ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 263

ในความฝัน เขากำลังโจมตีเป่ยฉู่ มันทำให้เขารู้เรื่องราวเกี่ยวกับเมืองหลวงน้อยมาก

แต่เรื่องนี้เขากลับจำได้อย่างแม่นยำ ใบไม้ผลิปีนี้ ซินเจียงจะพบกับอุทกภัยครั้งใหญ่หลวงในรอบศตวรรษ ซึ่งมันส่งผลกระทบต่อการเกษตรของหนานเจียง

ผู้คนในหนานเจียงเพิ่งเคยประสบอุทกภัยและตอนนี้พวกเขากำลังเผชิญกับความอดอยาก

ฮ่องเต้ของเจียงหนานส่งรัชทายาทหนานหยวนชิงมายังตงโจวและพระราชทานสมบัติสามชิ้น

ประการแรก ปรารถนาให้ตงโจวไม่ใช้โอกาสนี้โจมตีหนานเจียง

ประการที่สอง ใช้การอภิเษกกับองค์หญิงเพื่อสานสัมพันธ์ หวังให้ตงโจวช่วยเหลือหนานเจียงและบริจาคเสบียงอาหารให้

เหตุที่จวินมู่เหนียนยังจำเหตุการณ์นี้ได้ดีเพราะหนานหยวนหรัวไม่ได้แต่งงานกับองค์ชาย แต่ได้อภิเษกกับฮ่องเต้

หนานหยวนหรัวเป็นที่โปรดปรานมาก ซึ่งทำให้ลั่วกุ้ยเฟยไม่พอใจ สุดท้ายนางก็ได้ตายอย่างน่าอนาถในวังหลัง

สองปีต่อมา หนานเจียงใช้เหตุนี้เปิดศึกกับตงโจว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จวินมู่เหนียนก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าหากสามารถขัดขวางไม่ให้หนานหยวนหรัวเข้าวังในฐานะสนม อาจจะหลีกเลี่ยงการนองเลือดในสนามรบได้

จวินมู่เหนียนฝืนหัวเราะออกมาอย่างจนใจ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในอดีตเขาต้องการที่จะมีสวนร่วมในการออกรบ ในตอนนี้กลับต้องการสร้างความสงบสุข

“ท่านอ๋องกำลังคิดอันใดอยู่?” ซูจื่ออวี๋มองไปที่จวินมู่เหนียนที่หน้านิ่วคิ้วขมวด นางรู้ว่าเขาต้องเจอเรื่องยุ่งยากแน่ๆ

จวินมู่เหนียนมองไปยังซูจื่ออวี๋ จากนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามออกมา “พิษของข้า ถ้าหากรักษาไม่ได้จะสามารถอยู่ได้อีกนานเท่าใด?” ในความฝัน เขาจะตายในเจ็ดปีให้หลัง เขาต้องการรู้ว่ามันเป็นเพราะพิษหรือไม่

ซูจื่ออวี๋ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ยินสิ่งที่จวินมู่เหนียนถาม นางรีบตอบกลับไป “ท่านอ๋องตายไม่ได้นะ! ในเมื่อข้ารับปากที่จะรักษาท่านแล้วก็ต้องรักษาให้ได้ ถึงแม้ว่าจะรวบรวมเจ็ดเครื่องหอมสิบสองแก่นแท้โอสถไม่ได้ในระยะเวลาสั้นๆ ข้าก็ยังมีวิธีช่วยให้พิษของท่านอ๋องไม่ลุกลาม”

ซูจื่ออวี๋ไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่อยู่ในใจของนางได้ นางไม่ต้องการให้เขาตาย!

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ท่านอ๋องโปรดวางใจ ข้ามีวิธีที่จะช่วยคุณบรรเทาความเจ็บปวด”

หลังจากกลับมาที่จวนฉินอ๋องแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็กลับไปที่ห้องของตนและปิดประตู ก่อนจะเริ่มศึกษาเลือดของจวินมู่เหนียน

และจวินมู่เหนียนได้ผลัดปลี่ยนเสื้อผ้าและออกจากจวนไป

บ้านหลังหนึ่ง ณ เมืองหลวง

ชายในชุดดำหลายสิบคนซ่อนตัวอยู่ภายใน มีชายชุดดำคนหนึ่งทิ้งตัวลงมาที่ลานบ้าน

ทุกคนตื่นตัวเมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายในชุดดำก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆว่า “ข้าเอง”

ชายชุดดำรีบออกจากห้องทีละคนและเมื่อพวกเขาเห็นคนตรงหน้าก็ต่างทำความเคารพด้วยความนอบน้อม “ท่านเจ้าหอ”