการจะรู้สาเหตุให้แน่ชัดละก็ จำเป็นจักต้องตรวจเสมหะผ่านทางกล้องจุลทรรศ์ว่าติดเชื้อจากแบคทีเรียชนิดใด

ทว่า นางในยามนี้ไม่มีทางเลือกมากนัก

“เฟ่ยชุ่ย ข้าจักจ่ายยาให้เจ้าก่อนเสีย” ฉินเหยี่ยนเย่ว์จึงนำพู่กันและกระดาษมา ก่อนจะเขียนตัวยาลงไปในเทียบยาเสียสองสามตัว “เจ้ากินยาตามนี้ไปเสียก่อน”

เฟ่ยชุ่ยจ้องมองมาที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์ด้วยท่าทีกระสับกระส่าย

เมื่อเห็นว่าฉินเหยี่ยนเย่ว์มิได้มีท่าทีจักไล่ตนเองออกไปนั้น นางจึงได้แสดงท่าทีโล่งใจออกมา

ฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้แต่ใช้นิ้มมือถูแหวนของตนเองไปมา ทว่า นับตั้งแต่การปรากฏตัวของขวดแมนนิทอลขวดนั้น แหวนหาได้มีการตอบสนองอันใดกลับมาไม่

นางพยายามลองใช้วิธีการต่าง ๆ มากมาย เพื่อมาควบคุมแหวนวงนี้ ทั้งยังเพื่อควบคุมโรงพยาบาลอีกด้วย ทว่า ล้วนแต่ล้มเหลวทั้งหมด

ในระหว่างนี้จึงจำเป็นต้องรักษาไปตามอาการเสียก่อน

เฟ่ยชุ่ยกินยาตามเทียบยาที่นางสั่งเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

หลังจากผ่านไปได้เจ็ดวันนั้น

อาการป่วยของเฟ่ยชุ่ยหาได้ทุเลาลงไม่ ทั้งอาการยังแย่ลงอีกด้วย ทุกครั้งนางไอออกมาคล้ายว่าปอดจะหลุดออกมาด้วยก็ไม่ปาน

ฉินเหยี่ยนเย่ว์พลันรู้สึกกังวลใจอยู่เล็กน้อย

หากเฟ่ยชุ่ยเป็นวัณโรคจริง ๆ แล้วละก็ เกรงว่านี่อาจจะเป็นระยะแสดงอาการก็เป็นได้ มันอยู่ในะระยะแพร่เชื้อทั้งยังไม่มียาตัวใดสามารถรักษาได้อีก นี่มิใช่เรื่องเล่น ๆ แล้ว

นางจักต้องหามาตรการมารับมือให้ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน