ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 463

ห้องรับแขก

เมื่อได้เจอฮูหยินซูอีกครั้ง ใบหน้าของนางไม่มีความนิ่งเฉยเหมือนวันก่อน พอเห็นซูจื่ออวี๋ก็ดาหน้าเข้าไปหาทันที แล้วร้องไห้อย่างร้อนใจ

“ซูจื่ออวี๋ ตกลงเจ้าจะเอาอย่างไรกันแน่? ข้าสูญเสียลูกสาวไปหนึ่งคนแล้ว เหตุใดเจ้ายังไม่ปล่อยข้าไปอีก ซูจื่ออวี๋เจ้าโหดเหี้ยมมาก!”

ซูจื่ออวี๋เดินขึ้นไปนั่งตรงที่นั่งประธาน

“คำพูดของฮูหยินซูข้าฟังไม่ค่อยจะเข้าใจ ข้าให้ยาแก้พิษแก่ท่านแล้วไม่ใช่หรือ? เพื่อปกป้องลูกสาวคนรองของท่าน ยาเม็ดนั้นข้าทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมาก”

ฮูหยินซูตะโกนด้วยความโกรธ

“เจ้าเป็นคนวางยาเยียนเอ๋อร์!”

ซูจื่ออวี๋ยกแก้วน้ำชาขึ้นพร้อมยักคิ้ว

“ฮูหยินซู จะกล่าวหากันต้องมีหลักฐาน มีใครเห็นข้าวางยาหรือ?”

ฮูหยินซูโต้แย้งทันใด

“หากเจ้าไม่ได้วางยา เหตุใดจึงมียาแก้พิษ?”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะพรวด

“ฮูหยินซูไม่รู้วิชาแพทย์ กล่าวคำที่โง่เง่าขนาดนี้ออกมา ข้าเองก็ไม่โทษท่านหรอก เพียงเพราะหมอในใต้หล้านี้ สามารถรักษาโรคต่างๆให้คนไข้ได้ แสดงที่ผู้คนป่วยไข้นี้ เป็นเพราะหมอหรอกหรือ? ฮูหยินซู จะพูดสิ่งใดต้องคิดก่อน ไม่เช่นนั้นปากจะพาซวย แล้วโรคจะเข้าปาก!”

หัวใจของฮูหยินซูกระตุกวาบ นางไม่มีหลักฐานมายืนยันว่าทุกอย่างเป็นฝีมือของซูจื่ออวี๋ หากนางยืนกราน อาจทำให้ซูจื่ออวี๋ตั้งข้อหาว่านางใส่ร้ายพระชายาได้

อีกอย่างหากตอนนี้ทำให้ซูจื่ออวี๋โกรธ กลับทำให้มีแต่ผลเสียไม่มีผลดีต่อซูจื่อเยียนเลย

ฮูหยินซูยืนอยู่ที่เดิม นางสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่ออดกลั้นความโกรธในใจ

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้พูดสิ่งใด เพียงแค่จิบชาเงียบๆ

ทั้งสองเงียบอยู่สักครู่ สุดท้ายฮูหยินซูเป็นฝ่ายทนไม่ได้ก่อน

ซูจื่ออวี๋ยักคิ้ว

“ข้าให้ยาแก้พิษกับท่านแล้วอย่างไร? ยาแก้พิษเม็ดนั้น นอกจากจะช่วยแก้พิษแล้ว ยังช่วยเรื่องตั้งครรภ์ด้วย หากกินเข้าไปแล้วอย่างเร็วก็หนึ่งเดือน เต็มที่ก็สามเดือน ต้องได้ลูกชายสมใจ ส่วนระยะครรภ์ที่นานขึ้น พวกท่านก็ไปคิดหาข้อแก้ตัวเอาเอง อ่อ อีกอย่าง ข้าจะชี้ทางสว่างให้ พวกท่านสามารถใช้เด็กในท้องนาง กำจัดพระชายาที่ยังไม่ได้แต่งเข้ามา ด้วยความฉลาดและฝีมือของฮูหยินซู ต้องทำได้อยู่แล้ว”

มุมปากของซูจื่ออวี๋ยกขึ้นจนเป็นรอยยิ้มที่มีความหมาย แล้วหันหลังจากไป

ฮูหยินซูมองแผ่นหลังของซูจื่ออวี๋ อดไม่ได้ที่จะตอกย้ำ

“ซูจื่ออวี๋ เจ้าโหดเหี้ยมมาก มิน่าล่ะหยวนเอ๋อร์กับเยียนเอ๋อร์ของข้าถึงสู้เจ้าไม่ได้”

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้หันหลัง เพียงแต่หัวเราะ

“ฮูหยินซู หากข้าอำมหิตจริง ท่านยังมีชีวิตแล้วมาพูดฉอดๆ เช่นนี้หรือ? รีบกลับไปเถอะ ในเมื่อข้ารับปากท่านพ่อว่าจะปกป้องตระกูลซู คงไม่ปล่อยให้พวกท่านอยู่ไม่ได้ในตอนที่ท่านพ่อถูกส่งไปต่างถิ่นเช่นนี้”

หรืออีกความหมายหนึ่ง ชีวิตดีๆของพวกเจ้าใกล้จะหมดลงแล้ว รักษาเอาไว้ให้ดีเถอะ