ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 257

หอแปดสมบัติ

ตอนที่ทั้งสามคนมาถึงหอแปดสมบัติ ท่านอ๋องแปดจวินมู่เย่วก็อยู่ที่นี่พอดี จวินมู่เย่วเห็นจวินมู่เหนียนมา จึงรีบต้อนรับพวกเขาไปที่ห้องส่วนตัว

จวินมู่เย่วเอ่ยปาก

“พี่เจ็ด ไหนท่านว่าวันนี้จะไม่มาอย่างไรเล่า? จู่ๆทำไมถึงมาได้ล่ะ? เหอะ ยังพาซ้อเจ็ดมาด้วย”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างอึดอัด เมื่อได้ยินคำว่า ซ้อเจ็ด หรืออาซ้อน้อย นางหน้าร้อนวูบวาบอย่างอดไม่ได้

จวินมู่เหนียนตอบว่า

“อวี๋เอ๋อร์ยังไม่ได้กินข้าว”

จวินมู่เย่วฉีกยิ้มบอกว่า

“เข้าใจแล้ว ! ซ้อเจ็ดดื่มชาก่อน ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ !”

ซูจื่ออวี๋เห็นท่าทางยิ้มแย้มของจวินมู่เย่ว ทำให้นางรู้สึกอยากจะหัวเราะ นางบอกว่า

“ท่านอ๋องแปดดูเหมือนจะชอบ...ไปๆมาๆ?”

จวินมู่เหนียนพยักหน้า

“เขาชอบความคึกครื้นในเมือง”

“แล้วท่านอ๋องล่ะ? ท่านชอบอะไร?” ซูจื่ออวี๋ถามไปตามสัญชาตญาณ

จวินมู่เหนียนหันมองซูจื่ออวี๋ ผ่านไปสักครู่เหมือนนึกบางอย่างได้ บอกว่า

“ข้าชอบสระน้ำ”

สระน้ำหรือ?

นี่คือคำตอบหรือ?

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก รู้สึกว่าอ๋องฉินท่านนี้ประหลาดเหลือเกิน

หันหรูเฟิงก็ไม่รู้ว่าสองสามีภรรยากำลังเล่นทายคำอะไรอยู่ เขาอยากรู้เหลือเกินว่าสิ่งใดคือเจ็ดเครื่องหอม

“อาซ้อน้อย ท่านอย่าลีลาอยู่เลย รีบบอกมาเถอะว่าสิ่งใดคือเจ็ดเครื่องหอม?”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“ตำรับยาอายุวัฒนะฮวาอวี่”

“ยาอายุวัฒนะฮวาอวี่หรือ? มันคือสิ่งใด?” หันหรูเฟิงสงสัย

ซูจื่ออวี๋เบะปากบอกว่า

“ยาฮวาอวี่ขึ้นสวรรค์อย่างไรเล่า ตามตำนานเล่าว่า มีโอสถเม็ดหนึ่งสามารถรักษาได้ร้อยโรค แก้ได้ร้อยพิษ ถอนได้ร้อยคุณไสย ไม่ว่าอย่างไรก็ตามหากกินเข้าไปแล้วไม่มีผลร้าย”

หันหรูเฟิงมองซูจื่ออวี๋แล้วขมวดคิ้ว

โม่ซุนพยักหน้า

“บางทีอาจจะไม่เพียงเท่านี้ ยาอายุวัฒนะฮวาอวี่ทำให้คนเหมือนได้เกิดใหม่ แต่จนกระทั่งตอนนี้ ไม่มีใครรู้ว่าตำรับยาอายุวัฒนะฮวาอวี่เป็นอย่างไร คือสิ่งใด รู้เพียงว่า...”

ซูจื่ออวี๋พูดต่อ

“เจ็ดเครื่องหอมและสิบสองแก่นแท้แห่งโอสถ”

โม่ซุนประหลาดใจ

“แม่นางซูก็เคยได้ยินเรื่องเจ็ดเครื่องหอมและสิบสองแก่นแท้แห่งโอสถหรือ”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า

“คนที่เคยเรียนศาสตร์พิษน่าจะรู้กันทุกคน”

“ท่านเคยเรียนศาสตร์พิษหรือ?” สายตาที่โม่ซุนมองซูจื่ออวี๋ลุกวาว

ซูจื่ออวี๋หัวใจกระตุกวาบ หัวเราะแห้งๆบอกว่า

“เพียงผิวเผินเท่านั้น เจ็ดเครื่องหอมข้ารู้ แต่สิบสองแก่นแท้แห่งโอสถคือสิ่งใดหรือ?”

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋หันเหไปเรื่องอื่น โม่ซุนเองก็ไม่ได้ถามต่อ กลับบอกว่า

“สิบสองแก่นแท้แห่งโอสถ คือสมุนไพรสิบสองชนิดที่ดูดซับพลังฟ้าดินและพลังสุริยันจันทรา”