ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 506

ซูจื่ออวี๋อิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของจวินมู่เหนียน เป็นความรู้สึกปลอดภัยที่ได้รับการปกป้อง

นางเอ่ยถามเสียงเล็กเสียงน้อย “เช่นนั้นท่านอ๋องยังโกรธข้าอยู่หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยอย่างจนใจ “ข้าไม่เคยโกรธเจ้า หากจะโกรธก็โกรธคำพูดเหลวไหลของป๋ายหลี่เชียนซางผู้นั้น”

พอพูดถึงป๋ายหลี่เชียนซาง ซูจื่ออวี๋ก็อดขมวดคิ้วมิได้ เขาพูดถึงรอยสักอันนั้น น่าจะเป็นการพูดเหลวไหลใช่หรือไม่ ไม่ได้การละ ตอนกลางวันต้องกลับไปใช้คันฉ่องส่องดูเสียหน่อย

ซูจื่ออวี๋พูดต่อ “ท่านอ๋องไม่ต้องสนใจเขาอีกแล้ว ข้าไม่ได้เชื่อคำพูดของเขาง่ายๆ ตัวตนของเขาลึกลับ พฤติกรรมก็ประหลาด พวกเราควรวาดเส้นขอบเขตกับเขาดีหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนเอื้อมมือลูบศีรษะของซูจื่ออวี๋ กล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น “เจ้าจิ้งจอกน้อย เจ้าอยากจะเก็บเขาไว้เพื่อให้เบาะแสกับเจ้าต่อไปใช่หรือไม่? เจ้าไม่เชื่อใจเขา แต่กลับอยากได้ข้อมูลที่มีประโยชน์จากปากเขา ดังนั้นจึงไม่อยากให้ข้าไล่เขาไปถูกหรือไม่?”

เมื่อถูกจวินมู่เหนียนมองทะลุความคิดในใจอย่างปรุโปร่งแล้ว ซูจื่ออวี๋จึงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน เงยหน้าน้อยๆ ถามว่า “แล้ว...ได้หรือไม่เล่า?”

จวินมู่เหนียนหรี่ตามองริมฝีปากที่เย้ายวนคน ไม่ตอบแต่กลับถามคำถามที่เหมือนกัน “ได้หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงัน ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ ไม่เข้าใจคำถามของจวินมู่เหนียนเล็กน้อย

จวินมู่เหนียนยกยิ้มมุมปาก เผยรอยยิ้มจางๆ ออกมา เพียงพอให้ซูจื่ออวี๋ตาลายเพราะรอยยิ้มนั้น

เขาพูดต่อ “ข้าอยากจูบเจ้า ได้หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ “!!!”

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงันอยู่กับที่ มีเสียงหัวใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

ตุบๆ ตุบๆ ตุบๆๆๆ

หัวใจที่เต้นรุนแรงนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วอ้อมกอดของกันและกัน ซูจื่ออวี๋ไม่รู้ว่าเป็นของตนหรือของจวินมู่เหนียน มันเต้นเร็วเกินไปตลอดเวลา เต้นจนนางรู้สึกได้ รู้สึกว่าควบคุมอารมณ์ไม่ได้เล็กน้อย การยับยั้งชั่งใจบางอย่างได้พังทลายลง

จวินมู่เหนียนไม่ได้คำตอบของซูจื่ออวี๋ แต่ก็ไม่ได้ปล่อยนางไป แต่ก้มหน้าลงจูบริมฝีปากของนางอย่างช้าๆ ท่ามกลางสายตาที่กำลังตะลึงงันของนาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน